«Τι να σου πω, Μαρία; Οι άντρες δε λένε.»

«Απόψε θα υπερβώ τον εαυτό μου και θα μιλήσω για όλα αυτά που νιώθω και τα πνίγω. Στ’ αφτιά μου συνέχεια αντηχούν τα “πρέπει”. Εκείνα που μου υπαγορεύουν να φανώ δυνατός άντρας. Όμως, Μαρία, θέλω να ξέρεις τα συναισθήματά μου κι είναι τόσο δύσκολο να βρω λόγια, τόσο ξένο για ‘μένα να σου πω τι αισθάνομαι.

»Τι να σου πω, Μαρία; Οι άντρες δε λένε. Έτσι έμαθα, έτσι μεγάλωσα. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι που έσπασε κι εγώ έκλαιγα στα σκαλιά του σπιτιού κι όλοι με κορόιδευαν, γιατί “τ’ αγόρια δεν κλαίνε”. Έτσι λένε. Εγώ, όμως, ήθελα να κλάψω, όπως και τώρα θέλω τόσα να σου πω, αλλά δεν ξαναμιλώ, γιατί δεν μπορώ άλλη κοροϊδία. Και τα σωστά αγόρια, Μαρία, δεν κλαίνε, δε λένε πολλά, είναι άντρες!

»Θυμάμαι σε μια παλιά μου σχέση που αγάπησα και, δεν άντεξα, μίλησα, πόσο χαμένος βγήκα. Δε θα την ξεχάσω αυτή τη σχέση, Μαρία, με σημάδεψε και κάθε φορά που μου δείχνεις τ’ αισθήματά σου κι ετοιμάζομαι να σου πω πόσα νιώθω κι εγώ για ‘σένα, έρχεται εκείνη η εικόνα που μ’ άδειασαν και λέω στον εαυτό μου: “Γιώργο, περίμενε, μη βιάζεσαι, μη λες τίποτα.» Αν μιλήσεις κι ανοίξεις τα χαρτιά σου και της πεις πόσο σημαντική είναι για ‘σένα, πού ξέρεις ότι μετά δε θα ‘σαι δεδομένος και θα σε βαρεθεί; Δε θ’ αντέξω άλλη απόρριψη, Μαρία, γι’ αυτό σιωπώ!

»Κι εσύ όλο και με ρωτάς. “Tι νιώθεις για ‘μένα, πώς βλέπεις τη σχέση μας;” Σε νιώθω δίπλα μου τόσο ανασφαλή. Δε μου αρέσει η ανασφάλειά σου, Μαρία, μ’ απομακρύνει νιώθω. Ξέρω, φταίω, δε σε κάνω χαρούμενη, κρύβομαι μην τυχόν και καταλάβεις, και πόσο χαζός –αλλά ασφαλής– νιώθω. Προστατεύομαι, δεν είμαι έτοιμος να ξεγυμνώσω τα συναισθήματά μου, τουλάχιστον όχι ακόμα.

»Κι εσύ, Μαρία μου, είσαι τόσο έξυπνη, πώς μπορείς να περιμένεις να σου φερθώ ακριβώς όπως φέρεσαι; Δεν υπάρχει μόνο η λεκτική επικοινωνία, υπάρχουν κι οι πράξεις. Μην κρέμεσαι απ’ τα χείλη μου κι εγκλωβίζεις το μυαλό σου. Δες πώς φέρομαι, δες πώς σε κοιτώ. Τα μάτια μου, Μαρία, δες και θα καταλάβεις. Τα λόγια μού είναι τόσο δύσκολα ακόμα να τα βρω.

»Είσαι τόσο εκδηλωτική και πόσο ωραία με κάνεις να αισθάνομαι. Εγώ, όμως, για να πω τα μισά απ’ αυτά που έχω ακούσει, νομίζω θέλω πολύ χρόνο ακόμα. Κι αν τα πω, φοβάμαι τη δέσμευση, Μαρία. Τα λόγια τα μεγάλα δείχνουν πολλά για τη σχέση κι εγώ δεν ξέρω αν είμαι ικανός να μπω σ’ αυτό.

»Μαρία, θα το βρω, δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξω πεποιθήσεις μιας ζωής, αλλά το παλεύω μέσα μου. Θα το βρω, χρειάζομαι χρόνο για να νιώσω εμπιστοσύνη. Έχω αρχίσει και σ’ εμπιστεύομαι, Μαρία, όμως η εμπιστοσύνη θέλει χρόνο για να χτιστεί. Απλά κάνε λίγη υπομονή. Λίγο χρόνο θέλω και θα το βρω.

»Είσαι πραγματικά και για ‘μένα σημαντική, αλλά ο φόβος με ξεπερνάει. Γίνομαι αδιάφορος. Δεν είμαι, όμως. Δε θέλω να κάνω τα ίδια λάθη. Θα το παλέψω, Μαρία, μέσα μου, ώστε όταν σου μιλήσω να ‘μαι ικανός να σε κρατήσω δίπλα μου και να μη σε χάσω.»