Από πρωτοετά γίναμε πτυχιούχοι, μα οι σχολικοί φίλοι δεν έφυγαν απ' το πλάι μας

Όταν βρίσκεσαι στο πρώτο έτος, η ιδέα ότι κάποτε θα τελειώσεις τις σπουδές σου και μετά θα φύγεις από την πόλη στην οποία έμεινες 4 (ή και πέντε, έξι ποιος μετράει) χρόνια, φαίνεται κάτι το μακρινό, κάτι που σε αφήνει αδιάφορο και κάτι το οποίο δε σκέφτεσαι καθόλου. Με την περάτωση όμως των σπουδών σου, η στιγμή της επιστροφής είναι κάτι το αληθινό, κάτι που συμβαίνει στο εδώ και τώρα και το να επιστρέψεις  πίσω στην πόλη σου ή το χωριό σου φαίνεται τρομακτικό, σε στεναχωρεί και το σκέφτεσαι για μέρες. Η ανεμελιά, η σχετική ανεμελιά αν σκεφτείς το ατελείωτο διάβασμα, τα ατελείωτα ξενύχτια και η σωματική και ψυχική κούραση που ακολουθεί, τελειώνει. Τέλος η φοιτητική ζωή, τέλος τα φοιτητικά χρόνια. Τώρα πια έχεις να αποχωριστείς συνήθειες, φίλους και μέρη που υπήρξαν στη ζωή σου ως φοιτητής που πάρα την γκρίνια σου, τις αγάπησες.

Το καλό της υπόθεσης όμως είναι ότι η επιστροφή στο τόπο των εφηβικών σου χρόνων συνεπάγεται και επανασύνδεση με τους παλιούς και αγαπημένους φίλους, τους οποίους άφησες πίσω χάριν των σπουδών σου. Αυτοί επέλεξαν να σπουδάσουν στην πόλη σου ή να παραμείνουν εκεί για να δουλέψουν ή να πάνε και αυτοί σε μια ξένη πόλη για σπουδές.

Και φτάνει αυτή η στιγμή που ανυπομονούσες τόσο καιρό, η συνάντησή σου με τους παλιούς φίλους και συμμαθητές η οποία πάρθηκε από κοινού. Κανονίσατε να βγείτε για να τα πείτε όπως παλιά, όπως τα λέγατε τότε, εκείνα τα ανέμελα χρόνια του σχολείου. Όταν επιτέλους τους συναντάς αισθάνεσαι μια χαρμολύπη, τους αγκαλιάζεις σφιχτά και σκέφτεσαι πόσο αλήθεια έχετε όλοι αλλάξει. Λίγοι, αλλά υπάρχουν, παρέμειναν το ίδιο όπως τους ήξερες. Άλλοι ερωτεύτηκαν κι άλλοι χώρισαν με το άτομο που ήταν μαζί στο λύκειο, προ Χριστού δηλαδή. Τους βλέπεις και τους θαυμάζεις για το ποσό εξελίχθηκαν. Οι απόψεις τους περί έρωτα, κοινωνίας, πολιτικής αναδιαμορφώθηκαν, απέκτησαν πιο σφαιρική αντίληψη περί πραγμάτων.

Κάθεσαι για λίγο και τους χαζεύεις θαυμάζοντας το πόσο όμορφα μεγάλωσαν. Το μυαλό σου ανατρέχει και θυμάσαι τον τελευταίο αποχαιρετισμό, εκείνο το καλοκαίρι πριν φύγεις για σπουδές που τους κοίταξες στα μάτια και τους είπες πως θα τα λέτε, δε θα χαθείτε και το εννοούσες πραγματικά.

Η συζήτηση για το τι θα κάνετε μετά το πτυχίο φέρνει για ακόμα μια φορά το πιο πολυσυζητημένο θέμα σας, τις στιγμές του σχολείου. Θυμάστε και πάλι όταν είχατε κάνει κοπάνα σ’ εκείνο το βαρετό μάθημα, όταν είχατε αντιμιλήσει στον καθηγητή που πιστεύατε ότι σας προσέβαλε και γελάτε για ακόμη μια φορά με τις πλάκες που είχατε κάνει στο Λύκειο. Σχολιάζετε παλιούς συμμαθητές σας και θυμάστε  εκείνη τη σχολική εκδρομή που είχατε μιλήσει για πρώτη φορά στον κρυφό σας εφηβικό έρωτα. Αχ, πόσο όμορφες ήταν εκείνες οι στιγμές, και δεν τις εκτιμούσαμε τότε που θέλαμε να γίνουμε ενήλικες! Πόσο γρήγορα πέρασαν εκείνα τα χρόνια και θυμάσαι και πόσο γρήγορα συνάμα πέρασαν και τα φοιτητικά χρόνια.

Τώρα που συναντάς ξανά τους παλιούς καλούς σου φίλους, βλέπεις στα μάτια τους ότι ήσασταν και θα είστε και στο μέλλον φίλοι. Η παρουσία σου εκεί ήταν σαν να μην ήταν απουσία, είναι σαν να μην έλειψες ποτέ από την παρέα τους, σαν να μην πέρασε ούτε ένας χρόνος μακριά τους. Αυτή η επανασύνδεσή σας είναι μόνο η αρχή μιας φιλίας που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε πριν από χρόνια. Ίσως το μέλλον να σας βρει μαζί με κουμπαριές και συνεργασίες, ίσως σας βρει χωριστά στις πέντε ηπείρους να κυνηγάτε τύχες με τελείως διαφορετικές πραγματικότητες. Ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι εκείνες τις στιγμές, μοιραστήκατε μια μικρή αιωνιότητα. Κι αυτό είναι πραγματικά σπουδαίο.