Όσο ρωτάς «γιατί σε μένα;» δεν λύνεις το πρόβλημα

«Γιατί σε μένα;», «Γιατί πάλι;», λες και λέω κι έχουμε πει όλοι μας κάποια στιγμή στην ζωή μας. Κλασσικές ερωτήσεις που τις θυμόμαστε στις δυσκολίες, στις αναποδιές και σχεδόν ποτέ -θα έλεγα- σε χαρές, σε καταστάσεις που νιώθουμε ολοκληρωμένοι κι ευτυχισμένοι. Ξεκινάμε λοιπόν να σκεφτόμαστε τι φταίει, γιατί αν φταίει ένας άλλος με κάποιον τρόπο το βάρος της δυσκολίας, το βάρος της ευθύνης, μας πέφτει πιο ελαφρύ στο στομάχι. Πού θα ρίξουμε ευθύνες; Λες κι αυτή η ερώτηση είναι η σόδα στη βαρυστομαχιά μας.

Ανακουφιστικό να φταίει κάποιος άλλος. Να μην κατηγορηθούμε! Εύκολη λύση κι αγαπημένη να ρίξουμε ευθύνες στους άλλους για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Αμέσως μόλις μπούμε στην θέση του θύματος, έρχονται συγγενείς και φίλοι να μας παρηγορήσουν κι όλα δείχνουν ευκολότερα, απ’ το να στραφούμε στον εαυτό μας και ν’ αναλάβουμε την ευθύνη μας, να δούμε ότι οι επιλογές μας ίσως μας οδήγησαν στην  κατάσταση που βιώνουμε σήμερα και δεν μας αρέσει.

Αντί, λοιπόν, να εγκλωβιστούμε σε συζητήσεις παρηγοριάς με φίλους και γνωστούς, αναλύοντας όλα τα γεγονότα του παρελθόντος, χάνοντας ενέργεια και χρόνο κολλημένοι σε παλιές ιστορίες, ας δούμε αυτή την δυσκολία σαν ένα μήνυμα και μια πρόκληση για ν’ αλλάξουμε την ζωή μας προς το καλύτερο.

Καταρχάς δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε απ’ τα προβλήματά μας. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως αυτά μας έκαναν πιο ώριμους, πιο δυνατούς, πιο συνειδητοποιημένους. Με το να μην τα παραδεχόμαστε και να τα κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί, λέμε ψέματα στον εαυτό μας, χάνοντας μια βασική αξία της ζωής, την ειλικρίνεια! Στην ουσία εμείς μέσα μας ξέρουμε ότι δεν αντιμετωπίζουμε την κατάσταση κατάματα, αλλά έχουμε επιλέξει να την κουκουλώσουμε και αυτό μας φθείρει.

Ακόμα και αν φταίει κάποιος άλλος, δεν έχουμε λόγο να περνάμε τον χρόνο μας έχοντας στην ζωή μας ανθρώπους που από λάθος επιλογή μας, τους έχουμε αφήσει χώρο και βρίσκονται εκεί. Αμέτρητες φορές έχουμε ασχοληθεί με ανθρώπους που δεν έχουν θέση στη ζωή μας και την ευθύνη την έχουμε αποκλειστικά εμείς που χάνουμε τον χρόνο μας και την ηρεμία μας. Τους έχουμε επιλέξει αυτούς τους ανθρώπους -κάποιο λόγο είχαμε που το κάναμε- και τώρα έφτασε η στιγμή να το παραδεχτούμε.

Ίσως νιώσαμε υποσυνείδητα ότι δεν αξίζαμε κάτι καλύτερο, ίσως οι πεποιθήσεις μας να ‘χουν ριζώσει τόσο καλά μέσα μας από τότε που ήμασταν παιδιά. Ωραία! Και; Τελικά ποιος φταίει; Ή μάλλον έχει νόημα να μας νοιάζει ποιος φταίει; Εσύ τι λες; Τις φορές που έφταιξες ή εκείνες που δεν έφταιξες, κατάφερες να βελτιώσεις την ζωή σου; Μήπως τελικά το νόημα δεν είναι εκεί; Μήπως τελικά να μην αναλώνεσαι με το περιτύλιγμα, αλλά ν’ ασχοληθείς με το περιεχόμενο του δώρου;

Κοίταξε λοιπόν τον εαυτό σου, και μην χάνεις τον χρόνο σου με ερωτήσεις του στιλ: «Γιατί σε μένα;» ή «Γιατί πάλι;». Δεν φταις για όσα βιώνεις, αλλά έχεις την ευθύνη για την εικόνα του εαυτό σου. Αν λοιπόν έχεις αρνητική αυτοεικόνα, επιλέγεις με τον τρόπο σου την δυστυχία για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μην ψάχνεις, λοιπόν, να βρεις την αιτία, αλλά παρατήρησε, πέρνα χρόνο με τον εαυτό σου και βρες τις απαντήσεις που ψάχνεις βαθιά μέσα σου.