Το περίεργο είναι ελκυστικό

Όταν ακούμε έναν δυνατό θόρυβο, γυρνάμε σχεδόν πάντα να δούμε τι συμβαίνει. Ο ήχος μας τρομάζει, αλλά ταυτόχρονα ξυπνά και την αδρεναλίνη. Τα πυροτεχνήματα σε όλους σχεδόν αρέσουν, σε κάποιους λίγο περισσότερο από κάποιους άλλους. Ποια είναι, όμως, εκείνα τα στοιχεία που μας διεγείρουν; Σίγουρα, η λάμψη αυτή η έντονη και συνάμα εκτυφλωτική μα κι ο ήχος εκείνος ο εκκωφαντικός, που σου παίρνει τα αφτιά, ωστόσο σε συναρπάζει.

Κάπως έτσι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κι οι ακραίες συμπεριφορές. Ξέρεις, εκείνες που όταν έρθεις αντιμέτωπος μαζί τους σου μοιάζουν κάπως παιδιάστικες. Είναι, λοιπόν, εκείνο το κλάμα που σκάει χωρίς ιδιαίτερο λόγο, γίνεται όλο και πιο έντονο, με κραυγές να το ακολουθούν. Σίγουρα, θα τραβήξει την προσοχή σου. Θα σε κάνει να αναρωτηθείς τι έφταιξε; Μήπως ήσουν πολύ σκληρός; Ίσως η πρώτη σου αντίδραση, για να σε δικαιολογήσεις, να ‘ναι πως η άλλη πλευρά κάνει σαν μωρό. Στη συνέχεια, όμως, όσο υποψιασμένος και να ‘σαι, θα πέσεις στην παγίδα, θα νιώσεις τύψεις. Γιατί αυτό είναι οι ακραίες συμπεριφορές, μία καλοστημένη παγίδα.

Όπως πάντα θυμόμαστε εκείνο το παιδί απ’ τη σχολή που διαρκώς μιλούσε τόσο δυνατά που τον άκουγε όλο το πανεπιστήμιο. Δεν ξεχνάμε εκείνον που παρίστανε τον μεγάλο καρδιοκατακτητή -τύφλα να ‘χει ο Μάνθος Φουστάνος μπροστά του. Όλα φήμες και μεγάλα λόγια -μεγάλη αποτυχία η παράσταση αυτή. Ήξερε πως η τύχη κι οι πιθανότητες σίγουρα δεν ήταν με το μέρος του κι ακριβώς, επειδή το ήξερε, γι’ αυτό φορούσε τη στολή εκείνη τη φανταχτερή του ζεν πρεμιέ. Με συμπεριφορές υπερβολικές κι όπλα αλλιώτικα που ακόμα και στους πιο «φυσιολογικούς» παράξενα έμοιαζαν, εξασφάλιζε πως εγγυημένα όλοι είχαν κάτι να πουν πίσω απ’ την πλάτη του. Ωστόσο όταν ο και καλά περίγελος της σχολής εμφανιζόταν με καυτή παρουσία δίπλα του, όλοι έμεναν άφωνοι. Και τα κουτσομπολιά ξάφνου ξεκινούσαν… Η παρτίδα είχε κερδηθεί.

Οι ακραίες συμπεριφορές, οι υπερβολικές κινήσεις, οι επιτηδευμένες εικόνες –κάτι σαν παραστάσεις– πάντα χρειάζονται κοινό και χειροκρότημα στο τέλος. Κι ίσως αυτό το χειροκρότημα να ‘ναι λίγο-πολύ ανάγκη όλων μας. Όλοι έχουμε κάποτε νιώσει μια έλξη για εκείνες τις ακραίες, τις μη συνηθισμένες, συμπεριφορές. Αποτελούν τη φλόγα που επιμένει η πεταλούδα να πλησιάζει, αδύναμη να αντισταθεί, κι ας ξέρει πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην καεί.

Γιατί οι πιθανότητες θέλουν τις προσδοκίες σου καμένες, αφού το ακραίο μόνο αληθινό δεν είναι. Να κεντρίσει το ενδιαφέρον απλώς θέλει, κι όταν η μάχη της προσοχής έχει νικηθεί, σαν μπαλόνι ξεφουσκώνει. Σαν πυροτέχνημα θα χάσει σε μια στιγμή τη λάμψη εκείνη που αρχικά σε τύφλωσε κι ο ήχος εκείνος που σε εντυπωσίασε, σιωπή θα γίνει.

Σε μια παράσταση, λοιπόν, πάντα θα θυμάσαι τον χαρακτήρα εκείνο που όλο φώναζε ή εκείνον που πάντα γελούσε δυνατά κι όλοι, αβίαστα, γυρνούσαν να τον κοιτάξουν. Γιατί πολύ απλά είναι διαφορετικό απ’ το συνηθισμένο και το αλλιώτικο πάντα κερδίζει τις εντυπώσεις. Ίσως για λίγο, ίσως για πολύ, αλλά πάντα σχεδόν κερδίζει. Θα πέφτουμε ξανά και ξανά σε αυτή την ωραία παγίδα, γιατί πολύ απλά γουστάρουμε αυτήν την αδρεναλίνη του αγνώστου προς εμάς, εκείνου που δε μας μοιάζει.