«Τόσα χρόνια κολλητοί» πώς καταλήγουν ξένοι;

Οι φίλοι μας, τα κολλητάρια μας είναι οι βράχοι μας, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει εμείς να κουβαλάμε πάνω μας. Το να έχεις φίλους είναι τύχη κι αποτελεί ξεκάθαρα δική σου επιλογή το ποιοι θα είναι. Κάποιους από αυτούς, τους κουβαλάμε μαζί χρόνια ατελείωτα κι είναι λες κι είναι συνδεδεμένοι τόσο άμεσα με τη ζωή μας, που δεν υπάρχει καν η επιλογή να μη βρίσκονται εκεί, ούτε σαν μακρινό σενάριο. Μας ξέρουν από τότε που είχαμε σιδεράκια και φορούσαμε σετάκια, ήταν εκεί όταν τα βγάλαμε (και τα σιδεράκια και τα σετάκια), όταν γευτήκαμε το πρώτο μας φιλί το μοιραστήκαμε μαζί τους, τα νεύρα μας, τις χαρές και τις απογοητεύσεις, όλες με εκείνους.

Μένεις όμως το ίδιο παιδί με εκείνο που αντάλλαξε τη γόμα του κι έκανε μια φιλία που κρατάει ακόμα και σήμερα; Μάλλον όχι. Κι όπως μεγαλώνετε παρέα με το φιλαράκι σου και δοκιμάζετε συνεχώς καινούρια πράγματα, κάπου στην πορεία, κάπου στον δρόμο, αυτά που σας ενώνουν όλο και λιγοστεύουν. Κάτι συμβαίνει σίγουρα, κάποιος άλλαξε, κάποιος πρέπει να φταίει, σωστά; Πώς αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις πως μια φιλία αιώνων ξαφνικά μοιάζει με φάλτσο τραγουδάκι;

Οι φιλίες όμως, δεν απέχουν και πολύ από τις σχέσεις τις ερωτικές, με το θετικό έναντι των δεύτερων όμως, πως μια φιλία κρατάει σχεδόν πάντα παραπάνω από μια σχέση κι είσαι σχεδόν πάντα περισσότερο διατεθειμένος να προσπαθήσεις γι’ αυτήν. Τα χρόνια που ξέρεις κάποιον, όμως, που έχει τον τίτλο του φίλου σου, δε σημαίνει απαραίτητα πως αποτελούν και τη συνταγή της επιτυχίας της φιλίας σας.

Η τριβή έρχεται και με φίλους μας· ξεκινάει όταν τα κοινά μας ενδιαφέροντα μειώνονται γιατί οι ζωές μας αλλάζουν κατεύθυνση. Ξαφνικά περνάς καλά χωρίς εκείνους και το τηλέφωνο χτυπάει όλο και πιο σπάνια. Όταν συμβαίνει κάτι καλό, δεν έχεις την ανάγκη να το μοιραστείς, αναζητάς συμβουλές αλλού γιατί κάπου δεν κολλάει πια το κολλητάρι σου και πρέπει να εξηγήσεις πολλά που έχει χάσει ή δεν κατανοεί. Στην αρχή φταίει η δουλειά, μετά φταίει η καινούρια καψούρα, αργότερα η ζωή η ίδια. Μα δε βαραίνει η ευθύνη πάντα μια συνθήκη, απλώς κάπου μεγάλωσες και ξέχασες να πάρεις και το κολλητάρι στη βόλτα.

Τα σημάδια είναι εκεί όταν μια φιλία φθίνει κι ας λέμε συχνά πως τόσα χρόνια φιλία δε θα χαθεί ποτέ, γιατί έχει αντέξει τόσα. Να η παγίδα του δεδομένου. Η αγάπη μπορεί να υπάρχει- άλλωστε έχετε μοιραστεί τόσα πολλά κι άλλα τόσα τα έχετε ζήσει παρέα. Όμως η αγάπη δεν κρατάει από μόνη της μια φιλία όπως δεν κρατάει και μια ερωτική σχέση. Θέλει προσπάθεια, συντήρηση, επιμονή.

Το παιδί μέσα σου έχει ξεχάσει πώς να παίζει με το κολλητάρι του· μήπως είναι καιρός να του το θυμίσεις και να βγάλεις λίγο από πάνω σου τη στολή του ενήλικα; Ζήσε καινούρια πράγματα με τους φίλους σου, ανανέωσε τη σχέση αυτή. Τόλμα περισσότερο, άκου περισσότερο τις ανάγκες τους, δείξε τον καινούριο σου κόσμο κι άσε να σου δείξουν τον δικό τους και σίγουρα ένα μικρό κομμάτι θα είναι κοινό. Αν δεν προσπαθήσεις όμως, η σχέση αυτή θα λήξει γιατί δε φέρει καμία εγγύηση από τον κατασκευαστή της, όσα χρόνια κι αν μετράει. Γιατί οι άνθρωποι ζούμε κι αισθανόμαστε τώρα. Όχι χθες, ούτε προχθές.

Εκτός κι αν πια ανήκεις στο άλλο σενάριο, που η διαφορετικότητά σας δε μοιάζει να είναι μια συναρπαστική παράμετρος, μα βαρίδι. Στο σενάριο αυτό οι πρωταγωνιστές θα αρκεστούν σε μια τυπικότητα και κάποιες ευχές. Κι είναι καμιά φορά οκ οι άνθρωποι να παίρνουν άλλους δρόμους. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπήθηκαν, μα πως αγαπήθηκαν αρκετά έτσι ώστε να αφήσουν ο ένας τον άλλον να ψάξει την ευτυχία, όπως τη θέλησε.