Όταν αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου γίνεσαι πιο δυνατός

Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι ευέλικτοι, μα πιο πολύ εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι αυθεντικοί. Μέσα στην πορεία της ζωής, συνειδητοποιούμε ότι η ευελιξία είναι θεμελιώδης για να καταφέρουμε να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε, και να συνυπάρξουμε. Σ’ όλη αυτή την προσπάθεια να είμαστε ευέλικτοι, αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν η αυθεντικότητά μας μένει ανεπηρέαστη.

Αυτή η ομορφιά, το να είσαι προς τα έξω αυτό που είσαι και βαθιά μέσα σου, απαιτεί μια διαφορετική διαδρομή. Μια διαδρομή, στην οποία το προσωπείο που φορέσαμε κάποιες στιγμές για ν’ αρέσουμε, για να καταφέρουμε τότε να συνεχίσουμε, τώρα δεν έχει καμία θέση!

Όλοι μας φοβηθήκαμε κάποτε ότι δεν είμαστε αρκετοί, ότι για να ενταχθούμε στο σύνολο έπρεπε να είμαστε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που θέλαμε να είμαστε. Ίσως πειστήκαμε, ίσως μας βόλευε, ίσως ασυνείδητα χάσαμε τον εαυτό μας σ’ εκείνη την προσπάθειά μας να ευτυχίσουμε. Αυτή την ευτυχία που αναζητούμε όλοι μας, ακούραστοι και δε θα πάψουμε να την ονειρευόμαστε.

Φύσαγε τότε ο άνεμος αμφιβολίες και βγήκαμε στο αγιάζι χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάπου εκεί νιώσαμε ανεπαρκείς, ατελείς, φοβισμένοι. Και ξαφνικά όλα αυτά που έλεγαν οι περαστικοί της ζωής μας, πήραν αξία, έγιναν πιο αποδεκτά, ήταν το αποκούμπι μας στην προσπάθειά μας να φτάσουμε πιο γρήγορα στο μονοπάτι της ευτυχίας και τα υιοθετήσαμε.

Και όταν αυτά τα μονοπάτια που κατά καιρούς διανύσαμε μας έβγαλαν σε αδιέξοδα, κάπου αναρωτηθήκαμε. Δειλά-δειλά επαναστατήσαμε απ’ τις πολλές άσκοπες διαδρομές που κατέληγαν σε αδιέξοδα. Άρχισε ν’ απεγκλωβίζεται το μυαλό μας, από την απολυτότητα ότι έπρεπε να είμαστε κάτι άλλο απ’ αυτό που ήμασταν, για να πετύχουμε.

Αρχίσαμε ν’ αγαπάμε τα λάθη μας, αρχίσαμε να μας δεχόμαστε και να μην μας κρίνουμε με τόση αυστηρότητα. Και τ’ αδιέξοδα έγιναν πάλι μονοπάτια, τώρα με περισσότερες εναλλακτικές.

Μέσα στις σκοτεινές διαδρομές -που πριν ούτε τολμάγαμε να κάνουμε βήμα- άρχισαν να φωτίζονται επιγραφές: «Όχι άλλα πρέπει!», «Δες τι θες να είσαι πραγματικά, όχι τι διάλεξες να είσαι, επειδή το είδες στο διπλανό σου.», «Μην ψεύδεσαι, πες αυτό που έχεις στο μυαλό σου.»

Και τόσες άλλες επιγραφές, που σ’ έμαθαν ν’ ακούς την εσωτερική σου φωνή, να γίνεσαι ειλικρινής με σένα, ν’ ανακαλύπτεις τα πράγματα που σου δίνουν χαρά, να βρίσκεις τα ταλέντα σου και ν’ αφουγκράζεσαι ώρες τον εαυτό σου!

Αφήνοντας στην άκρη για λίγο το ρόλο σου, τη δουλειά σου, την οικογένεια, τις πεποιθήσεις σου, φωτίστηκε ο σκοτεινός σου δρόμος και σταμάτησες να προσποιείσαι, σταμάτησες να πιέζεις τον εαυτό σου και τον σεβάστηκες!

Αγκάλιασες το φόβο σου και ήρθε η ουσιαστική ελευθερία. Άρχισες να σε μαθαίνεις με τα λάθη σου, τις ομορφιές σου και σε αποδέχτηκες. Αυτή η στιγμή της αποδοχής, η στιγμή που αγάπησες τον αυθεντικό εαυτό σου, είναι μια συγκλονιστική στιγμή. Είναι η ώρα που νιώθεις ότι οι δυνάμεις σου είναι ανεξάντλητες και έχεις μάθει τι σημαίνει αυθεντικότητα.

Δε χρειάζεται να σε κρίνεις, δε χρειάζεται να είσαι κάποιος άλλος, δε φοβάσαι τις αδυναμίες σου. Γιατί δεν τις βλέπεις πια ως αδυναμίες, αλλά ως σημεία βελτίωσης που με χαρά εντοπίζεις, γιατί ξέρεις ότι αν τα δουλέψεις θα φτάσεις στον αρχικό σου στόχο.

Με το δικό σου, λοιπόν, μοναδικό τρόπο, αγκαλιάζεις την δύναμή σου και προχωράς έχοντας οδηγό τον αυθεντικό εαυτό σου, αφήνοντας πίσω το προσωπείο σου!