Τι σε κάνει να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες μέχρι χθες;

Η τυφλή εμπιστοσύνη είναι η πιο αφελής ανθρώπινη εφεύρεση που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε για να έρθουμε κοντά. Οι άνθρωποι, όσο και να μην το παραδεχόμαστε, έχουμε ανάγκη να εμπιστευτούμε το είδος μας και μερικές φορές η ανάγκη αυτή μας τυφλώνει. Την εμπιστοσύνη, όμως, την κερδίζεις, σωστά; Κι αν δεν είναι πάντα αυτή η περίπτωση, τι γίνεται; Ας τα πάρουμε λιγάκι από την αρχή.

Τι σε κάνει να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες μέχρι χθες; Είναι ο χρόνος που έχει περισσότερη σημασία; Είναι οι δοκιμασίες που του βάζεις ή που έρχονται τυχαία στην πορεία και τεστάρουν τη σχέση σας; Είναι τόσο καλός μαθητής που ξέρει τα sos και μεθοδικά οδεύει προς την κατάκτηση της εμπιστοσύνης σου ή μήπως έχεις εσύ την ανάγκη να εμπιστευτείς κάποιον άνευ όρων; Ορισμένοι θα σε χαρακτηρίσουν ευκολόπιστο, βέβαια, γι’ αυτή του την επιλογή. Όμως, στην τυφλή εμπιστοσύνη θεωρείς πάντα πως αξίζει μια ακόμη ευκαιρία. Κι έτσι, τη δίνεις.

Είμαστε άνθρωποι, κάνουμε λάθη, έχουμε και τις κακές μας μέρες και πολύ συχνά απογοητεύουμε τους άλλους. Εκείνους που μας έδωσαν άφεση αμαρτιών, εκείνους που είχαν χτίσει για εμάς μια τέλεια εικόνα, ενδεχομένως να τους απογοητεύουμε και πιο βίαια. Κι έτσι, όσο περνούσε ο καιρός, κάναμε πολλά κι η εικόνα αυτή ξέφτισε και πέταξε από πάνω της την τελειότητά της. Κι ίσως τότε, να μας αγάπησαν και περισσότερο αληθινά. Διότι συνήθως, το τέλειο είναι κάτι που ονειρευόμαστε, όχι κάτι που αγαπάμε- αν τα μπερδεύουμε είναι μια άλλη ιστορία. Το πρόβλημα με το ν’ αγαπάς μια αποκαθηλωμένη εικόνα όμως, είναι ότι κάποια στιγμή ενδέχεται να ξεπεράσεις τα όρια του ρεαλιστικού κι απλώς ν’ αγαπάς χωρίς κριτήριο. Συνεχίζει να πέφτει στα μάτια σου, συνεχίζεις να εμπιστεύεσαι τυφλά. Σαν να προσπαθείς να αποδείξεις στον εαυτό σου πως η αρχική σου επιλογή δεν ήταν λάθος.

Η εικόνα που έχεις για τον απέναντί σου λοιπόν, δεν είναι μόνο δικό του δημιούργημα. Την εικόνα τη φτιάχνεις κι εσύ, βάζεις αυτό που έχεις ανάγκη κι ίσως ο άλλος να μην είχε και πότε. Γιατί θέλουμε να ονειρευόμαστε ιδανικούς χαρακτήρες, βγαλμένους από μυθιστόρημα, θέλουμε να πιστέψουμε στα χαρούμενα τέλη και τις καλές προθέσεις, να μείνουμε πιστοί στη διαίσθησή μας ακόμη κι αν τα γεγονότα έχουν άλλα να πουν. Είτε συνειδητά είτε όχι, γράφουμε ένα έργο κι ορισμένες φορές δε ρωτάμε τον πρωταγωνιστή αν θέλει να παίξει. Επομένως, η τυφλή εμπιστοσύνη είναι ευθύνη εκείνου που την εναποθέτει στους ώμους του άλλου, κι όχι του δεύτερου. Ο δεύτερος υπάρχει και ζει με τις επιλογές του. Ο πρώτος όμως, στην προκειμένη εσύ, χρησιμοποιεί όλα όσα τον συμφέρουν για να φτιάξει τα πειστήρια μιας σχέσης εμπιστοσύνης. Που εν τέλει, είναι δημιούργημά του.

Άρα, αν θελήσεις να βάλεις ποτέ στη φωτιά το χέρι σου για κάποιον, κράτα στον νου σου πως η φωτιά δε ζεσταίνει μόνο, μερικές φορές καίει και προκαλεί εγκαύματα. Έτσι είναι τ’ άκρα κι αν επιλέξεις να τα ζήσεις, ας βλέπεις τουλάχιστον πού πατάς. Γιατί στα τυφλά, το χέρι στη φωτιά δεν μπαίνει. Κι αν μπει, θα καεί.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!