Έλεγχος: η δύναμη που θες να έχεις εσύ και μόνο εσύ για ό,τι υπάρχει γύρω σου, μέσα σου, κοντά σου, για ό,τι σε αφορά άμεσα κι έμμεσα. Το να δώσεις τον έλεγχο κάπου αλλού, σε κάποιον που δεν ξέρεις και τόσο καλά, μοιάζει αδύνατο, κόντρα φύση σου που λέμε. Γιατί το να παραδώσεις τα ηνία, ταυτόχρονα στο μυαλό σου είναι σαν να δίνεις τα κλειδιά του εαυτού σου, να δίνεις το οκ να σε ορίζει κάποιος άλλος. Κι αυτά τα κλειδιά, εσύ έχεις μάθει καιρό τώρα να τα κρύβεις βαθιά στην τσέπη και κανένας μα κανένας να μην έχει πρόσβαση σ’ αυτά.
Δεν είναι όμως όλοι το ίδιο, σωστά; Έρχονται στη ζωή μας άνθρωποι και χωρίς να ζητήσουμε ούτε πειστήρια, ούτε διαβεβαιώσεις ούτε τίποτα, δίνουμε τα κλειδιά αμέσως. Χωρίς πώς και γιατί, χωρίς ερωτήσεις. Κι αν το μετανιώσουμε τελικά, θα το δείξει η ιστορία, αλλά για τώρα δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή, μονάχα αυτή. Οι ρομαντικοί θα το ονομάσουν έρωτα, οι λιγότερο, χημεία, οι κυνικοί αφέλεια, εγώ θα σου πω πως είναι μια γλυκιά κούραση. Παραδίδεις τα όπλα σου για λίγη ανεμελιά, για να κυνηγήσει κάποιος άλλος για λίγο, όσο εσύ θα πίνεις λίγο νερό.
Το να δίνεις τον έλεγχο μοιάζει τρομακτικό, σχεδόν ακατόρθωτο αν είσαι τελειομανής ή ψυχαναγκαστικός, αλλά αν δοκιμάσεις να το ρισκάρεις, έστω και μία φορά, αυτή η ελευθερία που νιώθεις δε συγκρίνεται με τίποτ’ άλλο. Γιατί πολύ απλά το να προσπαθείς μονίμως να ελέγχεις καταστάσεις κι ακόμα χειρότερα, συναισθήματα και πιθανή τροπή αυτών στο μέλλον, είναι μια διεργασία που σου ρουφάει την ενέργεια κι αδειάζει τις μπαταρίες της χαράς σου. Δε σε εκπλήσσει τίποτα, δεν μπορεί κάτι να σε προφτάσει, δεν υπάρχει απρόοπτο ούτε τσεκάρεις τα αντανακλαστικά και το ένστικτό σου. Ελέγχοντας τα πάντα, καμιά φορά τα κρατάς μισά.
Κι αυτό, μέχρι να επιλέξεις ν’ αφήσεις όλα σου τα πρέπει κλειδωμένα στο συρτάρι και ν’ ακολουθήσεις τις προτάσεις κάποιου άλλου. Εκείνες που τελικά, χωρίς να το περιμένεις, θα σε οδηγήσουν σε νέες περιπέτειες που ανέμελα θα ζήσεις. Κι αυτό, διότι όταν δεν ελέγχεις εσύ τις καταστάσεις, αφήνεις το άγχος πίσω και μόνο η τρέλα της στιγμής δείχνει τον δρόμο. Τι κι αν τρελά πράγματα δεν έκανες ποτέ, φτάνει η στιγμή που έχεις ανάγκη να νιώσεις χέρια και κεφάλι ελαφριά, σαν να είσαι έτοιμος να κάνεις όλες τις σκανταλιές του κόσμου.
Και ναι, έχεις βρει συνεργάτη στο έγκλημα, αυτό το έγκλημα που τόσο ενδιαφέρον και θελκτικό μοιάζει. Μια Παρασκευή βράδυ, που τσαχπίνικα φέρνει στον δρόμο σου το πιο αχαλίνωτο Σάββατο. Μια μέρα που δε θυμίζει σε τίποτα Δευτέρα, δε θυμίζει σε τίποτα όρια, φράχτες, τοίχους κι άμυνες, που αν μη τι άλλο πρέπει να παραδώσεις για να μπορείς να γευτείς κάτι νέο. Και για μια μέρα, έστω για μια φορά, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να ζήσεις λιγάκι σε άκρα που δεν υπολόγισες. Να μην το εκλογικεύσεις, να μη ζητήσεις πίσω τα ρέστα. Καμιά φορά, άλλωστε, το ένστικτό μας μάς οδηγεί σωστά και μόνο του αφήνεται στα χέρια που ξέρει ότι θα το βγάλουν ασπροπρόσωπο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ν’ απολαύσεις αυτήν την ελευθερία που σου χάρισε, μέχρι να χορτάσεις κι εν τέλει να αποκτήσεις ξανά τον έλεγχο- πιο συνειδητά όμως αυτή τη φορά και χωρίς το στρες της τελειότητας. Γιατί θα ξέρεις πως ο έλεγχος αξίζει μόνο αν νιώσεις έστω και μια φορά πως τον χάνεις.
Πηγή φωτογραφίας: Pinterest
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
