Οι σεξουαλικές προτιμήσεις και η διαφορετικότητα είναι ένα θέμα λεπτό.
Όμως, ο καθένας στο κρεβάτι του, κάνει ό,τι αγαπάει, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Δε μιλώ για τους ομοφυλόφιλους, θέλω να πιστεύω πως έχουν βρει την γαλήνη τους και την ισορροπία.
Θα μεταφέρω απλά τα λόγια μιας γυναίκας, που στην κρεβατοκάμαρα της κρύβει χειροπέδες και μαστίγια.
«Ξημέρωσε, κάνω δειλά τα πρώτα μου βήματα μετά το άγριο ξενύχτι και ξεπροβάλλω στο μπαλκόνι, να με χτυπήσει ο αέρας μήπως η γη σταματήσει να γυρίζει με τόση φόρα.
Με την άκρη του ματιού του με παρατηρεί ο γείτονας όλο απορία.
Γιατί; Γιατί είμαι γεμάτη μελανιές.
Λένε πως αυτός που νταραβερίζομαι με χτυπάει γιατί πίνει, ανησυχούν μην τυχόν κάποια μέρα με βρουν σωριασμένη σε μια γωνιά του δρόμου, πεθαμένη, πηγαίνοντας προς το περίπτερο.
Εγώ ανησυχώ που δεν θα έχω προλάβει να πάρω τσιγάρα».
Γέλασε ειρωνικά, λες κι η ζωή για αυτήν δεν είχε καμία σημασία, ή γιατί απλά έχει καταλάβει κάτι περισσότερο απ’ ότι μπορώ να αντιληφθώ εγώ.
«Πόσο λίγο με ξέρουν. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον η ζωή τους κι αποφάσισαν να γράψουν μια βαρβάτη ιστορία για την δική μου.
Βέβαια, φταίω κι εγώ που δεν μιλώ, που δεν βγαίνω στους δρόμους να διεκδικήσω γυμνή, κραυγάζοντας, τα δικαιώματα μου στον έρωτα και στο κρεβάτι.
Αλλά είναι αυτή η τάση της κοινωνίας να απορρίπτει οτιδήποτε αντισυμβατικό, λες και είναι από το διάολο σταλμένο. Αν είναι έτσι να χαρώ όντας ίδιος ο πειρασμός, ίδιος ο διάβολος ενσαρκωμένος, που το ‘σκασε από την κόλαση και πάτησε το πόδι του στη γη για να κριθεί.
Ιδού! Ας επέλθει τώρα η τιμωρία! Μα πώς θα με τιμωρήσουν για το γεγονός πως μ’ αρέσει να τιμωρούμαι;»
Δεν απάντησα, απλά έμεινα σιωπηλή και την κοιτούσα όλο απορία.
«Ναι, αυτό ακριβώς που ακούς, τίποτα δεν κατάλαβες λάθος. Είμαι κι εγώ απ’ αυτές τις ελευθέρων ηθών που γουστάρουν το ξύλο στο κρεβάτι.
Αν ήσουν κι εσύ σταλμένη απ’ την κόλαση και πήγαινες αντίθετα στην κατεύθυνση που αντανακλάται το φως, απ’ τα χαμηλά φωτάκια στις κρεβατοκάμαρες των εραστών-προτύπων, μπορεί να ‘χες νιώσει την ίδια ντροπή κάποιο από τα πρωινά που βγήκες στο μπαλκόνι, μετά από μια νύχτα εκρηκτικού έρωτα.
Όσο για ‘σένα, που σου φαίνομαι περίεργη και πιο πολύ αμαρτωλή και καταραμένη, πρέπει να καταλάβεις πως αυτός ακριβώς ο βίαιος έρωτας είναι η μόνη μου σωτηρία από αυτόν εδώ τον μαλθακό κόσμο.»
Σωτηρία. Εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να αντιληφθώ πώς η σωτηρία θα μπορούσε να ‘ρθει μέσω της βιαιότητας.
«Οι αλυσίδες με κρατούν γερά στην γη και δεν φοβάμαι μην με ρουφήξει πίσω η κόλαση απ’ την οποία ήρθα.
Οι χειροπέδες μου κρατούν τα χέρια σφιχτά να μην τον σκοτώσω, αυτόν τον εραστή μου που τα πρωινά πιο πολύ απ’ όλες τις ώρες της ημέρας μ’ αγαπάει.
Δε θα τον σκότωνα από μίσος, αλλά για να μείνει για πάντα δικός μου. Αιώνια υποταγμένη στο άγγιγμα του, κάθε βράδυ σκύβω κρατώντας του το χέρι, του ψιθυρίζω ηδονικά να μου αφήσει ένα σημάδι, το σημάδι του έρωτα του, να μπορώ να θυμηθώ το πρωί πως υπήρξε και θα υπάρξει άλλο ένα βράδυ σαν κι αυτό.
Έτσι κι αυτός με χάδι βαρύ, δε με χτυπά, μα προσπαθεί να με εξημερώσει και τα σημάδια στο σώμα μου, αυτός τ’ αφήνει για να δηλώσει πως του ανήκω.
Θα πείτε πως είναι τρελό κι εγωιστικό, διότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν.
Ε, λοιπόν, εγώ βρήκα το λιμάνι μου και θέλω ολοκληρωτικά να ανήκω σ’ αυτόν. Δηλώνω υποταγμένη.
Το κορμί μου είναι το σπίτι του πια κι αν θέλει, ας βάλει φωτιά να το κάψει.
Ευλογία είναι να βασανίζομαι απ’ το θεόσταλτο κορμί του. Τα χέρια του να μου προκαλούν πανικό.
Θέλω να νιώθω τον πόνο, μήπως τελικά νιώσω πως ζω.
Όταν λείπει από το σπίτι, κάθομαι στην σπασμένη μας πολυθρόνα και μετρώ τα σημάδια που μου ‘χει αφήσει. Κάθε σημάδι ηχεί στ’ αυτιά μου και ουρλιάζει «Σ’ αγαπώ!».
Μέρα με την μέρα, επιθυμώ να μ’ αγαπά και περισσότερο. Έτσι γουστάρω να μου χαρίζει την αγάπη του, αφήνοντας τα αποτυπώματά της σε κάθε μας ερωτική σκηνή.
Φεύγω τώρα, αρκετά σου είπα. Αν μιλήσω περισσότερο, θα με περάσεις κι εσύ για τρελή.»
Έτσι απλά έφυγε.
Και κατάλαβα πως η αγάπη, ο έρωτας, το σεξ, όπως θες πες το, είναι προσωπική υπόθεση.
Κι ο καθένας από μας πετώντας από πάνω του κάθε προκατάληψη, μπορεί να γίνει ευτυχισμένος ή κάτι πιο σημαντικό, να κάνει ευτυχισμένο έναν άνθρωπο που κρύβεται και φοβάται να μιλήσει για την σεξουαλική του ζωή, νομίζοντας πως θα κριθεί.
Το νου σας άνθρωποι. Όλοι είμαστε διαφορετικοί, κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν.
Συντάκτης: Τσαμπίκα Βασιλειάδη
