Όλοι νομίζουν πως μας ξέρουν. Νομίζουν τάχα πως επειδή μας έχουν δει να χαμογελάμε, να φωνάζουμε, να βρίζουμε, να κάνουμε αστεία, να είμαστε σοβαροί, μας ξέρουν. Μας βάζουν μια ταμπέλα και γι’ αυτούς αυτό είμαστε. Πόσο λάθος, αλήθεια, η όλη αντιμετώπιση.
Οι ταμπέλες που μας βάζουν γιατί μια στιγμή μας είδαν κάπως δε σημαίνουν απολύτως τίποτα. Αυτό που βλέπουν οι άλλοι τις περισσότερες φορές είναι το πρόσωπο που θέλουμε να δείξουμε ή έστω μια στάση μας που πηγάζει απ’ τις άμυνές μας. Γιατί έτσι έχουμε μάθει να ζούμε, προσπαθώντας να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ όμως αν υπάρχει κάποιος που σε ξέρει πραγματικά;
Μήπως αυτός που ‘ναι δίπλα σου την ώρα που κλαις; Για να τον αφήνεις να δει τα δάκρυά, για να μοιράζεσαι μαζί του ένα τόσο ιδιαίτερο κομμάτι της ψυχής σου, μάλλον δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Ζούμε σε μια κοινωνία που το κλάμα έχει συνδεθεί με την ευαλωτότητα και την αδυναμία και ψάχνουμε πάση θυσία τρόπους να φαινόμαστε δυνατοί, ατρόμητοι, αστείοι, χαρούμενοι όλη την ώρα, για να ανταποκρινόμαστε στην ιδεατή εικόνα που έχουν φτιάξει για μας, για να τους πείσουμε πως είμαστε άτρωτοι.
Υπάρχουν όμως στιγμές που σε κουράζει η πανοπλία που φοράς. Σε βαραίνει και κάπου θες να ξεσπάσεις. Να νιώσεις ελεύθερος και να αναπνεύσεις. Τα δάκρυα είναι μικρές ανάσες που όλοι χρειαζόμαστε για να πάμε παρακάτω. Κι όποιος σε δει σε αυτή την τόσο ευαίσθητη στιγμή σου μόνο ευάλωτο δε θα σε πει. Ίσα-ίσα, θα αναγνωρίσει τη δύναμή σου ν’ απελευθερωθείς μπροστά του, το γεγονός ότι δεν έκλεισες την πόρτα για να κλάψεις χωρίς να σε καταλάβει κανείς, το ότι δε φοβήθηκες να εκτεθείς, να αποδεχτείς πρώτα εσύ ποιος είσαι και να δείξεις και στους άλλους μια ακόμη πλευρά σου.
Η αλήθεια είναι πως δεν αφήνουμε πολλούς να μας δουν όταν δεν είμαστε στα καλύτερά μας. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό; Γιατί ο δικός μας άνθρωπος να μην έχει τη γεύση της αλμύρας στο πρόσωπό μας; Άσε τους άλλους να σε μάθουν λιγάκι καλύτερα κι ας είναι οι πιο δικοί σου αυτοί που θα επιλέξεις να σκουπίσουν τα δάκρυά σου. Σε μαθαίνει αληθινά οποίος σε βλέπει λίγο πριν καταρρεύσεις ή την ώρα που δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη απ’ τα αναφιλητά. Αυτή είναι η αλήθεια σου η γυμνή, εσύ χωρίς πανοπλία, έχοντας βγάλει τη μάσκα που κρύβει το πιο όμορφο κι αληθινό πρόσωπό σου.
Κι αν φοβάσαι τη δύναμη που δίνεις στον άλλο δείχνοντάς του την ευαίσθητη πλευρά σου, να ‘σαι σίγουρος πως αυτοί που αξίζουν να μείνουν πλάι σου δε θα την εκμεταλλευτούν. Τα συναισθήματα πρέπει να τα μοιράζεσαι, να φεύγει κι ένα βάρος από σένα. Κλάψε αν θες, μα όχι μόνος. Απόψε διάλεξε τον άνθρωπό σου συντροφιά, ν’ ακούσει τα παράπονά σου, να σου φέρει ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Και θα δεις πως αύριο η μέρα θα είναι πιο όμορφη και θα νιώθεις ελαφρύτερος, κι ας μην έχουν φύγει τα προβλήματά σου. Θα ‘χεις πια έναν σύμμαχο που θα σε βοηθήσει να βρείτε τη λύση μαζί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
