Βγες από τη λούπα της διαρκούς σύγκρισης!

«Κοίτα την Αννούλα πόσο καλή μαθήτρια είναι», «Ο Γιώργος έφερε λουλούδια χθες στην Μαρία. Εσύ ούτε μια φορά δεν μου ‘κανες έκπληξη με λουλούδια και μετά λες πως μ’ αγαπάς», «Η Μαρία παντρεύτηκε, ήδη έχει παιδί κι εσύ ακόμα σκέφτεσαι τον παιδικό έρωτα που δεν έχει κανένα μέλλον».

Συγκρίσεις, υποδείξεις, κριτική! Πόσο στενάχωρο να παλεύεις από μικρό παιδί ν’ αποδείξεις πως κι εσύ κάνεις κάτι καλά, σε σχέση μ’ όλους αυτούς. Ακόμα και σήμερα η σύγκριση γίνεται ασυνείδητα, κυνηγώντας το χαμένο μήνυμα που περίμενες ν’ ακούσεις και δεν άκουσες ποτέ! Το να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, είναι μια συνήθεια που λίγο-πολύ όλοι περάσαμε απ’ αυτήν. Μεγαλώσαμε κατά κάποιον τρόπο με το να μας συγκρίνουν, με το σκεπτικό να παραδειγματιστούμε, να βρούμε το δικό μας κίνητρο, να εξελιχθούμε. Όμως πώς είναι να συγκρίνεις τον εαυτό σου, καθημερινά με τους γύρω σου. μέχρι και σήμερα;

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι είναι ικανοί, ότι ξεχωρίζουν. Ποιος δε θέλει να ‘ναι όμορφος, πετυχημένος, γεμάτος χαρίσματα κι αγαπητός; Όμως το να συγκρίνω τον εαυτό μου μόνιμα με κάποιον άλλον, είναι άδικο και με κάνει να νιώθω μειονεκτικά.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια, όπου έχουν μπει στη ζωή μας τα κοινωνικά δίκτυα κι ο καθένας προβάλει προς τα έξω μόνο τα θετικά γεγονότα, έχουμε πεισθεί ότι οι γύρω μας περνάνε τέλεια, ενώ εμείς βιώνουμε δυσκολίες, αποτυχίες, δοκιμασίες. Ο καθένας απομονώνει αψεγάδιαστες εικόνες, ανεβάζει τις τέλειες διακοπές, στιγμές με την ευτυχισμένη οικογένεια, συγκεντρώσεις με τους αγαπημένους συναδέλφους και μόλις πέσει η αυλαία, στα παρασκήνια υπάρχει χάος. Όμως όσοι λατρεύουν τα κοινωνικά δίκτυα, καθημερινά βλέποντας όλες αυτές τις τέλειες παραστάσεις, έχουν πεισθεί ότι μόνο εκείνοι είναι οι άτυχοι, μόνο οι ίδιοι δεν έχουν την ιδανική δουλειά, την πανέμορφη οικογένεια.

Μπαίνουν λοιπόν σε μια διαδικασία συνεχούς σύγκρισης. Δύο σενάρια υπάρχουν. Το πρώτο είναι η σύγκριση με φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, συγγενείς, όπου πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι και μαστιγώνουν τον εαυτό τους, νιώθοντας δυσφορία, απογοήτευση, ματαίωση, επειδή εκείνοι μειονεκτούν. Το δεύτερο σενάριο, είναι η ανάγκη να καλύψουν αυτή την ανασφάλεια και να αποδείξουν ότι υπερτερούν, οπότε συγκρίνονται με άτομα που πιστεύουν ότι είναι σε χειρότερη κατάσταση, ώστε να τους επισημάνουν τις δυσκολίες τους, τα αδύνατά τους σημεία, τις αποτυχίες τους κι εκείνοι να πάρουν την αξία που τόσο έχουν ανάγκη.

Τι κερδίζει όμως κάποιος μέσα απ’ αυτή τη συνεχή εμμονική σύγκριση με τους άλλους; Φυσικά τίποτα που να είναι υγιές! Η μόνη σύγκριση που μας εξελίσσει, είναι η σύγκριση με τον χθεσινό εαυτό μας κι αυτό μόνο αν δεν έχει αυτοτιμωρητικό χαρακτήρα και σκοπό έχει την ενδοσκόπηση.

Είμαστε μοναδικοί, όλοι μας έχουμε χαρίσματα και δυνατά σημεία κι είναι η στιγμή ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτά. Η αξία μας δε σχετίζεται ούτε με την ομορφιά μας, ούτε με την οικονομική μας άνεση, ούτε με το να γίνουμε αρεστοί. Η αξία μας απορρέει εκ των έσω. Αν εκτιμήσω εμένα, μ’ αγαπήσω, με αποδεχτώ πραγματικά, τότε δε θα ‘χω ανάγκη να κοιτώ απεγνωσμένα τι κάνουν οι γύρω μου. Είναι δική τους δουλειά και η δική μου ζωή, δική μου υπόθεση! Προτείνω λοιπόν να καλλιεργήσεις την αυτοεκτίμησή σου, φυσικά αυτό θέλει χρόνο και διαρκή παρατήρηση και ν’ αναζητήσεις βαθιά μέσα σου ποια είναι τα δικά σου όνειρα, ποια είναι τα δικά σου θέλω, τα δικά σου πάθη, οι δικές σου αξίες.

Αξίζεις την αγάπη, την πίστη στον εαυτό σου, την αποδοχή. Μην τα στερείς απ’ τον εαυτό σου, γιατί μόνο αν διανύσεις αυτή τη διαδρομή θ’ αφήσεις χώρο να τα νιώσεις και μέσα από τις σχέσεις σου με τους άλλους.