Πού οδηγεί μοιραία το να αλλάξεις για να μη χάσεις κάποιον

Οι άνθρωποι είμαστε συντροφικά όντα, μας αρέσει να είμαστε με άλλους και ψάχνουμε αυτή τη θαλπωρή της παρέας, η οποία έρχεται με πολλούς τρόπους να μας γεμίσει. Όταν βρούμε λοιπόν στον δρόμο μας εκείνον τον έρωτα, τον έναν ή έναν από τους πολλούς, κάνουμε πολλά ή ακόμα και τα πάντα για να τον κρατήσουμε, πολλές φορές πέφτοντας σε λάθη. Τι είναι όμως αυτό που περιμένουμε εμείς, αφού κάνουμε πρώτοι την προσφορά μας;

Όσο μη ρομαντικό και πεζό κι αν σου ακούγεται, μια συναλλαγή είναι κάθε σχέση κι ίσως οι ερωτικές να έχουν αυτό το στοιχείο λίγο παραπάνω από τις άλλες, γιατί πολύ απλά το ρίσκο εδώ είναι μεγαλύτερο και οι παίχτες μπαίνουν στα βαθιά για μια θέση στο τραπέζι. Έρχεται λοιπόν αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου κι όλα καλά στην αρχή που ο ενθουσιασμός τυφλώνει. Γιατί αν μη τι άλλο αν δεν είναι η αρχή καλή, γιατί να υπάρχει συνέχεια;

Η έναρξη ενός έρωτα, μιας σχέσης, ενός ειδυλλίου -διάλεξε και πάρε- έχει ένα μειονέκτημα σοβαρό κι αυτό είναι πως φοράς τα γυαλιά του ενθουσιασμού, της ελπίδας, της καψούρας. Δεν τα βλέπεις όλα ξεκάθαρα και εκείνα τα μικρά κόκκινα σημαιάκια που υπό άλλες συνθήκες θα έμοιαζαν κατακόκκινες σημαίες τώρα μοιάζουν πετσετάκια. Ή ακόμη χειρότερα, νομίζεις πως τα πράγματα θα αλλάξουν.

Να λοιπόν που η ελπίδα λειτουργεί σαν παγίδα τελικά αποκτάς την ψευδαίσθηση πως εσύ είσαι το άτομο που για εσένα θα αλλάξει ο σύντροφός του ολόκληρο το είναι του. Είσαι ξεχωριστός, μοναδικός και πολύ περισσότερο, αυτό που νιώθετε και έχετε και που δε θέλει να το χάσει κανένας από τους δύο σας. Οπότε κάποιος πρέπει να αλλάξει αφού δεν είναι όλα ομαλά κι υπέροχα κι εσύ δεν ανήκεις σε αυτή την πλευρά. Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα, δεν έχεις τις κόκκινες σημαίες κινδύνου άλλωστε, εσύ αγγίζεις την τελειότητα. Αυτό κάνει ο έρωτας, αυτή κι η μεγαλύτερή του παγίδα· ο εγωισμός μας κάνει τεράστια μωρά που θέλουμε και πολλές φορές απαιτούμε αλλαγές μικρές ή και τεράστιες, καρφώνοντας τα πόδια στη γη αν δε μας αγοράσουν το παγωτό μας.

Ας πάρουμε το ιδανικό σενάριο βάσει σχεδίου που λέει ότι το πρόσωπο αλλάξει και μας τα κάνει όλα τα χατίρια, ποιος θα είναι ο άνθρωπος αυτός στο τέλος; Τι θα έχει μείνει από την προσωπικότητά του; Όσοι κάνουν συμβιβασμούς, όσοι κρύβουν και διώχνουν από πάνω τους κομμάτια που δεν αρέσουν σε άλλους εκβιαστικά, καταλήγουν τελικά σε μικρά θηρία. Αλλάζουμε, βελτιωνόμαστε, χτίζουμε τείχη ανάλογα την περίσταση, το χαρακτήρα, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα μόνο όταν εμάς δε μας αρέσει κάτι, όταν εμάς μας έχει κουράσει ο ίδιος μας ο εαυτός και οι πληγές που κουβαλάμε. Συνήθως, λένε, ο άνθρωπος αλλάζει στον μεγάλο πόνο ή τη μεγάλη αγάπη, μα είναι προσωπική επιλογή και πάλι κι όχι επιβολή κάποιου άλλου, ακόμα και του συντρόφου μας.

Μην είσαι τόσο αφελής, νάρκισσος, ερωτευμένος -επιλογές πολλές- για να νομίζεις πως θα εκβιάσεις μια αλλαγή κάποιου. Γιατί πολύ απλά κανένας δε λειτουργεί κάτω από την απειλή του φόβου στον συναισθηματικό τομέα. Αν φτάσεις στο σημείο να απειλήσεις συναισθηματικά για μια αλλαγή, έχεις χάσει το παιχνίδι και σίγουρα αν όχι τώρα, κάπου στη πορεία θα χάσεις και τον άνθρωπό σου, έτσι όπως τον όρισες εσύ. Θα κρύβει κάτω από το χαλί όλα εκείνα που δε σου αρέσουν, μέχρι κάποια στιγμή να πατήσεις το χάλι και να πέσεις, γιατί θα έχει πια λακκούβες.

Ας είμαστε λοιπόν λιγάκι παραπάνω ρεαλιστές, λιγάκι παραπάνω δεκτικοί· δεν είμαστε μικροί θεοί να επιβάλουμε τα σωστά μας και τα θέλω μας πάνω στους άλλους. Ας μη χρησιμοποιούμε έναν έρωτα για να ικανοποιήσουμε τις εξουσιαστικές μας τάσεις, γιατί αν κάποιος πρέπει να αλλάξει για να μας έχει, ένα είναι το σίγουρο, πως εμείς δεν τον είχαμε ποτέ.