«Πρέπει να προλάβω, είναι θέμα ζωής και θανάτου» η έκφραση που έχουμε κάνει όλοι λίγο-πολύ κάτι σαν ψωμοτύρι στη καθημερινότητά μας. Τρέχουμε όλη την ώρα να κερδίσουμε τη μάχη με τον χρόνο, τη μάχη με τις υποχρεώσεις, να βγούμε νικητές. Στη μάχη όμως αυτή βάζουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για να τα καταφέρουμε να μη μας πάρει από κάτω, ενώ τελικά αυτομαστιγωνόμαστε αν κάτι μείνει για την επόμενη ημέρα, σαν επίλογος. Σε κανέναν δεν αρέσει ν’ αφήνει εκκρεμότητες, να χάνει στον πόλεμο του προγράμματός του, να είναι κάποιος άλλος καλύτερος από εμάς κι εμείς να βάζουμε διαρκώς τα δυνατά μας να είμαστε οι πρώτοι στη κατάταξη, χωρίς επιτυχία. Όλα είναι επείγοντα, τίποτα δεν μπορεί ν’ αναβληθεί για την επόμενη μέρα, για την άλλη εβδομάδα. Θα σπάσουμε σε κομμάτια, δεν πειράζει.
Σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου που έχεις διαλέξει, είτε συνειδητά είτε απλώς σου τον έχουν εμφυσήσει, πρέπει να φροντίζεις κι εσένα, τις ανάγκες σου και το μέσα σου. Άλλωστε, με μαθητική ακρίβεια, είναι κι οι λόγοι που θα σε οδηγήσουν να ηττηθείς, δίνοντας την προσοχή σου σε όλα τα υπόλοιπα θεωρώντας πως είναι ανεξάρτητα από σένα. Όσο συνεχίζεις να μη σε προσέχεις, κάποτε θα σκάσει κάτι να σου θυμίσει πως είναι ώρα για να σου δώσεις σημασία. Κι αυτό το σημάδι δεν έρχεται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, δυστυχώς. Με νοητά χαστούκια ξυπνάμε οι άνθρωποι από τον λήθαργο της καθημερινότητας: Μια κρίση πανικού που μας χτυπάει την πόρτα, εκεί που απλώς καθίσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε, όταν ξαφνικά νιώθουμε να μην μπορούμε να διαχειριστούμε ούτε το ίδιο μας το σώμα, μουδιάζουν άκρα και θολώνει η όραση, μας πιάνουν πόνοι στο στήθος που προσομοιάζουν ένα έμφραγμα. Αυτοάνοσα, αϋπνίες, υπερφαγικά, ένα ατελείωτο φρικάρισμα.
Όταν λοιπόν σου χτυπάει τη πόρτα σου ο ίδιος σου οργανισμός, εκείνος που έχεις σταματήσει να φροντίζεις, να μην αμελείς να του δίνεις ανάσες. Γιατί το σημαντικότερο είναι η ανθρώπινη διάστασή σου κι όχι οι υποχρεώσεις, οι φιλοδοξίες, οι άλλοι. Όλα τ’ άλλα είναι σημαντικά, εκτός από εσένα; Το σώμα σου δε θα συμφωνήσει με την άποψή σου αυτή, ώσπου ν’ αρχίσει, εφόσον το αγνοείς, να σ’ εκδικείται.
Μην το παίρνεις σαν εκδίκηση όμως, πάρ’ το σαν να είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις να συνεχίσεις. Είναι κρίμα μόνο όταν αρρωσταίνει το κορμί να βλέπουμε πως δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Τώρα πια, τα τόσο σπουδαία που έτρεχες να προλάβεις μοιάζουν ανούσια, γιατί είδες, γιατί φοβήθηκες για σένα. Είναι ένας τρόπος να σ’ αγαπήσεις λίγο παραπάνω, να σε νοιάζεσαι και ν’ αφήσεις και κάποια πράγματα απλώς να μη γίνονται. Ή, για να είμαι λίγο περισσότερο ξεκάθαρη, να καθορίσεις από την αρχή ποια είναι τα σημαντικά σου και ποια τα λιγότερο.
Όχι, δεν είναι αυτοτιμωρία το να σου χτυπήσει τη πόρτα κάτι που έχει να κάνει με την υγεία σου. Δεν είναι ότι αξίζεις αν σου συμβεί, είναι για να σε ξυπνήσει και να δεις πώς θες να είσαι. Να γελάς περισσότερο, να ζεις τη στιγμή παραπάνω, ν’ απολαμβάνεις το πρωινό, χωρίς βιασύνες, χωρίς «πρέπει τώρα να γίνει» και περιορισμούς. Δώσε λίγο χρόνο στο σώμα σου, στην ψυχή σου, μια ανάσα να προλάβει να ζήσει πραγματικά. Γιατί τρέχεις πολύ καιρό τώρα για τα τόσο σημαντικά που είχες ορίσει μα να, που κάτι έρχεται να σου θυμίσει πως το πιο σημαντικό είναι η υγεία σου κι εσύ. Κι ας σου μοιάζει οξύμωρο, είναι μια ευκαιρία τα νοητά χαστούκια να μάθεις ξανά να ζεις.
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
