Πόσα ακόμα να κρύψεις κάτω απ' το χαλί;

Η υπομονή λένε πως από τις μεγαλύτερες αρετές μοιάζει. Ο άνθρωπος είναι απαραίτητο να έχει αυτό το χαρακτηριστικό για να μπορεί να τα καταφέρει στη ζωή που μερικοί αναφέρονται ως μια μόνιμη μάχη. Μα πόση υπομονή να έχεις; Ποια είναι τα επιτρεπτά όρια κι αν ξεπεράσεις αυτή τη γραμμή ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;

Υπομονή μοιάζει σαν ένα μεγάλο νοητό χαλί στο μυαλό σου, που κάθε μικρό ή μεγαλύτερο παραστράτημα το κρύβεις και το τακτοποιείς από κάτω. Το καλύπτεις και το ντύνεις μ’ ένα ωραίο χαμόγελο που δυστυχώς το ξέρεις πολύ καλά πως αληθινό δεν είναι. Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να πας μπροστά. Να συνεχίσεις μπροστά μ’ αυτούς που διάλεξες να είναι στη ζωή σου και δε θες να τους χάσεις. Και το χαλί αυτό κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, το έχεις διαλέξει με μεγάλη προσοχή για να καλύπτει τη βρωμιά που τα λάθη, οι κακές συμπεριφορές κι ο πόνος προκαλούν.

Οι λεκέδες, μικροί στην αρχή, ούτε τους βλέπεις, μα πληθαίνουν κι όσο στεγνώνουν, δε βγαίνουν όσο και να τρίψεις, όσο και να παλέψεις. Με το να κρύβεσαι πίσω από πράγματα και καταστάσεις, βάζοντας ψεύτικα χαμόγελα κι αγκαλιές, δε θα φύγουν τα σημάδια. Κι αν πέσεις στην παγίδα το προσωρινό να γίνει μόνιμο, τότε;

Εσύ συνεχίζεις να κρύβεις και να κρύβεις, καταχωνιάζεις φωνές, αλήθειες που θες να πεις, να φωνάξεις και στο φόβο μη χάσεις τους ανθρώπους σου, χάνεις κάθε μέρα, κάθε στιγμή λίγο παραπάνω από εσένα. Ήρθε η ώρα να σηκώσεις το χαλί, ξέρεις, εκείνο που έχεις κρύψει τόση πολλή σαβούρα από κάτω, τόση που όπου και να πατήσεις σκοντάφτεις.

Η διαδικασία, βέβαια, μόνο ιδανική δε μοιάζει, το τι θα αντικρίσεις από κάτω ούτε εσύ μπορείς να το φανταστείς. Πόσες δεύτερες ευκαιρίες, που έγιναν τρίτες και τέταρτες, πόσα δάκρυα και χαρτομάντιλα που έχουν χρησιμοποιηθεί, πόσες αναπάντητες ερωτήσεις, πόσες αμφιβολίες, πόσα λάθη κι η λίστα δυστυχώς, να που συνεχίζεται.

Σε πιάνει πανικός, αναρωτιέσαι πώς το ένα έχει γίνει χιλιάδες σκουπίδια, μα εσύ τα έκρυβες με μαεστρία τόσο καιρό που πια δε θυμάσαι. Η λογική θολώνει και τρέχεις να βρεις σακούλα να μαζέψεις ό, τι μπορείς· η μία δε φτάνει ίσως και να χρειαστείς πολύ περισσότερες. Δάκρυα έρχονται στη συνέχεια, μην τα διώξεις, είναι αυτά που χρωστάς σ’ εσένα γιατί άφησες τόσα και τόσα να σε βαρύνουν.

Είναι απαραίτητο να γνωρίζεις κι εσύ κι εγώ κι όλοι μας πως με το να κάνουμε πίσω μονίμως κι αδιαλείπτως, δεν κάνουμε χάρη σε κανέναν, ούτε καν σ’ εκείνους που δίνουμε ελαφρυντικά. Δεν μπορείς να ανέχεσαι για πάντα, δεν είναι εφικτό, κάτι θα χάσεις στην πορεία από την προσωπικότητά σου. Γιατί όσα όμορφα χαλιά κι αν βάλεις για να καλύψεις τα σκουπίδια σου, αυτά θα είναι ακόμα εκεί αν δεν πάρεις τη σκούπα. Το ξέσπασμα όταν έρθει, που είναι σίγουρο πως θα έρθει, μαζί του θα πάρει και τις οποίες όμορφες στιγμές σου κι ένα μικρό κομμάτι από τον εαυτό σου. Γι’ αυτό μην το σκέφτεσαι, σήκωσε το χαλί και πιάσε να καθαρίζεις. Δύσκολο θα είναι στην αρχή, μα στο τέλος σπουδαίο. Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή σου.