Σκέψου πόσο θα βαριόμασταν αν ήμασταν όλοι ίδιοι

Ο κόσμος που ζούμε είναι πολύχρωμος γιατί εμείς τον ζωγραφίζουμε έτσι. Η φύση από μόνη της, γεμάτη χρώματα και αντιθέσεις φτιάχνει το τοπίο που ζούμε. Εμείς αποτελώντας μέρος αυτού του κόσμου, προσπαθούμε να είμαστε όλοι ίδιοι λες και έχουμε μπει σε φωτοτυπικό μηχάνημα. Κάτι τέτοιο προσπαθούν να μας μάθουν από τα παιδικά μας χρόνια, να ακολουθούμε νόρμες και κανόνες για να είμαστε όπως πρέπει.

Πέρασε πολύ καιρός για να καταλάβουμε πως οδηγούμαστε σε έναν άχρωμο άοσμο και βαρετό τρόπο ζωής και κάπου ή λογική -η νουθεσία βασικά- αντιδρά στο ξένο και διαφορετικό. Γουρλώνουμε τα μάτια και λίγο ψιθυρίζουμε καχύποπτα σε ένα μαλλί μπλε, σε ένα κορμί γεμάτο χρωματιστά τατουάζ, σε ένα σώμα που δεν είναι μοντελέ. Μας φαίνεται περίεργο και μη αποδεκτό λες και νοιάστηκε κανείς για την ανόητη άποψή μας, που δεν έχει και καμία βάση. Το διαφορετικό χρωματίζει και ό, τι χρωματίζει ξεχωρίζει, μα εμείς έχουμε κολλήσει σε τόνους άσπρους και μαύρους γιατί έτσι μάθαμε, βολευτήκαμε και δε θελήσαμε να κοιτάξουμε πέρα από το τείχος.

Μα σε κάποιους κυλάει η περιέργεια στο αίμα τους να δουν τι είναι πίσω από το τείχος κι εκεί βρίσκουν πληθώρα χρωμάτων που μεταφράζεται σε διαφορετικούς τόνους χαρακτήρα, προτιμήσεων, απόψεων και καταβολών. Δεν είναι επιλογή απαραίτητα, είναι εσωτερική ανάγκη που απλά κατάφεραν να την ακούσουν. Ξύπνησαν από μια κοινωνία που μονίμως μας κατατάσσει σε κατηγορίες με τη μορφή αριθμών, ψυχρών μαθηματικών. Γίναμε ένας αριθμός, ένα νούμερο προτεραιότητας σε κάποιον γκισέ μιας υπηρεσίας, γίναμε μια κατάθεση, μα όχι ψυχής αλλά χρημάτων.

Σκέψου το, η παλέτα έχει όλα τα χρώματα, εσύ γιατί μονίμως χρησιμοποιείς το άσπρο και μαύρο; Διάλεξε άλλο χρώμα, έντονο, ζωντανό κι αν δε σου ταιριάζει μην κρίνεις εκείνο το φιλί στο δρόμο, μη κολλήσεις άσχημες ταμπέλες στην αγάπη, ό, τι δε καταλαβαίνεις δεν παίρνει αυτόματα τη θέση του λάθους. Αυτό είναι ο κόσμος και όλα τα διαφορετικά τοπία που το απαρτίζουν.

Δε θυμάσαι τους δρόμους, θυμάσαι τη θάλασσα που βλέπει σε γκρεμό, έτσι και με τους ανθρώπους θα θυμάσαι αυτόν που είναι διαφορετικός από εσένα. Αυτός που έχει την αυτοπεποίθηση που εσένα σου λείπει και τολμάει, αυτός θα σου τραβήξει και την προσοχή. Η τόλμη δίνει μια λάμψη ξεχωριστή, δύναμη τεράστια γιατί η κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει τι διαφορετικό σαν ξενιστή και θέλει διακαώς να τον αποβάλλει, να τον ξεράσει από πάνω της. Αλλά αν μάθεις να αποδέχεσαι και να χαμογελάς πλατιά και ειλικρινά σε ό, τι δεν είσαι κατά τύχη, εσύ αποκτάς αυτοπεποίθηση και δύναμη, αποκτάς εμπειρίες και φίλους που έχουν να σου μάθουν πράγματα που δεν ήξερες ούτε εσύ για εσένα.  Σκέψου άλλωστε, πόσο θα βαριόμασταν μόνο με δύο χρώματα.