Πες το να ηρεμήσεις!

Πόσο όμορφο είναι να ακούς και να λαμβάνεις το τι νιώθει ένας άνθρωπος για εσένα. Πόσο έντονα έχει χαραχτεί στη μνήμη σου εκείνη η στιγμή που ακούς τα βαθύτερα συναισθήματα του άλλου προς εσένα, συναισθήματα που σίγουρα πριν έχουν φανεί με πράξεις. Μα είναι ιδιαιτέρα συγκινητικό πως σε αυτές τι αναμνήσεις έρχονται οι μυρωδιές, θυμάσαι το παραμικρό και δημιουργείται μια εικόνα τόσο έντονη μα ταυτόχρονα γλυκιά και τρυφερή.

Πώς είναι όταν όμως είσαι στη θέση εκείνη όπου τα συναισθήματα έχουν αρχίζουν να σε πνίγουν και είναι τόσο έντονα που σε κατακλύζουν. Ήρθε η ώρα να το πεις σκέφτεσαι, μα ίσως κάτι σε κρατάει, ίσως να είναι οι φορές που πληγώθηκες, ίσως πάλι εκείνες οι φορές που δε βρήκες ανταπόκριση. Κάθε εγωισμός μας, κουβαλάει πληγές του παρελθόντος μα αυτή τη φορά δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά είναι πάνω από εσένα και η εξομολόγηση των συναισθημάτων σου είναι μονόδρομος πια. Ένας μονόδρομος που έχεις βαλθεί να τον ακολουθήσεις κι ας τρέμεις το μετά, αχ αυτό το μετά, πόσα σενάρια έχουν χτιστεί σε αυτό και πόσες υπερπαραγωγές Broadway περνάνε από το μυαλό σου σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Και το άγχος αρχίζει να σε καταβάλει όσο να πεις κι αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι λίγο διαφορετικά ως κι αλλόκοτα, κάτι που το πρόσωπο του ενδιαφέροντος έχει αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να απορεί. Μα, εσένα δε σου αρέσει να είσαι «under the spotlight», που λένε και οι φίλοι οι ηθοποιοί. Μα κάπως έτσι νιώθεις, σαν να μοιάζει με σκηνή θεάτρου, τα φώτα είναι έντονα και εσύ τα νιώθεις να είναι όλα πάνω σου και αρχίζεις να ζεσταίνεσαι και να ιδρώνεις, μια μικρή κρίση πανικού σε καταβάλει, έτσι νομίζεις. Τα συμπτώματα μπορεί να μοιάζουν, μα σίγουρα δεν είναι ίδια. Απλά έχουμε μάθει να είμαστε θεατές κι όχι πρωταγωνιστές. Τι σημαίνει αυτό; Απλά παρακολουθούμε, οι θεατές δεν έχουν λόγια άλλωστε, οι πρωταγωνιστές έχουν. Ανοίγουν την καρδιά και την ψυχή τους και ξάφνου, ενώ φέρουν τόσα στολίδια και λαμπεροί μοιάζουν να είναι γυμνοί, έτσι νιώθουν επάνω στη σκηνή.

Αυτή τη γύμνια της ψυχής μη τη φοβάσαι όμως, όσα και έχεις περάσει, ίσως αυτή τη φορά να είναι διαφορετικά, το έχεις σκεφτεί. Θυμάσαι λοιπόν εκείνη τη φορά που είπες το πρώτο Σ ’αγαπώ, σίγουρα ναι. Ο τρόμος μεγάλος, κοιτάς τον άνθρωπο που είχες βρει ό, τι ζητούσες κι ακόμα δεν είχες καταλάβει πώς μπορεί η τύχη να σου χαμογέλασε τόσο πλατιά και να που σου χαμογελάει και το αντικείμενο του πόθου σου.

Αχ αυτό το χαμόγελο, ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που ερωτεύτηκες, εκείνο το αμήχανο που έχει, ξέρεις όταν απλά κοιτάς τον άνθρωπό σου και με αφέλεια μικρού παιδιού κοκκινίζει από ντροπή. Γιατί η σιωπή μπορεί να σπάσει μόνο με ένα χαμόγελο από εκείνα που ερωτεύτηκες. Και παίρνεις όση δυνατή είχες μέσα κι άλλη τόση που μπορεί να δανειστείς από λίγο αλκοόλ, μα ας μη γελιέσαι η δύναμη είναι εκείνο το χαμόγελο.

Σταμάτησε ο χρόνος νιώθεις, ίσως και να είναι έτσι για τους δυο σας, γιατί όταν έρχεται η στιγμή εκείνη που θα εκφράσεις τα συναισθήματά σου, ο χρόνος σου κάνει το χατίρι και κυλάει λίγο πιο αργά. Τώρα θα μπείτε σε έναν κόσμο διαφορετικό, τον δικό σου. Αρχίζεις να κομπιάζεις, δεν ξέρεις τι να πεις, ξέρεις, ίσως μα αν το πεις τότε όλα γίνονται πραγματικά κι αυτό είναι κάτι που πάντα σε φόβιζε. Μα όχι, πεισμώνεις και σκέφτεσαι πως αυτό το όνειρο θα το ζήσεις κι είχες βρει και τον συνταξιδιώτη σου, οπότε όλα καλά.

Όλα καλά σκέφτεσαι, οι λέξεις λίγες μα οι εικόνες που περιγράφουν δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τον ακροατή. Και τώρα πια νιώθεις τόσο ευάλωτος, τόσο γυμνός απέναντι στον άλλον γιατί περιμένεις μια απάντηση, μια λέξη μα έρχεται ένα χαμόγελο πλατύ αυτή τη φορά, ένα φιλί μοναδικό να κλείσει τη συμφωνία και η γλυκιά απάντηση. «Το ήξερα, γι’ αυτό και είμαι εδώ».