Το πολύ περίμενε γεννά σενάρια επιστημονικής φαντασίας

Αναμονή, εκείνη η λέξη που σε κάνει και χτίζεις σενάρια που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από εκείνα που έχουν γίνει ταινίες και σπάνε ταμεία. Σασπένς άπειρο κι η εξέλιξη αμείωτη, καθώς τα λεπτά κάπου έχουν σταματήσει να κυλούν, το ρολόι φαντάζει να έχει χαλάσει κι ο χρόνος κάπου να έχει χαθεί. Το μόνο που μένει είσαι εσύ και η φαντασία σου, να πλάθετε σενάρια για το τι θα γίνει όταν επιτέλους ο χρόνος ξεκολλήσει.

Περιμένεις να βγει ένα αποτέλεσμα, αν πήρες τη δουλειά, αν θα είστε μαζί, αν έρθει το λεωφορείο. «Αν», λέξη κλειδί που μοιάζει εφιαλτική για τις τόσες πιθανότητες που μπορεί μια λέξη με δύο μόνο γράμματα να κρύβει. Όταν κάτι δεν είναι βέβαιο και χειροπιαστό, το μυαλό σου θέλει να χτίσει όλες τις πιθανές εκδοχές που μπορεί να υπάρχουν για να μη σε βρουν στον ύπνο. Διαβάζεις σελίδες ολόκληρες για εκείνο το αν, πρέπει να ξέρεις, είναι επιτακτική η ανάγκη του να γνωρίζεις και να έχεις τις λύσεις σε κάθε πρόβλημα, είτε υπαρκτό είτε όχι, κάθε φορά.

Εκεί είναι που η αναμονή βρίσκει χώρο, χρόνο που μοιάζει αιώνας μέχρι να χτυπήσει εκείνο το τηλέφωνο, μέχρι να ανανεωθεί εκείνο το site, εκεί όλα παίρνουν μορφή, η φαντασία οργιάζει στην κυριολεξία κι ως άνθρωποι από φύση μας σκεφτόμαστε το χειρότερο. Εκείνη η πρόταση γάμου, η ερώτηση μέχρι να έρθει η απάντηση, με τον υποψήφιο να τρέμει μήπως έρθει εκείνο το «όχι», τα δευτερόλεπτα μοιάζουν μέρες κι ας ήταν σίγουρος χθες.

Γιατί άραγε; Πολύ απλά γιατί είμαστε συνηθισμένοι να περιμένουμε το χειρότερο. Απαισιόδοξη θα με πεις μα κάπου μέσα σου ξέρεις πως είναι αλήθεια. Αν δεν ήταν τόσο αλήθεια, τότε γιατί στην αναμονή χτίζουμε τόσα σενάρια, γιατί νιώθουμε να σταματάει ο χρόνος; Γιατί είμαστε άλλοι λίγο, άλλοι περισσότερο, άλλοι εντελώς παγιδευμένοι στο μυαλό μας και τη φαντασία μας, γιατί όλο αυτό μας δίνει ζωή σε μια κατάσταση που της λείπει. Όταν παλεύεις, νιώθεις πιο δυνατός, όταν πασχίζεις προσπαθείς, αλλιώς λίγο πολύ βαριέσαι.

Μα όλα είναι πιο απλά απ’ αυτό που φανταζόμαστε και νομίζουμε. Κάνουμε τις προσπάθειές μας κι όσο κι αν προσπαθούμε να κάνουμε σενάρια για να ελέγξουμε το πιο απίθανο, ίσως να μη συμβεί, ίσως και να συμβεί. Μα δεν το ξέρεις, δεν είναι στο χέρι σου, ούτε στο δικό μου. Γι’ αυτό εσύ μπορείς να ελέγξεις εσένα και τις ενέργειές σου, να χτίσεις άμυνες, μα όχι κάστρα ολόκληρα. Ψυχραιμία, η άσπονδη φίλη της αναμονής που τσακώνονται όλη την ώρα, μα κάπου πρέπει να τη βρούμε, δε νομίζεις; Ειδικά τώρα, σήμερα, σ’ αυτόν τον καιρό που όλα είναι ρευστά, που όλοι περιμένουμε τι θα γίνει και τα σενάρια έρχονται βροχή και είναι τα χειρότερα.

Πάρε μια ομπρέλα και προστάτεψε τον εαυτό σου από την τρέλα που υπάρχει ή από την τρέλα που εσύ ο ίδιος χτίζεις. Γιατί υπάρχει περίπτωση να πιάσει μια ψιχάλα κι όχι ο κατακλυσμός που φοβόσουν.  Κι αν βραχείς και λίγο, δε χάλασε κι ο κόσμος. Γιατί όσο εσύ περιμένεις τις καταστροφές να έρθουν, ξεχνάς πως έχεις μια ζωή να ζήσεις που είναι δώρο. Και να, το ρολόι ξεκόλλησε, το κινητό χτύπησε κι η απάντηση επιτέλους ήρθε, ώρα να τη δεις. Είδες, ο κόσμος ακόμα υπάρχει, δεν καταστράφηκε και το έργο στο μυαλό σου απλά τελείωσε.