Συναντώντας φιλαράκια από τα παλιά· σαν να μην πέρασε μια μέρα;

Αν ένα πράγμα αξίζει για να διηγείσαι, είναι όλες εκείνες οι στιγμές που είχαν κάτι δυνατό να πουν, επειδή τις μοιράστηκες με κάποιο φίλο. Είναι σαν το αλάτι στη ζωή μας οι φίλοι, έρχονται για να της δώσουν γεύση, να μας θυμίσουν ότι με παρέα, είναι ωραιότερα. Φιλίες θα κάνεις πολλές κατά τη διάρκεια της ζωής σου. Άλλες θα διαρκέσουν περισσότερο κι άλλες θα χαθούν στο μήνα επάνω. Δεν έχει σημασία η διάρκεια αλλά η ποιότητα της σχέσης. Με κάποιους φίλους σου μπορεί απλά να χάσεις επαφή. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Μπορεί να αλλάξεις κοινωνικό περιβάλλον ή να μετακομίσεις σε κάποια άλλη πόλη. Έτσι, καινούργιοι φίλοι μπαίνουν στη ζωή σου, άλλοι φεύγουν, κάνεις νέες γνωριμίες από το πουθενά, λύνεις παλιές που δεν άξιζαν κι άλλες απλά χάνονται στην πορεία. Έτσι κυλάνε οι σχέσεις μας και οι συναναστροφές μας. Ίσως να χαρακτηρίζαμε τη ζωή μας πολύ ρευστή, όμως θα έλεγα ότι είναι κομμάτι της φυσικής μας εξέλιξης. Το μόνο σίγουρο, το σταθερό, είναι ότι τα πράγματα πάντα αλλάζουν.

Κι όταν θα συναντήσεις ένα φιλαράκι από τα παλιά, η ζωή σου θα κάνει ένα άλμα προς τα πίσω, φέρνοντας στο προσκήνιο τις παλιές ευχάριστες αναμνήσεις σας. Το πρώτο συναίσθημα της συνάντησής σας είναι περίεργο, ευχάριστα περίεργο όμως. Ο φίλος με τον οποίο τα πίνατε κάθε εβδομάδα, με τον οποίο ξενυχτούσατε μέχρι το πρωί στα μπαρ, να που τώρα βρίσκεται τυχαία ξανά στο δρόμο σου. Μια απρόσμενη συνάντηση, ένα πρωινό, καθώς έκανες τα καθημερινά σου ψώνια.

Στην αρχή σκαλώνεις για λίγο. Αναρωτιέσαι ενδόμυχα τι να κάνει εδώ στα λημέρια σου. Όμως, εκείνη την ώρα, δεν έχει σημασία να το αναλύσεις. Η απορία σου εξατμίζεται μπροστά στη χαρά που αισθάνεσαι βλέποντας ξανά το φιλαράκι σου από τα παλιά. Προσπαθείς να αρθρώσεις λέξεις και να τον ρωτήσεις τι κάνει, πώς περνά τώρα τη ζωή του. Μα επειδή το κεφάλι δεν ξέρει να παίζει τίμια, ξεπροβάλλουν οι φιλικές αναμνήσεις του παρελθόντος -καλές και κακές-, εικόνες έρχονται στο μυαλό σου από την τότε παρέα σας, σαν να σε τραβάνε σε μια μαύρη τρύπα των όσων ήσασταν κάποτε. Ούτε πρώην να συναντούσες.

Το πρώτο πράγμα που βγαίνει ενστικτωδώς, είναι να προσπαθήσεις να φερθείς λες και δεν πέρασε ούτε μία μέρα κι ας έχει περάσει και μια πενταετία από την τελευταία σας συνάντηση. Ίσως αυτό να είναι φυσιολογικό. Προσπαθείς να σπάσεις την αμηχανία της στιγμής με κάτι το οικείο. Και τι πιο γνώριμο από τις παλιές σας ιστορίες και αναμνήσεις, την παλιά εικόνα που έχετε ο ένας για τον άλλο; Από την άλλη μπορεί όντως να αισθάνεσαι σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα, παρ’ όλη την έλλειψη επικοινωνίας σας. Σαν να ήταν χθες, που πίνατε την παγωμένη σας μπίρα στην αυλή σου και τρώγατε  για συνοδεία, ακατάπαυστα τα πατατάκια σας, γελώντας με την μουσική του γείτονα. Πέρασε όμως. Και μια μέρα και δυο και πολλές.

Εκείνη την ώρα της συνάντησής σας, προτού κάνεις την ερώτηση και τον ρωτήσεις αν είναι μαζί με τον τότε σύντροφο του ή αν παίζει ακόμη τένις, πάτα φρένο. Φρέναρε το μυαλό σου και τη γλώσσα σου και αρκέσου σε ένα απλό και καθημερινό: «Τι γίνεσαι φιλαράκι;». Απόλαυσε τη στιγμή σας. Τη μικρή στιγμή της επανένωσής σας, του λεγόμενου reunion σας. Έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να ανταμώσετε. Δεν είναι ο ίδιος που ήξερες, αλλά ούτε εσύ είσαι ο ίδιος. Είστε ο άνθρωπος του τώρα, όχι του παρελθόντος. Οι άνθρωποι είτε μας αρέσει, είτε όχι, αλλάζουν διαρκώς. Το φιλαράκι σου το οποίο παλιά απολαμβάνετε ο ένας την παρέα του άλλου, πιθανό να έχει αλλάξει κατά πολύ τη δεδομένη στιγμή που το συνάντησες.

Έτσι, μη στερήσετε την απόλαυση ο ένας στον άλλον του να ξαναγνωριστείτε. Μεταφορικά να ξανασυστηθείτε, από την αρχή. Να απολαύσετε εκείνη τη στιγμή την παρέα ο ένας του άλλου κι εν τέλει να δημιουργήστε νέες αναμνήσεις με πιθανό τίτλο «η απρόσμενη συνάντηση μπροστά στο σούπερ μάρκετ που κατέληξε για καφέ».  Και πού ξέρεις; Ίσως μετά από μία πενταετία να ξανασυναντηθείς και με εκείνον τον πρώην που λέγαμε! Μια τόση δα σταλιά ο κόσμος, να τα λέμε κι αυτά.