“Επιτέλους Παρασκευή”, σκέφτεσαι την ώρα που κλείνεις το ξυπνητήρι για να σηκωθείς από το κρεβάτι σου. Ξυπνάς κάπως διαφορετικά, λίγο πιο αισιόδοξα που αυτή η εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Έχουμε συνδυάσει τις Παρασκευές μας με το τέλος της εβδομάδας κι ας υπάρχουν άλλες δύο μέρες για τελειώσει. Λες να μας έχει μείνει από το σχολείο; Λες να μην έχουμε μεγαλώσει ακόμη και να ψάχνουμε αυτό το Σάββατο που ενδεχομένως θα ξενυχτήσουμε χωρίς ενοχές γιατί θα μπορέσουμε την επόμενη να κοιμηθούμε περισσότερο, να γελάσουμε περισσότερο, να μην έχουμε υποχρεώσεις;
Διότι τελικά μεγαλώνουμε, μα δε σταματάμε να είμαστε μεγάλα παιδιά. Το σχολείο έρχεται να το αντικαταστήσει η δουλειά, το ωράριο, οι υποχρεώσεις. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα συμπληρώνει τέλεια αυτό που λέμε ρουτίνα. Η Παρασκευή λοιπόν για πολλούς σημαίνει πως επιτέλους ήρθε η ώρα του διαλείμματος. Έφτασε η στιγμή που θ’ ακούσεις το κουδούνι για να βγεις να παίξεις. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η διασκέδαση, η ξεκούραση, η περιπέτεια. Τις αγαπάς τις Παρασκευές, γιατί σου δίνουν μια υπόσχεση ξεκούρασης, που μπορεί να είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση, όμως για το μυαλό σου λειτουργεί σαν παυσίπονο από την ένταση της εβδομάδας. Είναι ένας μύθος, ένα ψυχολογικό τρικ.
Έχει μια ανεμελιά αυτή η μέρα, διότι κρύβει σχέδια και πλάνα για το τι θα συμβεί το Σαββατοκύριακο. Πάντα οι περιπέτειες θα ξεκινήσουν από μια Παρασκευή και θα κρατήσουν για 48 ώρες. Είναι η αρχή, το έναυσμα, το 3,2,1 πάμε που χρειάζεσαι για ν’ αφήσεις λίγο κάτω το σοβαρό σου προφίλ και να φορέσεις αυτό που σου ταιριάζει εσένα περισσότερο. Κι η αίσθηση του χρόνου που έχεις για την Παρασκευή, δεν έχει καμία σχέση με το πόσο αργά κυλάει τη Δευτέρα, που μας έχουν μάθει να μισούμε λιγάκι. Γιατί οι μέρες μέχρι την Παρασκευή έχουν υποχρεώσεις και μια μόνιμη βιασύνη για το τι θα προλάβεις να ολοκληρώσεις πριν φύγουν οι εργάσιμες. Οι δημόσιες υπηρεσίες σταματούν. Οι κούριερ επίσης. Παύση πυρός, όλα από Δευτέρα πάλι. Άρα, έστω και λίγο θα ξεκουραστείς, γιατί κάποια πράγματα και να θες, δεν μπορείς να τα κάνεις.
Μετά τις πέντε τις Παρασκευές, γίνονται οι πιο ωραίες σκέψεις. Για συναντήσεις, μαζώξεις σε σπίτια, τριήμερα με το αμάξι, ξενύχτια, ποτά, αράγματα στο σπίτι και γλυκά από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς. Μετά τις 5 ξεκινάνε όλα τα όμορφα -έτσι το έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας- γιατί έτσι κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Κι αν κάτσεις λίγο να παρατηρήσεις τους ανθρώπους τις Παρασκευές, μπορεί να τρέχουν, να έχουν στόχο και κατεύθυνση, να είναι μέσα στο μπούγιο άλλο ένα σώμα, μα δε μοιάζουν τόσο σκυθρωποί, τόσο αγχωμένοι, τόσο νευρωτικοί. Δεν τους κυνηγά ο χρόνος, κυνηγούν εκείνοι το τέλος της εβδομάδας τους, κι ανυπομονούν γι’ αυτό.
Είναι αλήθεια πως αγαπάμε τις Παρασκευές περισσότερο, γιατί σημαίνουν περιπέτειες, εξορμήσεις, ελευθερία να κάνεις ό,τι σου βγει χωρίς ενοχές. Κάθε φορά που το ρολόι δείχνει 5, αυτή τη μέρα, ξεκινάς να χτίζεις τον δικό σου ελεύθερο χρόνο. Ζεις για εσένα, χωρίς να κοιτάς μονίμως το ρολόι, τσεκάροντας την επόμενη υποχρέωση. Έτσι κι αλλιώς, ας μη γελιόμαστε, όλοι μας αγαπάμε λίγο παραπάνω το διάλειμμα από το ίδιο το μάθημα κι ας έχουμε πάψει να είμαστε παιδιά πια.
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
