Οι προσωπικές μας προσδοκίες σχετικά με την εμφάνισή μας, την καριέρα μας, το μελλοντικό μας σύντροφο, για φιλίες και γνωριμίες μπορεί να είναι ψηλές ή χαμηλές, ρεαλιστικές ή παράλογες. Άλλοτε συνειδητές και άλλοτε υποσυνείδητες. Και δεν είναι κακό να έχεις προσδοκίες για ένα μελλοντικό επιθυμητό γεγονός του οποίου η πραγματοποίηση θα φέρει μια θετική αλλαγή στη ζωή σου. Επιθυμείς έναν πολύ καλό βαθμό στις εξετάσεις, ή έχεις προσδοκίες να γνωρίσεις ένα σύντροφο που να σε κατανοεί και ηθικά να σε εξυψώνει και αυτό είναι κάτι απόλυτα κατανοητό.
Παρ’ όλ’ αυτά, πολλές φορές μπαίνεις στο εξής τριπάκι. Οι υψηλές προσδοκίες ως προς τον εαυτό σου δεν παραμένουν εκεί, δηλαδή σε προσωπικό επίπεδο. Αντιθέτως, σε οδηγούν να έχεις ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες και από τους τριγύρω σου. Με αποτέλεσμα να αποκλείεις, να επικρίνεις και να θυμώνεις όποιον άνθρωπο γνωρίζεις. Αν ένα άτομο θεωρήσεις ότι δεν πληροί τα στάνταρ σου τον αποκλείεις μη δίνοντάς του την ευκαιρία να τον γνωρίσεις. Ούτε καν το όνομά του να μάθεις. Ρίχνεις μια ματιά στην ατελείωτη checklist σου και στο πρώτο κιόλας τικ που δε θα μπει, το άτομο βγαίνει εκτός με συνοπτικές διαδικασίες.
Συν τοις άλλοις, οι εξωφρενικές προσδοκίες, πληγώνουν κόσμο. Ανακάλεσε για λίγο στη μνήμη σου μια στιγμή που βρέθηκες σε μια μεγάλη παρέα. Με κάποια άτομα μίλησες, με κάποια ούτε κουβέντα. Λογικό, θα μου πεις. Θα επικαλεστείς ότι είχε δυνατή μουσική, πολλά άτομα και το γεγονός ότι μερικοί κάθονταν στη μία άκρη του τραπεζιού και οι άλλοι στην απέναντι. Ικανοποιητικό επιχείρημα, ας το πάρει το ποτάμι. Πάμε όμως σε ένα δεύτερο και λίγο παραλλαγμένο σενάριο. Θυμήσου εκείνη τη φορά που βρέθηκες σε μια άλλη μεγάλη μάζωξη αυτήν τη φορά σε σπίτι. Πάλι, με κάποιους μίλησες, με κάποιους δεν αντάλλαξες ούτε μία ματιά, έτσι για το τυπικό. Θα μου δικαιολογηθείς με το «Ε, δε γίνεται να ταιριάζω με όλους». Αν όμως δε μιλήσεις με κάποιον, πώς θα ξέρεις αν έχεις κάποιο κοινό μαζί του; Από το στιλ του; Από τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε σε τρίτους και από τις δύο κουβέντες που άκουσες στα πεταχτά; Από τα ενδιαφέροντά του ή τις ασχολίες του που τυχαία πήρε το αυτί σου ότι έχει; Ή μήπως δε θα μπεις καν στη διαδικασία, αφού απέκλεισες εκ πρώτης όψεως έναν άνθρωπο γιατί «δεν πληροί τις προσωπικές σου προσδοκίες» τις οποίες αν κάτσεις ρεαλιστικά να τις μετρήσεις, θα δεις ότι πιθανότατα δεν τις πληροίς ούτε καν εσύ;
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο πήχης είναι τόσο ψηλά, που δε φτάνεις καν να τον ρυθμίσεις. Όταν έχεις μη ρεαλιστικές προσδοκίες από άτομα, είτε αυτά λέγονται φίλοι είτε λέγονται έρωτες. Όταν ψάχνεις μετά μανίας να βρεις όσους είναι «στα μέτρα σου». Ή το χειρότερο, όταν προσπαθείς να τους εξομοιώσεις με τον εαυτό σου. Αναζητάς ανθρώπους οι οποίοι να σου μοιάζουν, οι οποίοι να έχουν τα ίδια όνειρα και ιδέες με εσένα. Αυτές είναι σαφώς μη πραγματικές προσδοκίες. Αιωρούνται μέσα μια ουτοπία.
Το τραγικό είναι πως μέσα από αυτό προσπαθείς να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο και ευτυχισμένο, όμως η στάση αυτή όλο ένα σε οδηγεί στη μιζέρια και στην απομόνωση. Καταλήγεις μόνος και ας αυτοαποκαλείσαι μοναχικός. Οι φιλικές σου σχέσεις δεν ευδοκιμούν και οι ερωτικές σου συναναστροφές δεν τελεσφορούν, επειδή θεωρείς ότι όσοι γνώρισες δεν ανταποκρίνονται στα στάνταρ σου, δεν είναι του «στιλ» σου.
Και η μοναξιά φουντώνει μέσα σου. Όλο και περισσότερο απογοητεύεσαι. Γιατί όταν προσδοκάς κάτι και αυτό ποτέ δεν έρχεται, θα είσαι μόνιμα απογοητευμένος, άρα η όμορφη πλευρά της ζωής θα μοιάζει περισσότερο με αξιοθέατο κάποιας μακρινής χώρας παρά με κάτι εφικτό να βλέπεις στην καθημερινότητά σου. Ακόμη και αυτά που ήδη έχεις αποκτήσεις. Για χάρη των απαραβίαστων και ιερών κανόνων σου παγιδεύεσαι σε ένα φαύλο κύκλο και ένα ατελείωτο κυνήγι μαγισσών. Μήπως λοιπόν είναι ώρα για μια μικρή επανεξέταση των όσων θεωρείς σημαντικών;
Συντάκτης: Λουκία Κουμπαρή
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
