Όσοι δουλεύουμε με ανθρώπους κάθε μέρα εκτιμούμε αλλιώς τη σιωπή

Κάθε δουλειά είναι διαφορετική κι έχει τις ευκολίες και τις δυσκολίες της. Αν σου αρέσει η δουλειά σου, θεωρείσαι ευτυχισμένος άνθρωπος, αν πάλι όχι, τα καταναγκαστικά έργα είναι βόλτα στο ηλιοβασίλεμα μπροστά στο οχτάωρο που μοιάζει αιώνας, κάθε φορά. Μερικά επαγγέλματα μοιάζουν λίγο πιο εύκολα από από κάποια άλλα κι υπάρχει ένα μεγάλος μύθος γύρω από εκείνα που έχουν λίγα παραπάνω φώτα, ή που αφορούν  επικοινωνιακές δεξιότητες και λίγο-πολύ το βασικό πράγμα που σού ζητούν είναι να χαμογελάς. Όσοι, βέβαια, εργάζονται στην εστίαση, στον τουρισμό, στην υποδοχή, εκείνοι που πρέπει να είναι πάντα μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη, έχουν πολύ διαφορετική άποψη για την “ευκολία” αυτή.

Γιατί, όταν το βασικό πράγμα που σου ζητούν είναι να είσαι πάντα χαρούμενος, είναι σαν να σου ζητάνε να ξεκινήσεις τα ψυχοφάρμακα. Κι αν δεν έχεις ευχάριστη προσωπικότητα, αν δεν προσφέρεις χαρά, αν δεν επικοινωνείς διαρκώς σαν να σου έχουν κάνει ένεση με Ζαναξ, όπως κι αν σου απαντούν, δεν κάνεις για τη δουλειά. Δεν περνάς στην επόμενη πίστα, που λέμε. Τι κι αν είσαι άνθρωπος και δεν ξυπνάς κάθε μέρα με το χαμόγελο στα χείλη και την ενέργειά σου στο full, αυτό δε νοιάζει κανέναν, γιατί ο άλλος δεν ήρθε εκεί για να σε δει με τα μούτρα στο πάτωμα. Ήρθε για να τον εξυπηρετήσεις και να τον κάνεις να νιώσει ξεχωριστός. Οπότε, πρέπει να είσαι με το χαμόγελο, να ρωτάς «τι κάνετε, πώς είστε» ενώ χέστηκες στην πραγματικότητα, να κάνεις πλάκα -με διαφορετικό χιούμορ ανά περίπτωση-, να εξυπηρετείς κάθε απαίτηση.

Κι όταν ξημερώσει αυτή η μέρα που δε βγαίνει, όχι το χαμόγελο, μα ούτε η φωνή σου, στήνεις το καλύτερό σου σόου. Δίνεις παράσταση ζωής για να μην πάρει χαμπάρι κάνεις πόσο σκατά είσαι, πως με το ζόρι σηκώθηκες από το κρεβάτι σήμερα. Πόσο μα πόσο ψυχοφθόρο για σένα, πόσο ατελείωτη μοιάζει αυτή η μέρα! «Θα περάσει» λες από μέσα σου και ναι, θα περάσει.

Δεν είναι όλα μαύρα κάθε μέρα, βέβαια, ειδικά αν την αγαπάς τη δουλειά σου. Κερδίζεις πράγματα, γνωρίζεις ανθρώπους κάθε λογής· λίγο τρελούς -λιγάκι παραπάνω από σένα- πιο σοβαρούς, πιο τσιγκούνηδες και στην ψυχή, όχι μόνο στην τσέπη. Μαθαίνεις να διαβάζεις τις προσωπικότητες και τις προθέσεις. Κι η μεγαλύτερη επιβράβευση, έρχεται όταν οι πελάτες σου σε ξέρουν με το όνομά σου. Γιατί αυτό σημαίνει πως έχεις αφήσει το στίγμα σου πάνω τους, είσαι κάποιος που θυμούνται, κάποιος που θέλουν να δουν να τους χαμογελάσει για να πάει η μέρα τους καλά.

Θα σου πω και κάτι ακόμα όμως, για εκείνον τον τύπο που σου ήρθε στο μυαλό όσο διαβάζεις αυτό το κείμενο. Ξέρεις, που το χαμόγελο δε φεύγει ποτέ από τα χείλη του, και μιλάει άνετα με όλο τον κόσμο από το πρωί ως το βράδυ; Εκείνον που φαίνεται πως μπορεί να βρει λύση σε οτιδήποτε πρόβλημα έχεις; Αυτός ο τύπος, λοιπόν, ο καλύτερος στη δουλειά του, ο πιο εξωστρεφής και δραστήριος, που μοιάζει σαν δώρο από τον ίδιο τον Θεό, μπορεί να είναι στην πραγματικότητα το πιο αντικοινωνικό πλάσμα ever. Αγγίζει ένα κουμπί και βγαίνει χαμόγελο, αλλά στην πραγματικότητα έχει ξενερώσει από την ανθρώπινη αλαζονεία και δεν εμπιστεύεται ψυχή. Δε βγαίνει κάθε βράδυ, μάλλον σχεδόν ποτέ, γιατί όταν δίνεις όλη σου την ενέργεια στη δουλειά, μετά το θέλεις το χαλαρό “εγώ και η σιωπή μου.” Κι όχι, η καλύτερή του δεν είναι μια μεγάλη παρέα, αλλά ένα σκοτεινό μπαλκόνι, μια μπίρα και καλή μουσική.

Μη σε μπερδεύει λοιπόν αυτό που βλέπεις· τα φώτα, τα χαμόγελα, τα αστειάκια, όλα τελειώνουν όταν τελειώνει το οχτάωρο. Να τους σέβεσαι αυτούς τους ανθρώπους, γιατί κάθε μέρα δίνουν ένα μικρό κομμάτι από την ψυχή τους για να περάσεις εσύ καλά.