Το ότι μιλάμε με κάποιον δε σημαίνει ότι μας νοιάζει πάντα

Οι άνθρωποι και οι συζητήσεις τους είναι πάντα τόσο διαφορετικές όσο και οι εκδοχές του εαυτού τους μέσα από αυτές. Οι άνθρωποι, είμαστε πολύπλευρες προσωπικότητες κι αυτό δε θα μπορούσε να μην ακολουθεί τα ενδιαφέροντά μας. Όσες ταμπέλες κι αν θέλουν κάποιοι να βάλουν, μόνο εσύ ξέρεις πως δεν είσαι διαρκώς μόνο ο αστείος της παρέας, ή εκείνος που μόνο ξέρει τα καλύτερα μαγαζιά ή τα κουτσομπολιά. Είσαι κι εκείνος που έχει διαβάσει ψυχολογικά , που ξέρει να προγραμματίζει σε Java, που κάνει και φορολογικές δηλώσεις, που ασχολείται με την πολιτική. Είσαι όλα αυτά, μα το πού θα δείξεις κάθε μία από αυτές τις πτυχές σου, είναι καθαρά προσωπική σου επιλογή.

Ταμπέλες λοιπόν, που τόσο εύκολα μπαίνουν και τόσο αστείες σου φαίνονται εδώ και καιρό. Ένα μικρό μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη σου, κάθε φορά που κάποιος νομίζει ό,τι θέλει για σένα. Και τον αφήνεις να νομίζει, γιατί δε σε ενδιαφέρει να δείξεις τις πτυχές σου σαν να κάνεις πασαρέλα προσωπικότητας. Μέχρι να έρθει εκείνη η τυχαία στιγμή σε μια συζήτηση και να εκπλήξεις τους πάντες, έτσι απλά κι αβίαστα.

Το βάθος των συζητήσεων που κάνουμε, διαφέρει κάθε φορά κι επηρεάζεται από τη διάθεσή μας, αλλά κι από του συνομιλητή μας. Ωραία τα ανάλαφρα, μα δεν είναι για κάθε στιγμή, ενώ για τα σοβαρά δεν κάνουν όλοι πάντα και παντού. Εσύ είσαι αυτός που θα επιλέξει πού θα δείξει και τι και σίγουρα σε ποιον. Κάθε πτυχή σου, γνώση σου κι ανησυχία σου.

Η χημεία με το συνομιλητή σου είναι εκείνη που κάνει μια συζήτηση να κρατήσει ή όχι, που δημιουργεί τις συνθήκες για να ανοιχτείς ή απλώς  συγκαταβατικά να σταματήσεις τον διάλογο, γιατί πολύ απλά, όλα είναι ένα πάρε δώσε. Ένα πάρε δώσε που αν δε σου κάνει ο αντίπαλός στου στο παιχνίδι απλώς παρατάς την πίστα.

Ακόμη κι αν τα ενδιαφέροντα είναι κοινά, ακόμη κι αν φαινομενικά μοιάζει να ταιριάζεις με αυτόν που συζητάς στα πάντα, ακόμη κι αν οι συζητήσεις αυτές κρατάνε ώρες, μπορείς να φανερώνεις ελάχιστα για σένα ή και καθόλου. Γιατί αν δε σου κάνει κάτι κλικ ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, δε βρίσκεις ενδιαφέρον για να κάνεις ένα ωραίο ματς διαλόγου. Μπορεί και να μην ακουστείς παραπάνω από δέκα δεύτερα κι όλοι να νομίζουν πως δεν έχεις να πεις κάτι ή μπορεί να μιλάς ακατάπαυστα και να φλυαρείς για πράγματα που ουσιαστικά δε σε ενδιαφέρουν. Όσο κοινά είναι, τα κοινά σας, τόσο αδιάφορα καμιά φορά μοιάζουν.

Υπάρχει και το σενάριο να σου κάνει ο αντίπαλος και ξαφνικά να γίνεται σύμμαχος. Να θες να του μάθεις πράγματα κι εκείνος να σου ανοίξει διαφορετικούς δρόμους. Έτσι χτίζονται οι συζητήσεις, με τη χημεία κι όχι με στατιστικά, με απόλαυση κι όχι κούραση. Γιατί όλα τα διαφορετικά σου κομμάτια δε γίνεται να χωρέσουν σε μια και μόνο κουβέντα. Γιατί κάθε φορά που μιλάμε με κάποιον δε σημαίνει πως συζητάμε κιόλας. Γιατί αν με όλους μοιραζόμασταν τα πάντα, πώς θα διέφεραν οι πραγματικά ξεχωριστοί μας;