Συναισθήματα που μούδιασαν έφεραν την αλλαγή

Δεν είμαι αυτό που βλέπεις. Ή μάλλον επέλεξα να είμαι αυτό που βλέπεις, γιατί δεν αντέχω άλλο να είμαι αυτό που ήμουν! Με κρίνεις απ’ τις πράξεις μου, όμως αναρωτήθηκες γιατί αυτές οι πράξεις έχουν θέση στη ζωή μου;

Κάποτε πίστευα ότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος, όμως σήμερα παρατηρώ ότι όλοι αλλάζουμε στην πορεία της ζωής μας. Η μεγαλύτερη αλλαγή συνειδητοποιώ ότι έρχεται μέσα απ’ τον πόνο και τη θλίψη. Τελικά δεν είμαστε πάντα μόνο καλοί ή μόνο κακοί. Υπάρχουν γεγονότα που μας επηρεάζουν και σηματοδοτούν την πορεία μας. Διάβαζα πως απ’ την πολλή αγάπη ή τον πολύ πόνο έρχεται η αλλαγή.

Ίσως ο πόνος να ‘ναι αυτός που μας ενεργοποιεί και μας οδηγεί πιο γρήγορα στη μεταμόρφωση. Ο λόγος είναι ότι κουράζει, μας εξασθενεί, μας γονατίζει κι είναι πρωταρχική η ανάγκη να ξεφύγουμε. Ενώ η αγάπη, ακόμα κι αν μας δοθεί απλόχερα, δεν είναι σίγουρο κίνητρο αλλαγής, ο πόνος έχει αποδειχθεί ότι είναι.

Έβλεπα ανθρώπους να σκληραίνουν και είχα την απορία πώς γίνεται κάποιος να φτάνει σ’ αυτό το σημείο. Σήμερα σταμάτησα να κρίνω, γιατί παρατηρώ θύματα να γίνονται θύτες μέσα από τον θυμό τους, τον φόβο τους, την ανασφάλειά τους, την ανάγκη τους για επιβίωση. Ο κόσμος συχνά είναι σκληρός και επειδή έχουμε ανάγκη να μην πονέσουμε, να μην πληγωθούμε, να μη χάσουμε τον έλεγχο, υψώνουμε τείχη.

Ο πόνος μάς αλλοιώνει και στην προσπάθεια να τον κάνουμε πέρα και να μην ξαναπονέσουμε, επιλέγουμε να μείνουμε κενοί και να αφήσουμε στην άκρη την ανθρωπιά μας. Στην προσπάθεια να ‘χουμε τον έλεγχο του εαυτού μας και να μη νιώσουμε ξανά ευάλωτοι, γινόμαστε επιθετικοί, χειριστικοί, απόλυτοι.

Ως πότε θα επιλέγεις να κάνεις υπομονή σε μια συμπεριφορά που έχει σκοπό την εκμετάλλευση, σε μια άνιση σχέση, σε μια κατάσταση που μόνιμα σε πονάει; Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τον πόνο, ακόμα και αν δεν το ομολογεί. Δεν μπορεί! Κάποια στιγμή θα λυγίσει και θα σκληρύνει. Δεν είναι θέμα ευαλωτότητας, αλλά επιβίωσης. Είναι λεπτή η γραμμή που θα δεις τον εαυτό σου να περνάει στην απέναντι όχθη. Δεν το αντιλαμβάνεσαι πολλές φορές, όμως όταν έρθει αυτή η αλλαγή και μείνει για καιρό, κάποια στιγμή αν στρέψεις το βλέμμα πίσω, θα δεις ότι έχεις απομακρυνθεί από τον παλιό σου εαυτό.

Όταν αλλάζει η συμπεριφορά, δύσκολα υπάρχει επιστροφή. Ποιος θέλει να υποφέρει; Κανείς! Αν έχεις λοιπόν επιλογή να μην υποφέρεις, τότε συνειδητά ή ασυνείδητα θα επιλέξεις να μειώσεις τον πόνο, τη θλίψη. Αν αυτό απαιτεί ψυχρότητα, σκληρότητα, και εγωισμό, ίσως τα προτιμήσεις. Εκεί λοιπόν που ήσουν το θύμα, χωρίς να το σκεφτείς πολύ, θα ‘χεις μπει στον ρόλο του θύτη. Μούδιασαν τα συναισθήματα και οι δύσκολες εμπειρίες έφεραν την αλλαγή. Ο άνθρωπος, λοιπόν, αλλάζει και ο πόνος είναι το μεγαλύτερο κίνητρο αλλαγής.

Όμως εκτός από τον δρόμο της ψυχρότητας, τον δρόμο των άδειων συναισθημάτων, υπάρχει κι ένας άλλος που δεν επιλέγουν πολλοί. Είναι ο δρόμος της ωρίμανσης, της εσωτερικής αναζήτησης, που θα καταφέρουμε να φύγουμε από τον ρόλο του θύματος, χωρίς να επιλέξουμε τον ρόλο του θύτη, αλλά μια ανώτερη σύνδεση με τον εαυτό. Κοιτώντας βαθιά μέσα μας και ακούγοντας την εσωτερική μας φωνή, θα βρούμε το μονοπάτι σ’ αυτή την διαδρομή και τότε οι εγκλωβισμένες δυνάμεις μας θα βγουν στη επιφάνεια κι όλα θα μπουν σε μια άλλη διάσταση με χαρακτηριστικό την πληρότητα.