«Έλα και λίγο στη θέση μου!»

Όταν έρχεσαι σε αντιπαράθεση με κάποιον, εκείνη την ώρα, φαίνεται σαν να διαδραματίζεται ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Ο αγώνας θα ανακηρύξει τους νικητές και τους ηττημένους. Έτσι και σε αυτή τη διαφωνία κάποιος θα νικήσει και κάποιος θα χάσει. Η υπέρμετρη προσπάθειά μας να υποστηρίξουμε την πιο βάσιμη γνώμη που μπορούμε να σκεφτούμε ή να επιβληθούμε στον άλλον με ισχυρά επιχειρήματα, στο τέλος δε θα μας φέρει καμία νίκη και θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χαλάσουμε τις καρδιές μας, τη διάθεσή μας, θα μας κυριεύσει ο θυμός και ο ένας από τους δύο ο οποίος θα υποκύψει θα φύγει δυσαρεστημένος. Υπάρχει και η περίπτωση από μια έντονη διαφωνία να μη μιλήσεις ποτέ ξανά με αυτό τον άνθρωπο. Που στο κάτω-κάτω αν είναι να τα σπάσετε από έναν καβγά, θα μείνει κι η εντύπωση εκείνη κι ας έχετε περάσει τόσα. Έχετε διαφορετικές απόψεις για τα γεγονότα, αντιλαμβάνεστε τα πράγματα με διαφορετική ματιά. Πώς να το πούμε πιο απλά; Βλέπετε τον κόσμο αλλιώς! Ε, και τι έγινε;

Άσε τη λογομαχία, τους καβγάδες στην άκρη και προσπάθησε να φορέσεις τα παπούτσια του συνομιλούντος σου, δες μέσα από τα μάτια του. Άκου προσεχτικά τι έχει να σου πει κι αν διαφωνείς μαζί του για την άποψή του, μη βιαστείς να αντιδράσεις, κατεβάζοντας τα ρολά σου. Αποδέξου τα λεγόμενά του, ως μια οπτική που τον εκφράζει τον ίδιο τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Αν θες να τοποθετηθείς διάλεξε ήρεμο τρόπο και επικοινώνησε τη δική σου γνώμη. Ειδάλλως μην πεις κάτι κι απλά άκου.

Με τον τρόπο αυτό, με την αποδοχή των απόψεων -πέραν των δικών σου, δημιουργείται ένας πιο ουσιαστικός διάλογος μεταξύ σας, επικοινωνείτε αποτελεσματικότερα και αποφεύγονται οι εντάσεις. Έτσι, καταλήγετε και οι δύο κερδισμένοι και πιο πλούσιοι σε ιδέες, σε απόψεις και σε γνώσεις. Δε χρειάζεται το μυαλό σου να πηγαίνει πάντα στο ότι αποδοχή σημαίνει απαραίτητα εξόφθαλμα διαφορετικά χαρακτηριστικά που χρήζουν ισότητας σαφώς, σαν τη φυλή, ή το φύλο. Αποδοχή είναι και τα πιο μικρά, αυτά που εκ πρώτης μπορεί και να μη διαφαίνονται, μα μπορούν να δημιουργήσουν τείχη αδιαπέραστα ανάμεσά μας.

Η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα δοκιμαζόμαστε στην αποδοχή και σε ό, τι αυτή επιφέρει. Το να αποδέχεσαι το τώρα, ακόμη κι αν δε σου αρέσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα προσπαθήσεις να το φέρεις ίσως πιο κοντά σε σένα και τη βολή σου, το να αποδέχεσαι ότι οι άνθρωποι έχουν χίλιες και μία αποχρώσεις, είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Έτσι και σε ένα διάλογο με έναν άνθρωπο, θα του δείξεις πως τον αποδέχεσαι, με το να μην τον στήνεις στον τοίχο σαν ένα κακόγουστο τηλεοπτικό πολιτικό ντιμπέιτ. Ο καθένας έχει διαφορετικά μάτια, μα αυτό δε σημαίνει ότι βλέπουν λάθος, να το θυμάσαι αυτό, κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου για να συζητήσεις.

Εν τέλει βλέπεις τα πράγματα λιγάκι πιο μαλακά, δεν έχεις ψευδαισθήσεις για τις συνθήκες γύρω σου, αποδέχεσαι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος κι αυτό δεν πειράζει. Με έξι δις ανθρώπους, είναι αδύνατον η ζωή να μην είναι γεμάτη αντιθέσεις. Ακόμη και με τον εαυτό σου, αν τον αποδεχθείς για τα χαρακτηριστικά που απέκτησε κι έχει εντός κι εκτός, δε θα τον απορρίπτεις κάθε μέρα, δε θα τον θυμώνεις ακυρώνοντας τον, δε θα έρχεσαι σε εσωτερική σύγκρουση μαζί του.

Βλέποντας μέσα από τα κάλια της πραγματικότητας, μόνο τότε μπορείς να φέρεις τις αλλαγές στη ζωή σου, να αλλάξεις την πορεία σου- αν το επιθυμείς και να συνυπάρξεις ειρηνικά με τους άλλους ανθρώπους. Με την αποδοχή θα φέρεις και τη γαλήνη μέσα σου. Αυτό άλλωστε δεν ψάχνουμε όλοι;