Συνειδητοποιείς ότι γουστάρεις κάποιον όταν μπορείς να το πεις

Όταν φωνάζουμε κάτι, τότε μόνο γίνεται αληθινό κι όταν οι λέξεις βγουν από το στόμα μας, τότε είναι που τα συναισθήματα παίρνουν μορφή. Στον κόσμο της έλξης λοιπόν, συχνά μπερδεύουμε τα σταυροδρόμια και τις υποστάσεις. Διχαζόμαστε ανάμεσα στο αν επιθυμούμε ένα άτομο ή αν απλώς κολακευόμαστε από εκείνο. Τι κι αν το νιώθεις, αν δεν μπορείς να το εκφράσεις σημαίνει πως ακόμη, ένας ενδοιασμός σε κρατάει πίσω. Κάτι φοβάσαι, επομένως κρατώντας το μέσα σου, το εμποδίζεις από το να πάρει σάρκα κι οστά. Δεν είναι εύκολο να γίνεσαι ευάλωτος, δίνοντας πλεονέκτημα στο αντικείμενο του πόθου σου να γνωρίζει όλα όσα αισθάνεσαι.

Πολλοί θα το θεωρήσουν άρνηση, αρνείσαι να παραδεχτείς στους άλλους εκείνα τα σκιρτήματα που ένιωσες, γιατί τις περισσότερες φορές θέλει κανείς να έχει πάρει το πράσινο φως από την άλλη πλευρά πριν ανοίξει τα χαρτιά του. Ένας μικρός φαύλος κύκλος που και οι δύο πλευρές περιμένουν την αποδοχή, τα λόγια που χρωματίζουν τα συναισθήματα. Σε ένα ατέρμονο παιχνίδι εντυπώσεων, που μοιάζει λίγο με σκάκι, παίζει η κάθε πλευρά προσεκτικά τις κινήσεις της, αποσκοπώντας σε ένα απόλυτο ρουά-ματ.

Όσα κι αν θες να κρύψεις βέβαια, τα πάντα λέγονται με ένα βλέμμα· εκεί φαίνονται όλα, ακόμα κι οι σκέψη σου η πιο μύχια αποτυπώνεται εκεί. Το δίλλημα γεννάται στο αν θέλεις να τη μοιραστείς, γιατί τότε είναι που δε χωράει αμφιβολία για το τι νιώθεις, όταν μπορείς να το εκφράσεις και να το περάσεις μέσα από τη λογική ροή του λόγου. Να είσαι σίγουρος πως αυτός που έχει προσπαθήσει να σε μάθει θα το διάβασε στο βλέμμα σου, μα εδώ κεντράρουμε σε σένα και τη δική σου ετοιμότητα να ζήσεις και να αποδεχτείς το τι συμβαίνει.

Και οι δικοί σου άνθρωποι, εκείνοι που είναι εκεί σε όλες σου τις στιγμές, ξέρουν, το νιώθουν πως κάτι έχει αλλάξει στο χαμόγελό σου όταν το όνομα εκείνο αναφέρεται στην κουβέντα ή όταν είναι αυτόπτες μάρτυρες του εαυτού σου εν δράσει. Ξέρουν να σε διαβάζουν και όταν σε ρωτάνε, εσύ έχεις πάψει να έχεις λέξεις να περιγράψεις τι νιώθεις, μέχρι να μην αντέχουν να μείνουν άλλο κλεισμένες στο μυαλό σου και να ξεπηδήσουν από μόνες τους.

Μία συμβουλή· αν το συναίσθημα δημιουργηθεί, δώσε του μορφή, βρες τις λέξεις, δώσε το χώρο και το μέρος να λάμψει. Τα συναισθήματα είναι για να τα νιώσουμε, να τα φωνάξουμε, να τα ζήσουμε σε όλο τους μεγαλείο. Την έλξη, τον έρωτα, τον χωρισμό, το θυμό. Γιατί αν μείνουμε στη θεωρία, αν δεν το πεις, αν δε δώσεις μορφή, αν δε το κάνεις αληθινό, τότε ζεις μισές απολαύσεις και όσα μισά κι αν ενώσεις ολόκληρα δε θα γίνουν. Γιατί αν αφήνεις μια άρνηση, ένα φόβο, μια κούραση να τρώει την ψυχή σου τότε δε θα αφήσεις ποτέ χώρο να γεννηθούν συναισθήματα που μπορούν και να μοιραστούν. Κι αν δε μοιράζεσαι αυτό που νιώθεις, είναι σαν να μην υπάρχει.

Η λογική είναι εκεί για να δώσει κάποιες οδηγίες, όχι για κερδίσει όλο το παιχνίδι και παραιτείται νωρίς, στα τρία πιόνια. Μετά θέλει ρίσκο και κόκκινα μάγουλα, θέλει καρδιές να φλέγονται και στήθη να προτάσσονται, θέλει αυτό που νιώθεις να σου συμβαίνει να μπορείς να το βάλεις σε σειρά -κι ας είναι άναρχη-, θέλει βλέμμα ορθό και μάτια όλο υποσχέσεις να παραδέχονται αυτό που εν τέλει αισθάνονται. Γιατί όταν μπορείς να το πεις, τότε ξέρεις σίγουρα πως όντως σού συμβαίνει.