Τα «σ’ αγαπώ» σου είναι πανάκριβα

«Σ’ αγαπώ»∙ δύο λέξεις που όλοι λατρεύουμε να εισπράττουμε και νιώθουμε τυχεροί και μεγάλοι, αν κι όταν τις ακούσουμε. Κάποιοι ίσως να μην τις έχουν λάβει ποτέ, άλλοι μπορεί να τις έχουν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού τις φορές εκείνες, κι είναι και κάτι άλλοι που έχουν να μετράνε αναρίθμητα «σ’ αγαπώ» στη βαλίτσα που κουβαλάνε για ζωή. Ποια είναι τα αληθινά και ποια όχι, μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Αυτές οι δύο λέξεις μόλις βγουν απ’ το στόμα εκείνου που τις προσφέρει, έχουν τέτοια ορμή που ρίχνουν κάθε οχυρό και κάθε άμυνα. Εκείνος που τις εισπράττει, αποκτά πια τέτοια δύναμη που μπορεί να σε καταστρέψει, αν το θελήσει. Γι’ αυτό κι αν έχεις καεί από σωστά «σ’ αγαπώ» σε λάθος ανθρώπους, ίσως να ανήκεις στην κατηγορία που υπόσχεται να μην το ξαναπεί.

Υπάρχει, όμως, χρονοδιάγραμμα που να ορίζει πότε είναι σωστό να νιώσεις και στη συνέχεια ποια στιγμή είναι κατάλληλη για να βγουν απ’ το στόμα σου αυτές οι δύο λέξεις, που ίσως και να τρομάξουν τον ακροατή σου; Η απάντηση μόνο αρνητική θα μπορούσε να ‘ναι, γιατί στα συναισθήματα δεν μπορείς, όσο και να προσπαθείς, να βάλεις όρια και συντεταγμένες για το μέρος, τον χρόνο, το «πώς», το «πού, το «πότε» και το «γιατί». Η λογική, αν και μοιάζει ανίκανη να τα ελέγξει, πρέπει ωστόσο, με τη σειρά της, να χτίσει κάποια τείχη και κάστρα, για να διαφυλάξει κάπως την ασφάλεια σ’ αυτό που λέγεται «καρδιά» και να προσπαθήσει να κρατήσει μακριά τα σημάδια που αφήνουν τα πληγωμένα «σ’ αγαπώ».

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνα τα «σ’ αγαπώ», που φοράνε, ίσως ασυνείδητα και χωρίς κακή πρόθεση, τη μεταμφίεση της αλήθειας και ξεγελάνε μες στον ενθουσιασμό τους. Είναι εκείνα που εννοείς «μου αρέσεις», αλλά πετάς ένα ρήμα τόσο βαρύ όσο αυτό. Είναι κι άλλα που χρησιμοποιούνται σαν όπλο, για να ρίξουν το απέναντι οχυρό κι έτσι ανενόχλητοι οι επικείμενοι κατακτητές, να καταφέρουν να συμπληρώσουν ακόμα μια νίκη. Χωρίς να νοιάζονται για τα θύματα πολέμου -γιατί κάθε σχέση είναι μια μάχη.

Πότε μπορείς να πεις με σιγουριά πως αγαπάς έναν άνθρωπο; Όταν ξέρεις πως θ’ αγαπάς, όσος καιρός κι αν περάσει, όπως κι αν κυλήσει το μεταξύ σας. Γιατί αυτό ταιριάζει σε αυτό το συναίσθημα, το «για πάντα». Τα ημίμετρα και τα ατελή δεν το αφορούν. Η αγάπη δε χάνεται, απλά αλλάζει μορφές κι ένταση. Γιατί έναν άνθρωπο που τον έχεις αγαπήσει αληθινά κι ολοκληρωτικά, θα τον αγαπάς και θα τον νοιάζεσαι μια ζωή. Δε φεύγει, πάντα θα ‘χει μια θέση στην καρδιά σου.

Για να αγαπήσεις, όμως, κάποιον πρέπει να τον ζήσεις, να μη βιαστείς να του δώσεις το κλειδί της καρδιάς σου. Αν του δώσεις πρόσβαση απ’ την αρχή, θα τριγυρίζει ανενόχλητος εκεί. Κι αν είσαι άτυχος, σαν παιχνίδι θα την βρει. Θα θυμάσαι πως ως παιδιά βαριόμασταν εύκολα τα παιχνίδια κι αν το παιχνίδι μας, όσο κι αν μας άρεσε, είχε καμιά γρατζουνιά, γκρινιάζαμε ότι χάλασε και θέλαμε να το αλλάξουμε. Μόνο που όλοι μας κουβαλάμε γρατζουνιές και πληγές, οπότε την καρδιά σου δώσ’ την εκεί που τις γρατζουνιές της θα τις λατρέψουν και το παιχνίδι δε θα θελήσουν να το επιστρέψουν.

Είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε, όταν νιώθουμε όμορφα κι όταν εκείνο το άτομο μας κάνει να θέλουμε να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Αλλά πρόσεξε, εσύ να θες, όχι ο άλλος να σε αλλάξει για να σε βάλει στα δικά του τα καλούπια, μέτρα και σταθμά.

Αγαπάμε χαμόγελα, λέξεις, συμπεριφορές κι εκείνον που ήταν εκεί και πίστευε σε μας, όταν ούτε εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύαμε στον εαυτό μας. Όταν αγαπάς πραγματικά, χωρίς μεταμφιέσεις, μόνο να φροντίζεις θες και να χαμογελάει ο άλλος εξαιτίας σου. Τα δάκρυα στην αγάπη λόγο δεν έχουν, παρά μόνο αν είναι δάκρυα χαράς.

Όταν το πεις, λοιπόν, να το πιστεύεις και να το δείχνεις με πράξεις, γιατί εκείνες είναι πιο ηχηρές από κάθε λέξη σου. Τα «σ’ αγαπώ» μην τα μπερδεύεις με φθηνά συναισθήματα, γιατί είναι πανάκριβα και πολύτιμα!