Βλέπεις μετά από καιρό, εκείνον, τον έναν άνθρωπο που δεν περίμενες ποτέ να ξαναδείς. Αναρωτιέσαι πώς στο καλό πέρασαν τα χρόνια. Μοιάζει σαν χθες που χωρίσατε και ταυτοχρόνως ένας αιώνας πριν. Είναι καιρός, αλήθεια, από τότε που τραβήχτηκε εκείνη η κόκκινη γραμμή που τελικά δεν έχεις ακόμη και σήμερα καμία σιγουριά για το ποιος από τους δύο την τράβηξε.
Όλα ξεκίνησαν με τον ίδιο τρόπο που τελείωσαν σ’ αυτούς τους έρωτες. Χωρίς ξεκάθαρες προθέσεις. Η αρχή, λένε, είναι το ήμισυ του παντός. Μόνο που σχεδόν πάντα, μόνο ιδανική δεν είναι. Εκρηκτική σίγουρα, απρόσμενη ξεκάθαρα. Δεν παίζεις με ανοιχτά χαρτιά στην αρχή. Εκείνος που ενώ δεν είχε καλό χαρτί, με την τέλεια μπλόφα και το poker face είναι που τινάζει και την μπάνκα. Υπάρχει μυστήριο, κρυφά νοήματα, ποτέ κανείς δε λέει ξεκάθαρα τι θέλει.
Μα όταν μιλάς για πραγματικότητα, το μυστήριο κάποτε κουράζει κι ας λειτουργεί στην αρχή σαν ερωτικό παιχνίδι. Κι ας σε κράτα να θες να μάθεις περισσότερα, να προσπαθήσεις παραπάνω, να κερδίσεις. Μπαίνεις σε μια ρόδα που γυρνάει διαρκώς κι αναλύεις πράγματα τόσο μικρά, που τελικά καταλαβαίνεις πως δεν άξιζαν ανάλυση καμία.
Με το να κρατάς κάποιον σ’ ένα μόνιμο standby δεν τον κρατάς κοντά σου. Κάποια στιγμή θα τον βρεις κι απέναντί σου. Ξεκινάς να παίζεις μια επικίνδυνη παρτίδα πόκερ, κι όσο κερδίζει ο ένας, ο άλλος αφήνεται όλο και πιο πολύ να χάνει. Προσωρινά όλα κι οι έρωτες κι οι υποσχέσεις και τα μηνύματα. Αυτό το «προσωρινά» πώς το καθορίζεις από το ξεκίνημα μου λες; Αν είναι να προσπαθήσεις κάτι, πώς στο διάολο ξέρεις εξ αρχής πού θα πάει και βάζεις φρένο;
Οι άνθρωποι θέλουν να νιώσουν ελεύθεροι να αισθανθούν κι όταν ξεκινάς με ημερομηνία λήξης, αδικείς τις ίδιες τους τις δυνατότητες. Όση ειλικρίνεια κι αν υποστηρίζουν πως κουβαλάν’ οι αποφευκτικοί κι οι φοβισμένοι με τη δέσμευση, αυτές οι συμπεριφορές κρύβονται πίσω από την αδυναμία να δεχτείς ν’ αγαπηθείς. Κι αυτό, δυστυχώς, δεν μπορεί κανένας να σε πείσει να το αλλάξεις.
Ευθύνες σαφώς δε φέρει μόνο ένας, γιατί πολύ απλά είναι παιχνίδι για δύο. Η μία πλευρά δρα κι η άλλη δέχεται, χωρίς να βάλει όρια. Μα όταν μιλάμε για έρωτα, τι όρια να βάλεις που να μην τα τσαλαπατήσεις μετά; Γίνεται ανήθικο, το πόσο μονομερής είναι καμιά φορά η άφεση. Και ξεπερνάς τα όρια και τα πατάς και πάλι, κι όσο λαμβάνεις προσοχή γίνεσαι αχόρταγος κι όσο δεν την παίρνεις, πεινάς και θολώνει η κρίση σου. Μα δεχτήκαμε τόσο απλά να μην είναι ξεκάθαρα, οι αρχές μας και τα τέλη μας στον έρωτα, που είναι σαν να συμφωνήσαμε πως θα πεινάμε μια ζωή για όσα δεν είπαμε και δε μας δόθηκαν. Πόσο άδικοι ήμασταν απέναντί μας!
Μπλεγμένες οι λέξεις σίγουρα, όπως κι οι πράξεις μας όταν ερωτευόμαστε. Λίγο-πολύ έχουμε βρεθεί σε περίεργα ερωτικά πόκερ- αν θες να το πεις έτσι. Ένα πράγμα όμως, ας έχουμε κατά νου. Να παίζουμε καθαρά κι όχι με κούφιες μπλόφες. Κι αν είναι να πάρουμε την παρτίδα, να γίνει τίμια. Ξεκάθαρες παρτίδες, καθαρές αρχές και τέλη. Γι’ αλλαγή, ας το δοκιμάσουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
