Σε μια κοινωνία φοβική η «καλημέρα» μοιάζει απειλή

Ξυπνάμε το πρωί κι ετοιμαζόμαστε να βγούμε έξω, στον ρεαλιστικό κόσμο της καθημερινότητας, αφήνοντας την πραγματικότητα που ‘χουμε πλάσει μέσα μας στην άκρη, προσπαθώντας να μας προστατέψουμε απ’ τον «επικίνδυνο» κόσμο.

Μήπως ανήκετε στο ποσοστό εκείνων που πιστεύουν πως με κάποιον τρόπο όλοι προσπαθούν να τους βλάψουν; Πως η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνουν προς τα έξω και πως κάποιοι θέλουν ακόμα και να καταστρέψουν αυτά που με τόση προσπάθεια έχετε χτίσει; Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, πως ο κόσμος που ζούμε κι αποτελούμε μέρος του δεν είναι και το πιο όμορφο και φιλόξενο μέρος.

Καθώς ετοιμάζεσαι να βγεις έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού σου αισθάνεσαι λες κι αναγκάζεσαι να αφήσεις το ασφαλές σου καβούκι για να ‘ρθεις σε επαφή με τους εν δυνάμει μελλοντικούς σου θύτες ή ακόμα κι εκείνους που ανήκουν ήδη στο παρελθόν σου.

Η επιφυλακτικότητά μας απέναντι στον κόσμο αγγίζει τα όρια της υπερβολής και το αίσθημα της καχυποψίας μας είναι τόσο έντονο που μπορεί μια τέτοια κατάσταση να γίνει σχεδόν παθολογική. Βέβαια, ας μη φτάσουμε στο άλλο άκρο, εκείνο της ευπιστίας, ας μην ξεχνάμε πως όντως υπάρχουν άνθρωποι κακοπροαίρετοι, που θέλουν να μας βλάψουν με τον τρόπο τους, αλλά αυτό αφορά τη μειοψηφία. Δεν είναι όλοι επικείμενοι εχθροί μας.

Όσο επηρεασμένοι κι αν είμαστε, όσο κι αν θέλουμε να μας προφυλάξουμε, στην άλλη όψη του νομίσματος υπάρχει η θέλησή μας για ζωή, ζωή αληθινή, έξω απ’ τη γυάλα. Δε γίνεται να κινούμαστε διαρκώς με μια πανοπλία που θα μας προστατεύει απ’ το ρόλο του θύματος.

Μέσα στη φασαρία του πλήθους επιλέγεις να βάλεις τ’ ακουστικά στα αφτιά σου, προτιμάς να παίζει η αγαπημένη σου μουσική, προσπαθώντας να απομονωθείς στον δικό σου κόσμο, για να μη χρειαστεί να έρθεις σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο τριγύρω, αφού δεν τον γνωρίζεις και δεν τον εμπιστεύεσαι. Το άγνωστο είναι πάντα κάτι που, ακριβώς επειδή δεν το ξέρουμε, μας κάνει καχύποπτους απέναντί του, πλάθουμε σενάρια φαντασίας και πιστεύουμε συνωμοσίες που μόνο εμάς τους ίδιους μπορούν να βλάψουν -ειδικά όταν γίνονται εμμονές.

Στον κόσμο που έχεις δημιουργήσει προσπαθείς πάντα –καταβάλλοντας όσο κόπο χρειαστεί– να σε προστατέψεις από τυχόν εισβολείς. Ξαφνικά, έρχεται κάποιος, σε κοιτάει, σου χαμογελάει κι ενώ μ’ αυτήν την όμορφη κίνηση προκαλεί μια νέα γνωριμία, εσύ τρομάζεις, μαζεύεσαι, ανησυχείς. Είναι στιγμές που μπορεί να μας πουν μια «καλημέρα» –χωρίς να μας ξέρουν προσωπικά– κι από την άμυνά μας, το κατεβασμένο μας κεφάλι ή την ακαριαία απομάκρυνσή μας αποδεικνύουμε πως δεν αφηνόμαστε εύκολα –ή και γενικά– στους ανθρώπους.

Αντί να χαμογελάσουμε και να ανταποδώσουμε την πιο απλή κι ευγενική έκφραση, μια «καλημέρα», μια «καλησπέρα», κάπου ψάχνουμε συνωμότες κι αντί για χαμόγελα μοιράζουμε σκυθρωπές αντιδράσεις και κατσουφιασμένα πρόσωπα.

Το περιβάλλον κι ο κόσμος που ζούμε έχει πάψει καιρό τώρα να ‘ναι ιδανικά πλασμένος, ενώ μια αίσθηση αδικίας, κακομεταχείρισης κι εκμετάλλευσης κυριαρχεί στη φιλοσοφία μας. Είναι γεγονός πως η κοινωνία μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη. Φαίνεται λες και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας κι, έτσι, επιλέγουμε τη μοναξιά σαν βασικό κι αναγκαίο καταφύγιο.

Η καχυποψία, όμως, δε φέρνει καμία λύση, γιατί εκτός του ότι μας οδηγεί σε μια έντονα αρνητική κατάσταση, προσανατολιζόμαστε σε οτιδήποτε ξεχωρίζει ύποπτο στα μάτια μας κι είμαστε έτοιμοι να υψώσουμε τα τείχη μας για να προλάβουμε τα πιθανά αρνητικά σενάρια που μπορεί να μας συμβούν. Παντού υπάρχουν εχθροί και συνωμοσίες. Κουραστική και ψυχοφθόρα διαδικασία, δε νομίζετε;

Ναι, ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικά πλασμένος, αλλά πότε ήταν; Ο καθένας μας είναι κομμάτι αυτού του κόσμου και πρέπει να επιλέγουμε να δίνουμε χρόνο και χώρο στο να γνωρίσουμε πραγματικά τους ανθρώπους. Οι ευκαιρίες που ως τώρα χάθηκαν είναι γιατί δε δόθηκαν ποτέ και θα μετανιώσουμε κάποια στιγμή όταν ξυπνώντας το πρωί η μόνη «καλημέρα» που θα μπορούμε να πούμε θα ‘ναι στο είδωλο που είναι απέναντι στον καθρέφτη μας.

Δε γίνεται να εμπιστεύεσαι μόνο τον εαυτό σου αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους γύρω σου, γιατί είσαι άνθρωπος, κάνεις λάθη κι ένα απ’ τα μεγαλύτερα σφάλματα που μπορείς να κάνεις είναι να πάψεις να πιστεύεις στους ανθρώπους και κατά συνέπεια να χάσεις και την εμπιστοσύνη προς τον εαυτό σου.

Οπότε όταν ακούς μια «καλημέρα», ακόμα κι αν νομίσεις πως θα σε αποπροσανατολίσει απ’ την πραγματικότητα που έχεις δημιουργήσει μέσα σου, μη σκύψεις κατευθείαν το κεφάλι αρχίζοντας να πλάθεις σενάρια συνωμοσίας. Ανταπέδωσε την «καλημέρα» που μπορεί όντως να ‘ναι ειλικρινής, μα ακόμα κι αν δεν είναι, απλώς χαμογέλασε πλατιά και δώσε μια ευκαιρία παραπάνω∙ δίνοντας ευκαιρίες πάντοτε κερδίζεις είτε ανθρώπινες σχέσεις είτε απλά εμπειρίες ζωής.

Το επόμενο πρωί που θα ετοιμαστείς να βγεις έξω, να ‘χεις μαζί σου ένα ζεστό χαμόγελο και μια αισιόδοξη «καλημέρα».