Ανθρώπινες σχέσεις, αυτές οι άτιμες οι σχέσεις που μας ταράζουν το νευρικό σύστημα. Όταν διαφορετικά όντα χρειάζεται να ζήσουν μαζί, να συμβιώσουν, να ανεχτεί το ένα το άλλο, τότε είναι πολλές οι προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν. Σε αυτές τις σχέσεις θα αφιερωθούν οι επόμενες σειρές, σε αυτές που δεν αντέχεις, μα στην καθημερινότητά σου είσαι αναγκασμένος να τις υποστείς.
Το πιο βασικό συστατικό που λείπει από αυτό το είδος σχέσεων είναι η χημεία. Είμαι σίγουρη πως έχουν έρθει στιγμές στη ζωή σου που έχεις αντιπαθήσει κάποιον από την πρώτη στιγμή- ούτε δέκα δευτερόλεπτα δε χρειάστηκαν για να μπει στη μαύρη λίστα. Κι αν στην αρχή δεν υπήρχαν πολλοί λόγοι, η πορεία έδειξε πως η πρώτη εντύπωση ήταν σωστή. Δε σου κάνει βρε παιδί μου, δεν κολλάτε, άλλοι κόσμοι, άλλοι πλανήτες και σε μερικές περιπτώσεις βρίσκεστε και σε διαφορετικούς γαλαξίες.
Κι όμως, πώς τα φέρνει η ζωή και πρέπει να δουλέψεις μαζί τους. Τότε, αυτή η ρημάδα η δουλειά μοιάζει να κρατάει αιώνες, η βάρδιά σου είναι καταναγκαστικό έργο, και σταδιακά η παραίτηση γίνεται πολύ βασική σου σκέψη. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να σου σπάει τόσο πολύ τα νεύρα, να σου διαλύει την ψυχολογία, που να σε οδηγεί ως και στο να σκέφτεσαι το ταμείο ανεργίας είναι απορίας άξιο. Από την άλλη, είναι πολύ καλύτερο από το να το ρίξεις στο ποτό για να την παλέψεις.
Δε θες να σηκωθείς να πας για δουλειά, στην ίδια που κάποτε πήγαινες με χαμόγελο. Γιατί, συνήθως αυτός που αντιπαθείς σκάει σαν καινούριο φρούτο στον κήπο της εργασίας. Σου σπάει τα νεύρα γιατί έχει ένα τουπέ, μια αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της υπεροψίας. Σε κοιτάει με ένα εξοργιστικό χαμόγελο, ξέρεις αυτό το ειρωνικό, το “έλα να σου μάθω πώς γίνεται” εκείνο που κάνεις και λίγο σαν να μην υπάρχει ο άλλος. Αυτό το χαμόγελο που τσακίζει νεύρα γιατί δείχνει πως αν θέλει, μπορεί να σου τσακίσει τα νεύρα.
Είναι μάχη κι εσείς είστε αντίπαλοι, οπότε κάποιος πρέπει να βγει νικητής. Μη μασήσεις όμως. Δείξε την αξία σου με τη δουλειά σου κι όχι με μικρότητες. Το να παίζεις με ίντριγκες, κλίκες, πίσω από τα φώτα δε σε κάνει καλύτερο, λίγο πιο ανόητο ναι, αν με ρωτάς. Όταν παίζεις με ανοιχτά χαρτιά και την αλήθεια πάντα κερδίζεις. Να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις και να απομακρύνεσαι από ανθρώπους που σου σακατεύουν την ψυχολογία. Τότε η επιτυχία θα είναι δικιά σου και θα τσακίζεις εσύ νεύρα, χωρίς να προσπαθήσεις καν γι’ αυτό.
Κι αν το καταφέρεις και μπεις στη ζώνη του υπεράνω, άσε τις διαφορές στην άκρη. Ναι, δε συμπαθείς εκείνο τον συνάδελφο, μα με το να χάσεις την ανθρωπιά σου έχει κερδίσει ο άλλος γιατί σε άλλαξε. Εσύ να σέβεσαι και να φέρεσαι πάντα με επαγγελματισμό. Μη χάσεις κομμάτι του εαυτού σου για κανέναν και μην παίζεις βρόμικα, γιατί και να κερδίσεις τη μάχη, με αυτόν τον τρόπο θα χάσεις εσένα. Και καμία δουλειά δεν το αξίζει αυτό.
Στην τελική, παιξ’ το τρελίτσα. Κάνε σα να μην τρέχει τίποτα, οποιαδήποτε συμπεριφορά του να μη σε αγγίζει. Να λέει δέκα να ακούς το μισό. Κάνε πλάκα, γελα, roll the eyes και πιες το εσπρεσάκι σου.
Ναι, δουλεύοντας με ανθρώπους που σιχαίνεσαι, το οχτάωρο μοιάζει εφιάλτης. Η αλήθεια είναι όμως -κι ας είναι άβολη- πως εμείς νικάμε τους εφιάλτες μας, με το να τους δείχνουμε πόσο ασήμαντοι είναι. Άσε κάθε μικροπρεπή βλάκα να αποτελεί απλώς μια βαβούρα, πες πως είναι παραφωνία στον χώρο. Και σύντομα, να είσαι σίγουρος, δε θα τους ακούς καν.
Πηγή φωτογραφίας από την ταινία Devil wears Prada
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
