Θαμμένα συναισθήματα, κρυμμένα, μπερδεμένα. Σαν ένα κουβάρι ακουστικά χωμένο βαθιά στην τσέπη του τζιν. Έτσι είναι τα πράγματα, αλλόκοτα κι εσύ να μην μπορείς να προσδιορίσεις τις άκρες του χάους που επικρατεί στο κεφάλι σου. Μέσα σου βράζεις. Φοβάσαι και να σκεφτείς ότι μπορεί να ξεστομίσεις όλα αυτά που προσπαθεί η ψυχή σου να κατευνάσει.
Μια συσσώρευση συναισθημάτων που έχουν ομογενοποιηθεί και δεν τολμούν να εκφραστούν. Αναρωτιέσαι πολλές φορές αν θα βρεις ποτέ τις λέξεις για να διατυπώσεις όσα νιώθεις. Δεν ξέρεις, τελικά νιώθεις; Ίσως δε θέλεις να νιώθεις. Έμαθες να παραβλέπεις ό,τι έχει σχέση με συναίσθημα. Μια χαρά σου φαινόταν. Όταν σε πιάνουν αυτές οι κρίσεις έκφρασης χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου και δεν μπορείς να σε ανεχτείς. Κλαις, γελάς, θυμώνεις. Και μετά; Πώς μπορείς μετά να μην αφεθείς; Φαντάζει δύσκολο, γιατί κρύβει μέσα του κάτι από παράδοση. Επικίνδυνο. Σαν να φεύγει η δύναμή σου.
Σταμάτησες να σου επιτρέπεις να νιώθεις. Καταπιεσμένα συναισθήματα λένε. Ας είναι καταπιεσμένα. Απ’ το να σε βάζουν σε βαθιές συνειδητοποιήσεις καλύτερα να σε βάζουν σε μια φανταστική ζωή, που σου είναι όμως διαχειρίσιμη. Μάλλον, λάθος χρόνος! Που σου ήταν διαχειρίσιμη. Γιατί όταν δεν εκφράζεις το συναίσθημα, το σώμα αντιδρά. Δε δίνεις σημασία, αλλά αυτό κλοτσάει. Αυτοί οι σωματικοί πόνοι, οι πονοκέφαλοι για παράδειγμα, που είναι σαν να προσθέτουν στο σβέρκο σου εκατό κιλά και κάθε μέρα που περνάει βάζουν κι από ένα ακόμη, ή οι μύες σου, που ξάφνου έσφιξαν τόσο που λες πως θα κάνουν έκρηξη. Όλα αυτά ήρθαν γιατί κάτι έχουν να σου πουν. Είναι εκεί για να σε προειδοποιήσουν να ασχοληθείς μ’ εσένα. Δε θα φύγουν, δεν μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα. Αλλά μάλλον κανείς δεν ξεφεύγει απ’ αυτά που νιώθει και ας τα έχει θάψει. Κι ας ψεύδεται λέγοντας ότι δεν υπάρχουν καταπιεσμένα συναισθήματα.
Αν το σκεφτείς, από μικρά παιδιά μας έβαζαν να πνίγουμε τα συναισθήματά μας. Λίγο πολύ οι περισσότεροι κάποια στιγμή δεν εκφραστήκαμε γιατί «δεν έπρεπε». Γιατί μας το απαγόρευαν, ίσως όχι άμεσα, μα μέσα από υποδείξεις έντεχνα κρυμμένες πίσω από ταμπέλες και χαρακτηρισμούς. Γιατί «τα καλά παιδιά» δε θυμώνουν, δε φωνάζουν, αλλά ούτε και γελάνε δυνατά για να κάνουν φασαρία. «Τα δυνατά παιδιά» δεν κλαίνε για μικροπράγματα, ούτε στεναχωριούνται έτσι εύκολα. Κι εμείς πέσαμε στην παγίδα να σιωπήσουμε για να γίνουμε αποδεκτοί. Για να μπούμε στη λίστα του Άι Βασίλη και ταυτόχρονα να είμαστε πρώτο όνομα και στη λίστα με τους δυνατούς. Κάπου εκεί κρύψαμε δάκρυα, θυμό, φόβο, ακόμα και γέλια για να κάνουμε αυτό που μας πέρασαν για ιδανικό. Και μεγαλώνοντας κρύψαμε τα πιο ουσιαστικά, βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο. Αναρωτήθηκες όμως ποτέ πόση ενέργεια έχεις ξοδέψει για να καταφέρεις να ανοίξεις την ντουλάπα, να τα βάλεις όλα μέσα κι ας μη χώραγαν και να μείνεις τελικά να κρατάς την πόρτα με τα χέρια, μην και ανοίξει και χυθούν όλα μαζί στο πάτωμα; Ενέργεια που αν την είχες διοχετεύσει για να τα διαχειριστείς, σήμερα ίσως επικοινωνούσες πιο ειλικρινά, πιο ουσιαστικά, πιο αυθεντικά. Καταρχάς με τον εαυτό σου κι έπειτα μ’ όλους αυτούς που πέρασαν απ’ τον δρόμο σου.
Ίσως σήμερα η ζωή σου να ήταν διαφορετική. Ίσως γύρω σου να υπήρχαν άλλες φιγούρες, πιο συμβατές. Αξίζει να σπάσεις τη σιωπή σου και να δώσεις χώρο στα συναισθήματά σου. Αν είναι δύσκολο να τα ξεστομίσεις, ξεκίνα τη γραφή. Γράψε, γράψε, γράψε! Δε χρειάζεται να σε διαβάσει κανείς, παρά μόνο ν’ ανοίξεις την ψυχή σου και να της επιτρέψεις να ρίξει τα τείχη της. Θα δεις να ξετυλίγεται ένας άλλος εαυτός, πιο αυθεντικός. Εκείνος που άφησες πίσω πολλά χρόνια, για να μη φανείς ευάλωτος, για να μη σε χαρακτηρίσουν αδύναμο. Στο χαρτί δε χρειάζεται να στρογγυλέψεις τις γωνίες για να γίνεις αρεστός, χρειάζεται να εκτονωθείς και ν’ αφήσεις τις γωνίες μυτερές. Αυτό θα σε κάνει να νιώσεις ελευθερία και να δώσεις χώρο στην ψυχή σου. Οι εσωτερικές πληγές θεραπεύονται μόνο όταν δεν τις σκεπάζουμε. Ήρθε η στιγμή να τις ανοίξεις για να κατανοήσεις τον εαυτό σου καλύτερα.
Συντάκτης: Ελένη Τουρλούκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
