Το αραιά και πού δεν έχτισε ποτέ φιλίες

Φιλίες και κοινωνικές συναναστροφές· δύο κατηγορίες που μοιάζουν, μα έχουν τόσο μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Μια κοινωνική συναναστροφή μπορεί να μεταμφιεστεί σε φιλιά μα μια φιλία δεν μπορεί να την μπερδέψεις σαν μια απλή τυπική γνωριμία. Στην ουσία η ειδοποιός διαφορά τους είναι το βάθος της ίδιας της σχέσης.

Είμαστε όντα που έχουμε έρθει για να ζούμε μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο και να δημιουργούμε σχέσεις με άλλους για να μπορούμε να συνυπάρχουμε. Υπάρχουν κανόνες για όλες τις σχέσεις που δημιουργούμε κι ανάλογα με το είδος της αλλάζουν και οι κανόνες. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις φίλιες που έχουμε δημιουργήσει στη ζωή μας κι εκείνες τις άλλες τις απλές επαφές που αφελώς θεωρήσαμε πως ήταν κάτι πιο σπουδαίο από εκείνο που ήταν. Δεν είναι κακό να θεωρήσεις έναν απλό γνωστό για φίλο σου, όμως υπάρχει μια βασική θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο τι έχετε μεταξύ σας και τι θα άξιζε να υπάρχει αν ήσασταν όντως φίλοι. Το μοίρασμα.

Εννοείται πως με τους φίλους μοιράζεσαι όνειρα, φόβους, κι αποτελούν στήριγμα για εσένα όσο κι εσύ για εκείνους. Οπότε, από έναν απλό γνωστό μην περιμένεις από αφελώς να είναι στήριγμα για εσένα. Ο γνωστός θα μείνει σε έναν καφέ, σε ένα ποτό, σε ένα φαγητό, ένα θέατρο, μα δε θα σε πάρει να δει τι κάνεις. Το χαμόγελό σου δε θα το καταλάβει· ξέρεις, όλοι έχουμε διάφορα χαμόγελα ανάλογα με την περίσταση, άλλα τυπικά, άλλα αληθινά, αλλά αληθοφανή κι άλλα γεμάτα ευτυχία, μα ο φίλος θα ξέρει να τα ξεχωρίσει χωρίς κανένα στοιχείο. Γιατί πολύ απλά έχετε περάσει τόσα και ξέρει τις ρυτίδες που κάνεις όταν θυμώνεις, όταν γελάς, όταν ερωτεύεσαι.

Η φιλία απαιτεί χρόνο, απαιτεί χημεία, απαιτεί προσπάθεια κι όλα αυτά βγαίνουν χωρίς ιδιαίτερη εσωτερική προσπάθεια, γιατί η φιλία μοιάζει με τον έρωτα λιγάκι. Δε θέλει να την ντύσεις με άλλα στολίσματα. Μια κοινωνική συναναστροφή δε σε νοιάζει αν σε πάρει τηλέφωνο, δε σε αφορά τι κάνει μέσα στη βδομάδα και σίγουρα δε σου λείπει.

Στο γραφείο, στη σχολή, στη δουλειά, στον καφέ, γνωρίζεις πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες που περάσουν μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, δε γίνεται να σου κάνουν όλοι, σκέψου το λιγάκι. Όλοι οι άνθρωποι δίνουμε και παίρνουμε, άλλοτε επιφανειακά, άλλοτε πιο ουσιαστικά. Μα τα χρειαζόμαστε όλα για να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Ό,τι είναι αληθινό δε χρειάζεται να το φουσκώσεις για να δείχνει μεγαλύτερο του αναστήματός του. Μόνο, μην προσποιείσαι ότι είσαι εκεί για κάποιον ενώ δεν έχεις τη δυνατότητα ή τη θέληση να είσαι εκεί. Μη δίνεις υποσχέσεις με τα λόγια σου, μάθε να μιλάς με πράξεις.

Εφηβικά σκεπτόμενοι, ίσως θεωρήσουμε τους απλούς γνωστούς ως φίλους σημαντικούς και το ανάποδο. Προσέχουμε τι μοιραζόμαστε και τι δίνουμε ή παίρνουμε από κάθε μας σχέση, μα η κινητήριος δύναμη αξίζει να είναι πως ό,τι νιώθεις να το εκφράζεις. Άλλοι θα σε συμπαθήσουν, άλλοι όχι, μα πάντα θα είσαι βέβαιος πως αυτοί που επίλεξες εσύ να είναι δίπλα σου, είτε φίλοι είτε γνωστοί, θα είναι εκεί και το μέχρι που μπορούν να φτάσουν για σένα κι εσύ για αυτούς, θα το δείξει η ιστορία.