Χάνοντας γιατί δεν τόλμησες να παίξεις

Εκείνοι οι στόχοι που έχουν μείνει στο χαρτί και τους ονομάσαμε όνειρα, έγιναν μετά απωθημένα. Είναι που θέλουμε να φαινόμαστε λίγο παραπάνω ρομαντικοί ή μήπως η πραγματικότητα είναι λίγο πιο σκληρή απ’ ό, τι νομίζουμε. Απόρριψη, αποτυχία, φόβος διαφορετικές μορφές παίρνει αυτό που μας σταματάει να πράττουμε στον έρωτα, μας εμποδίζει να δράσουμε και να λέμε μετά πως έχουμε όντως κάτι για το οποίο αξίζει να ζει κανείς, να γεμίζουν οι καρδιές ανυπομονησία και τα πνευμόνια αίσθημα.

Μα η ουσία είναι απλή. Αν δεν παίξεις δε θα χάσεις κιόλας, έτσι πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται και βλέπεις τη ζυγαριά να μη γέρνει στη μεριά σου. Κι εσύ κι εγώ και όλοι μας βάζουμε μπροστά αυτή τη γελοία δικαιολογία πως καλά είμαστε κι έτσι, ήρεμα, χλιαρά, σε μια ισορροπία που κάναμε καιρό να αποκτήσουμε. Τι να τους κάνεις τους έρωτες και τις βαθιές συγκινήσεις; Κι εκείνα τα όνειρα; Α ναι, σωστά τα όνειρα ανήκουν στο μέλλον και το μέλλον είναι μακριά. Μέχρι που πια δεν είναι οπότε λέμε ότι αργήσαμε. Για όλα βρίσκεις να πεις, όταν φοβάσαι να τα ζήσεις.

Μέτα, όλα για μετά λοιπόν, δίνουμε μια ακόμα αναβολή κι αφηνόμαστε στο δισταγμό που μας πιάνει και σε εκείνο το χαμόγελο που κόβεται κάθε που λες πως αύριο θα τα φέρεις όλα τούμπα. Έχεις αναρωτηθεί πολλές φορές αν σου φτάνει μια ξενέρωτη σχέση, η απουσία έρωτα, η μοναξιά, το μέτριο και ξαφνικά τα μάτια σου γεμίζουν φλόγες και σκαλίζει εκείνα που δε σου φτάνουν. Πώς έμαθες να συμβιβάζεσαι και να ξεχνάς τι ήθελες, πώς αφέθηκες έτσι, το σκέφτηκες ποτέ ποια ήταν η αρχή;

Δεν ήρθε να κάτσει με μεγάλη ευκολία στα χέρια σου η συγκυρία κι εκεί ήταν που τα παράτησες. Μια παγίδα που δε βλέπεις μπροστά σου,είναι πως έχεις ήδη χάσει έναν αγώνα γιατί δε θέλησες να παίξεις. Πόσο κρίμα, αλήθεια, να παραδίνεσαι πριν καν την έναρξη του αγώνα. Και το σκορ 1-0, με νικητή κάποιον πιο τολμηρό και μεγάλο χαμένο, εσένα. Κι όλα όσα υποσχέθηκες πως δε θα αφήσεις και πάλι να χαθούν και να ξεφτίσουν, έγιναν κουρέλια στην άκρη του γηπέδου.

Οπότε κάτσε και σκέψου λιγάκι παραπάνω την επόμενη φορά, άξιζε να σηκώσεις τόσο εύκολα τα χέρια; Δεν είναι άπιαστες οι σχέσεις, δεν είναι καμένο χαρτί κανένας άνθρωπος ποτέ, δεν υπάρχει χαμένο παιχνίδι, μόνο αυτό που δεν έπαιξες ακόμα. Είναι επιτακτική η ανάγκη να εκδηλωθείς κι όχι να συμβιβάζεσαι γιατί απλά δε θέλεις να πεις πως μετράς άλλη μια ήττα- αν κι αυτό ακριβώς καταφέρνεις με την κερκίδα που διάλεξες να καθίσεις, όσο κάποιος άλλος κάνει το γύρο του θριάμβου. Κι όταν έρθει η ώρα που θα ξυπνήσεις και θα καταλάβεις ότι έχασες γιατί απλά φοβήθηκες κι όχι για δεν μπόρεσες, θα γελούν παρέα ο έρωτας κι ο εαυτός σου ειρωνικά και θα σου λένε πως πολύ φτηνά τους πούλησες.