Βαφτίζουμε έρωτα το κάθε σκίρτημα· ξεφτίλα

Θα έχεις ακούσει σίγουρα πολλά «σ’ αγαπώ» στη ζωή σου, πόσα όμως απ’ αυτά ήταν αληθινά και πόσα ψεύτικα έχεις αναρωτηθεί; Έχεις κάτσει ποτέ να σκεφτείς τι σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις, τι νόημα κρύβουν και πόση μα πόση ευτυχία και συνάμα πόνο δημιουργούν;

Πόσα ψέματα έχουμε πει στους άλλους, πόσες ελπίδες ψεύτικες τους δώσαμε! Γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε χρήση του πιο ισχυρού όπλου, της αγάπης, κι ύστερα να σκοτώνουμε τους άλλους δημιουργώντας τους προσδοκίες που δεν πρόκειται να εκπληρωθούν;

Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι μας έχουμε κάνει λάθος χρήση σ’ αυτά τα μεγάλα λόγια. Θέλοντας λοιπόν να κερδίσεις κάποιον του είπες πως τον αγαπάς, τον αγαπάς με λόγια. Αυτό όμως χρειάζεται κάποιος; Τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται άνθρακας ο θησαυρός. Μπορεί να καταφέρνεις με τις εύκολες και ψεύτικες υποσχέσεις σου να κερδίζεις πού και πού ανθρώπους, αλλά σίγουρα χάνεις κάτι σημαντικότερο. Την αξία της αληθινής αγάπης. Αγαπάς αληθινά ή μάλλον έχεις τη διάθεση να αφεθείς σ’ ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα απαλλαγμένο από φιοριτούρες, που να στηρίζεται στην ουσία;

Το να αγαπάς είναι μεγάλο δώρο, γιατί το μοίρασμα αυτό της χαράς δημιουργεί συναισθήματα ευτυχίας στον άλλο. Όταν αγαπιέσαι νιώθεις τυχερός, αλλά όταν αγαπάς γεμίζει ζωή κάθε κύτταρό σου. Απεκδύεσαι τον εγωκεντρισμό, αγαπάς τον άλλο για τα προτερήματα, αλλά και για τα λάθη του. Αγαπάς τη σημερινή εκδοχή του. Δε χρειάζεται να φλυαρείς στα «σ’ αγαπώ», ειδικά όταν δεν τα νιώθεις και να ονομάζεις έρωτα κάθε ενθουσιασμό. Μην ευτελίζεις ένα συναίσθημα ιερό.

Όταν έχεις ερωτευθεί πραγματικά, δεν μπορείς να ονομάζεις έρωτα καθετί που σε ιντριγκάρει συναισθηματικά. Έχουμε καταντήσει να ξεφτιλίζουμε για μία βραδιά, αυτό για το οποίο παλεύουμε μία ζωή. Τι να το κάνεις το γεμάτο κρεβάτι, αν αυτός που το γεμίζει δε σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο; Απλά και μόνο να λέμε ότι είμαστε σε σχέση, για να μην έρθει εκείνη η ώρα που θα λογαριαστούμε με τον εαυτούλη μας.

Κάπως έτσι, χάνουμε το νόημα του έρωτα και των αληθινών συναισθημάτων. Δημιουργούμε μια φούσκα, μέσα στην οποία ζούμε, αγκαλιάζουμε και φιλάμε ανθρώπους που νομίζουν ότι είμαστε ερωτευμένοι μαζί τους, κάνουμε έρωτα για να εκτονωθούμε, και για να μη μας φύγει ο άνθρωπος αυτός που επιβεβαιώνει το εγώ μας του λέμε ότι τον αγαπάμε.

Καλό είναι να μάθουμε να αγαπάμε. Να έρθουμε πιο κοντά στον πραγματικό μας εαυτό και στις ανάγκες του. Να τον αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια και να μάθουμε να λέμε τα συναισθήματά μας με το όνομά τους κι όχι να τα πασπαλίζουμε με έρωτα και μπόλικη αγάπη μόνο κατ’ ιδέαν. Δε γίνονται πιο αγαπησιάρικα, ψεύτικα γίνονται.

Φτάνουμε σ’ ένα σημείο που συνηθίζουμε να ζούμε βαφτίζοντας έρωτα κάτι που δεν είναι έρωτας. Δε ζούμε αληθινά, δεν αισθανόμαστε ευτυχισμένοι, απλώς μπουκώνουμε την ψυχή μας με τυχάρπαστες σχέσεις, που φοβηθήκαμε να μη δοκιμάσουμε, λόγω της μοναξιάς που παραμόνευε στη γωνία.

Λίγη ειλικρίνεια λοιπόν τόσο με τους άλλους, όσο και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί ο έρωτας ο αληθινός δε συμβαίνει συχνά κι όταν συμβεί, θα παλεύεις να ξεχωρίσεις την αλήθεια απ’ το ψέμα και θα καταλήξεις να πετάξεις το διαμάντι και να μείνεις με τον άνθρακα.