Γιατί παραλύουμε μπροστά σε μεγάλες αποφάσεις;

Αμέτρητες σκέψεις για να παρθεί η σωστή απόφαση! Στην ανάγκη μας να μην κάνουμε λάθος, αλλά να πάρουμε μια απόφαση συμβατή με ‘μας, αλλά παράλληλα και με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας, αναζητώντας και την αποδοχή τους, χρονοτριβούμε βυθισμένοι μέσα στις σκέψεις μας.

Παρασυρόμενοι απ’ τη διαδικασία λήψης μια απόφασης, υπεραναλύουμε -σημαντικά και ασήμαντα- θέματα, τις περισσότερες φορές με τον φόβο και την ανασφάλεια ότι η απόφαση δεν είναι η βέλτιστη. Βέλτιστη! Τι είναι βέλτιστο και στο κάτω-κάτω ποιος το ορίζει; Όμως όσο ψάχνουμε αυτό το βέλτιστο, τόσο παιδεύουμε το μυαλό μας και θολώνει η σκέψη μας. Αποτέλεσμα; Nα μην παίρνουμε καμία απόφαση και  να παθαίνουμε τη λεγόμενη παράλυση από ανάλυση.

Ερχόμενοι αντιμέτωποι με δύσκολες αποφάσεις και για καταστάσεις πολύπλοκες που δυσκολευόμαστε να πάρουμε μια κατευθυντήρια οδό, με φόβο μήπως τα πράγματα γίνουν χειρότερα, αλλά και για πράγματα που δεν είναι σημαντικά, από την ανασφάλειά μας και την μη εμπιστοσύνη στις επιλογές μας, καταλήγουμε να κοκκαλώνουμε μπροστά στα συμβάντα. Από τον φόβο μας μην κάνουμε κάποιο λάθος, ή μήπως επιλέξουμε όχι την καλύτερη λύση, μπαίνουμε σε κατάσταση παράλυσης, όπου τελικά η δράση δεν παίρνει ποτέ σειρά. Χωρίς δράση όμως πώς περιμένουμε να εξελιχθούμε;

Κάθε απόφαση έχει και το κόστος της. Είναι επιλογή! Το θέμα είναι να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε την ευθύνη μας. Ακόμα κι αν είναι λάθος επιλογή, σπάνιο να καταστραφεί όλη μας η ζωή. Όμως με το ν’ αναλύουμε επίμονα, ξανά και ξανά, χάνουμε τη δύναμή μας, δε γινόμαστε παραγωγικοί και αυξάνουμε τις πιθανότητες να ροκανίσουμε τον διαθέσιμο χρόνο μας για να ζήσουμε. Όσο και να θέλουμε να εξετάσουμε απ’ όλες τις πλευρές την απόφασή μας, είναι αποδεδειγμένο ότι δεν μπορούμε να ‘χουμε τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων, οπότε θα ξεπεταχτούν πληροφορίες που μπορεί ν’ αλλάξουν στην πορεία τις αποφάσεις μας. Άρα αυτή η υπερανάλυση δεν μπορεί να μας εγγυηθεί την επιτυχία, αντιθέτως τροφοδοτεί επιτυχώς την παράλυσή μας και ευρύτερα την παράλυση των σχέσεων και τον μη υγιή τρόπο που ζούμε στην καθημερινότητά μας.

Υπάρχει όμως τρόπος να αντιμετωπισθεί όλο αυτό, μ’ έναν μπούσουλα πιο αποτελεσματικό; Η πρώτη ενέργεια που θα βοηθήσει είναι να ξεχωρίσουμε μέσα μας τη βαρύτητα των αποφάσεών μας. Δε θα χειριστούμε με τον ίδιο τρόπο μια μικρή απόφαση, με μία απόφαση που ίσως παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Όταν έχουμε ξεκαθαρίσει τη σημαντικότητα αυτής μας της απόφασης, θα είναι πιο εύκολο να δώσουμε κι ένα συγκεκριμένο χρόνο που θα διαθέσουμε στη διαδικασία λήψης της απόφασης. Κυνηγάμε την τελειότητα, αλλά τις περισσότερες φορές ένα πρακτικό αποτέλεσμα, είναι πιο ρεαλιστικό και ισορροπημένο από το τέλειο. Εκεί ίσως κρύβεται και η επιτυχία. Ο χρόνος και το κόστος για το αψεγάδιαστο, ίσως δεν είναι η καλύτερη επιλογή μας και είναι σημαντικό να την επανεξετάσουμε.

Παράλληλα όταν δυσκολευόμαστε με τις σκέψεις μας είναι βοηθητικό να τις γράφουμε, γιατί παρατηρώντας τις, μπορούμε να δώσουμε τη σωστή διάσταση στο κάθε τι που μας απασχολεί.  Δεν ξεχνάμε ν’ ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, να νιώσουμε τα συναισθήματά μας και να εμπιστευτούμε το ένστικτό μας, στιγμές που είμαστε μπροστά από μια απόφαση. Και αν όλα αυτά δε μας λειτουργούν, πάντα υπάρχει η επιλογή να μιλήσουμε σ’ έναν ειδικό ψυχικής υγείας, για να μπορέσουμε να βρούμε την ταυτότητά μας και να ισορροπήσουμε τους τομείς εκείνους που είναι μπλοκαρισμένοι. Άλλωστε, μια απόφαση είναι όλα, το μόνο που μένει, είναι να καταφέρουμε να την πάρουμε.