Όταν υπάρχει αγάπη αλλά απουσιάζει η επιθυμία για έρωτα

«Φοβάμαι! Τον εαυτό μου φοβάμαι! Τα συναισθήματά μου! Τις σκέψεις μου! Προσπαθώ να με καταλάβω, αλλά μάταια. Κάνω πως δεν βλέπω αυτά που νιώθω, όμως όσο και να τα θάβω, ξεπροβάλουν ξανά. Κάποτε πίστευα πως όταν είσαι μ’ έναν άνθρωπο και τον αγαπήσεις πραγματικά, θα τον ποθείς και ερωτικά. Σήμερα τι γίνεται κι έχω μπερδευτεί τόσο;

»Έχω έναν υπέροχο σύντροφο, τον νοιάζομαι, τον αγαπώ και είναι βέβαια τα αισθήματά μου. Είναι ο φίλος μου, ο άνθρωπος που θέλω να μοιραστώ κάθε τι που μου συμβαίνει. Με αυτόν το άνθρωπο νομίζω ότι κάνω τις πιο όμορφες συζητήσεις, ηρεμώ, νιώθω απίστευτη οικειότητα και αγάπη. Όμως δε νιώθω καμία επιθυμία για έρωτα και αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω. Αναρωτιέμαι πού πήγε το πάθος, πού πήγε η έλξη που ένιωθα τόσα χρόνια.

»Δεν μπορώ να εκφραστώ ερωτικά και νιώθω ενοχές. Άλλες φορές πείθω τον εαυτό μου πως αυτή είναι η φυσική ροή της μακροχρόνιας σχέσης -φεύγουν οι τύψεις στιγμιαία- αλλά έρχεται η επιθυμία για έρωτα, όμως όχι με τον σύντροφό μου. Αδιέξοδο!».

Είναι αδιέξοδο; Είναι μονόδρομος τελικά ή θέλουμε να δίνουμε αυτές τις απαντήσεις στον εαυτό μας επειδή έρχονται εύκολες και δε μας ξεβολεύουν; Μπορεί να μη μας ξεβολεύουν, αλλά μας κάνουν να συμβιβαζόμαστε. Τελικά έτσι καταλήγουν τα ευτυχισμένα ζευγάρια; Αγαπημένα, αλλά ερωτικά διψασμένα;

Μια σχέση ετών που έχει περάσει από πολλά στάδια και έχει καταλήξει να έχει γερά θεμέλια, σεβασμό, αγάπη, νοιάξιμο, ασφάλεια, οικειότητα, είναι φυσιολογικό να μην είναι ο έρωτας το πρωταρχικό συστατικό της, αλλά προβληματικό να είναι ελάχιστο ή ανύπαρκτο! Το άγνωστο, το αβέβαιο, το μη γνώριμο, είναι πηγή φαντασίωσης και ηδονής και ο άνθρωπος που στέκει δίπλα μας, που έχει αποκαλύψει τα συναισθήματά του, το κορμί του, την ψυχή του και δεν έχει ίχνος μυστηρίου, ίσως πιστεύουμε ότι έχει γίνει δεδομένος και αυτόματα είναι ανέφικτο να εξιτάρει το μυαλό μας.

Κάπου εκεί λαμβάνει ουσιαστική θέση στις σκέψεις μας η πεποίθηση ότι αυτό είναι το φυσιολογικό, η αναμενόμενη πορεία. Στο σημείο αυτό σταματάμε τις προσπάθειες και δε γίνεται καμία ενέργεια για ν΄ αλλάξει αυτό το δεδομένο που δε μας αρέσει από τη μια, αλλά δε μας κάνει και δυστυχισμένους απ’ την άλλη. Οπότε το ανεχόμαστε και μέρα με τη μέρα η διάθεση για έρωτα εξαφανίζεται.

Έχουμε συνδυάσει το πάθος, την καλή επαφή, με κάτι άλλο πέρα από έναν γάμο ετών ή μια μακροχρόνια σχέση. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει; Να χωρίζουμε και να ψάχνουμε νέους συντρόφους; Να ζητάμε περιστασιακό έρωτα και να γυρνάμε στον γάμο μας έχοντας διπλές σχέσεις; Να ξεχάσουμε τον έρωτα για το υπόλοιπο της ζωής μας και ν’ αρκεστούμε στη μετριότητα;

Αυτά είναι τα κλασικά, τα εύκολα, τα πολύ-φορεμένα. Η υπέρβαση είναι ν’ ανεβάσουμε τον πήχη και να το ισορροπήσουμε. Ν’ ανανεωθούμε ερωτικά, με τα δεδομένα του σήμερα. Δεν έχει νόημα ν’ αναπολούμε τα παλιότερα χρόνια που είμασταν καλύτερα ερωτικά. Με την εμπειρία μας, με την ωρίμανση, αν αφουγκραστούμε τις επιθυμίες μας, μπορούμε ν’ αλλάξουμε το δεδομένο σε νέες συνήθειες, απελευθερωμένες, πικάντικες, με σεβασμό στον εαυτό μας και στον σύντροφό μας, με οδηγό όσα χτίσαμε μέσα στη σχέση και μετατρέποντας την οικειότητα, την εμπιστοσύνη, τη γνώση του τι αρέσει και τι όχι στο ταίρι μας, σε δυνατά χαρτιά και όχι σε εμπόδια.

Όλα στο μυαλό είναι, το κλειδί είναι ν’ ανοίξει τους ορίζοντες η σκέψη μας και από τη μια να πάρουμε πρωτοβουλίες, από την άλλη ν’ αφήσουμε χώρο στο ταίρι μας για ανανέωση. Η ανανέωση έρχεται μέσα από αλλαγές, εξέλιξη και σωματική έκφραση.