Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν πίστεψαν ποτέ στο μεγάλο έρωτα. Είναι κι εκείνοι που απελπίζονται όταν τον περιμένουν. Κάθε φορά, λοιπόν, που πιστεύουν ότι βρίσκονται πολύ κοντά στην απόκτηση του, το ρολόι χτυπάει δώδεκα και ο υποτιθέμενος έρωτας μεταμορφώνεται σε κολοκύθα. Και τότε μένουν μ’ ένα γοβάκι γεμάτο πληγωμένα συναισθήματα και βιασμένο εγωισμό. Θα το δοκιμάζουν σ’ όλους τους επόμενους μέχρι να βρουν εκείνο τον άνθρωπο που θα ταιριάξει.
Οι έρωτες-κολοκύθες, όμως, ευθύνονται που τα γοβάκια μας πλέον έχουν στενέψει τόσο πολύ. Δύσκολα βρίσκονται άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να στριμωχτούν σ’ αυτόν το λίγο χώρο που σου ‘χει μείνει, μόνο και μόνο για να είναι μαζί σου. Δεν είναι προς κατηγορία όλο αυτό. Κι εσύ, όταν σε στενεύουν τα παπούτσια σου, τα πετάς μ’ ευχαρίστηση σε μια γωνία. Φαντάσου λοιπόν να σε στενεύει η ζωή σου!
Φταίει που μεγαλώσαμε; Φταίει που η εποχή μας δεν επιτρέπει ρομαντικές «αηδίες»; Όλα για όλα στο βωμό μιας συναισθηματικής και κυριολεκτικής απογύμνωσης χωρίς δεσίματα και συμβιβασμούς! Το θέμα πάντως είναι ότι, ανεξάρτητα απ’ όλα, τα παραμύθια δεν έχουν καμιά θέση στη ζωή μας.
Δεν ψάχνουμε, λοιπόν, τον πρίγκηπα που θα ‘ρθει για χάρη μας ταξίδι στην άκρη της γης. Το άλογο παίρνει πλέον αμόλυβδη και αυτή έχει ακριβύνει. Επομένως να τον πείσετε να το παρκάρει πριν μπει στη ζωή σας, ώστε να μπορείτε να περπατάτε δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι. Μην περιμένετε, όμως, να σας κυνηγήσει στις άτακτες φυγές σας. Τελείωσαν τα βίτσια και τα παιχνιδάκια του τύπου «ψάξε ψάξε, δε θα με βρεις».
Δεν αναζητούμε την αθώα πριγκίπισσα η οποία θα μας περιμένει υπομονετικά στον απομονωμένο πύργο της, με το δράκο καραούλι απ’ έξω, όσο εμείς βρισκόμαστε ακόμη στο κυνήγι νέων και συναρπαστικών εμπειριών. Κι αυτό γιατί κατά πάσα πιθανότητα μέχρι να αποφασίσετε να πάτε να τη σώσετε, θα έχει πηδήξει απ’ τον πύργο, θα έχει πιάσει φιλίες με το δράκο και αυτή τη στιγμή που μιλάμε θα παίζουν τάβλι σε κάποια παραλία.
Όχι, δεν ψάχνουν όλοι τελικά τη μεγάλη αγάπη. Μερικοί δεν πιστεύουν καν ότι την αξίζουν. Άνθρωποι που δεν έχουν νιώσει δυνατά για κάποιο σύντροφο. Επομένως, σταδιακά κι αβίαστα πείθουν τον εαυτό τους ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα ο κατάλληλος. Μέχρι να καταλήξουν στην πικρή διαπίστωση ότι μπορεί τελικά να μην είναι και άξιοι να το ζήσουν. Δε γεννιόμαστε ανίκανοι ν’ αγαπήσουμε. Απλά χάνουμε ένα κομμάτι της επάρκειάς μας όσο περνάνε τα χρόνια γιατί δε βρίσκουμε κάποιον άνθρωπο. Ή γιατί βρίσκουμε πολλούς. Κρίμα, γιατί αυτή η δυνατότητα χρειάζεται καλό διαχειριστή, αλλιώς είναι καταδικασμένη ν’ ατροφήσει.
Κανένας δε γεννήθηκε για να είναι μόνος του. Αυτός είναι και ο λόγος που όσο ασήμαντες και να είναι οι επαφές σου μ’ έναν άνθρωπο, μπορεί κάποια στιγμή να μπεις στο τριπάκι να χωθείς στην αγκαλιά του και να κοιμηθείς ένα βράδυ δίπλα του. Το πρωί χορτασμένος και καλά από τη μικρή δόση τρυφερότητας που πήρες, φεύγεις πάλι μόνος. Μέχρι την επόμενη φορά που η καρδιά σου θα ψιθυρίσει ότι χρειάζεται αγάπη. Θα την ξεγελάσεις πάλι με κάτι γρήγορο και πρόχειρο. Πού καιρός τώρα να μαγειρεύεις σχέσεις κι έρωτες, ε;
Δε ζητάμε πολλά! Έναν άνθρωπο δίπλα μας. Όχι παραμυθένιο κι εξιδανικευμένο. Αληθινό κι ελαττωματικό. Έναν άνθρωπο με κουσούρια που θα είναι πρόθυμος ν’ ανεχτεί τις δικές μας ατέλειες και τις πιο χαζές μας ανασφάλειες. Με βασική προϋπόθεση ότι τα «γοβάκια» των προηγούμενων θα μείνουν κλειδωμένα για πάντα στην παπουτσοθήκη. Έτσι μόνο ίσως μπορέσουμε να υπάρξουμε κάποτε μαζί κι αφού χτυπήσει το ξυπνητήρι. Μετά το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» με το οποίο πέσαμε για ύπνο!
Επιμέλεια κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
