Είναι γεγονός ότι η αιώνια μάχη των γενεών καλά κρατεί κι εκδηλώνεται σε στιγμές απείρου κάλλους σε δημόσιες υπηρεσίες, πάρκα, πανεπιστήμια και ΚΑΠΗ. Όλοι συμφωνούμε ότι η κοινωνία μας κάπου το έχει χάσει, αλλά κανείς δεν είναι τόσο μάγκας για ν’ αναλάβει την ευθύνη.
Έτσι, όλοι φταίνε και κανείς δε φταίει τελικά. Οι νέοι κατηγορούν τους μεγάλους, γιατί δε φρόντισαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, ενώ οι ίδιοι το προσπαθούν αδιαλείπτως με «likes» και «shares» σε ηλεκτρονικές εκστρατείες. Οι μεγάλοι κατηγορούν τις πολιτικές ηγεσίες που οι ίδιοι ψηφίζανε και φυσικά τη νέα γενιά που έχει πάρει το λοξό το δρόμο.
Δεν ξέρουμε να ερωτευόμαστε πίσω απ’ αυτούς τους διαόλους τα «κομπιούτερ». Δεν ξέρουμε να παίζουμε, γιατί οι μπάλες αντικαταστάθηκαν από «smartphones» και κονσόλες. Δεν ξέρουμε να δουλεύουμε, γιατί ενώ υπάρχουν άπειρες θέσεις εργασίας, εμείς κωλοβαράμε στις καφετέριες, περιμένοντας τον πλούσιο που θα μας υιοθετήσει και θα λύσουμε το πρόβλημα της ζωής μας. Το χειρότερο δεν είναι ότι τα λένε, ούτε ότι τα εννοούν. Είναι ότι γενικεύουν και μας παίρνει όλους η μπάλα.
Η κορύφωση όμως έρχεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ας θυμηθούμε εκείνο το πρωί που ξεκίνησες για τη σχολή σου και τόλμησες να δεσμεύσεις μία θέση και μάλιστα έγειρες και στο παράθυρο απ’ τη νύστα, γιατί το προηγούμενο βράδυ ξενύχτησες. Ο συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα ηλικιωμένος θα σε σκανάρει με περίσσεια μίσους κι οργής και θ’ αρχίσει σε αρχικό στάδιο να μουρμουρίζει κάτι αδιευκρίνιστο.
Αγαπημένες εκφράσεις «Αυτή η νέα γενιά» και «Μα καλά; Τι τους μαθαίνουν στο σχολείο». Πιθανότατα εσύ κι όλοι οι συνομήλικοί σου θα βρεθείτε στα καλά καθούμενα στολισμένοι με όχι και τόσο ευγενικούς χαρακτηρισμούς από μία «ευγενή» προσωπικότητα, η οποία θ’ αναρωτιέται για την παιδεία σου κι εσύ για τη δικιά του.
Θα συγχυστείς εσύ, θα ηρεμήσεις μετά από λίγο, γιατί έχεις μάθει ότι δεν πρέπει να τους συμμερίζεσαι. Από πού και ως πού όμως η ηλικία τους απαλλάσσει απ’ τις ευθύνες για κάθε απρεπή συμπεριφορά; Λες κι όλη η κουλτούρα σου θα κριθεί απ’ το αν θα παραχωρήσεις τη θέση σου στον ηλικιωμένο, ακόμη κι όταν εκείνα τα λεπτά της μεταφοράς είναι, ας πούμε, το μοναδικό σου διάλειμμα ανάμεσα στη σχολή και στη δουλειά. Εσύ όμως είσαι νέος. Δεν κουράζεσαι, ούτε πονάνε ποτέ τα πόδια σου.
Δεν τα κάνουμε όλα σωστά, αλλά αυτό δεν είναι «προνόμιο» μόνο της γενιάς μας. Η έλλειψη παιδείας δε γνωρίζει ηλικία. Φαίνεται σ’ εκείνον, που δε θα παραχωρήσει τη θέση του στην έγκυο γυναίκα. Σ’ εκείνον που δε θ’ αφήσει όλη την πολυκατοικία να κοιμηθεί, γιατί θέλει ν’ ακούσει καψουροτράγουδα στη διαπασών περασμένες τέσσερις.
Αλλά και στο γείτονα που θα του κάνει παρατήρηση αποκαλώντας τον γαϊδούρι. Στον οδηγό που θα κορνάρει στο φανάρι, αλλά και στον απέναντι που θα του χαρίσει μία ξεγυρισμένη μούντζα.
Πέρα απ’ το χιουμοριστικό της υπόθεσης, η γενιά μας απαιτεί κάτι περισσότερο από σεβασμό. Απαιτεί κατανόηση κι υποστήριξη. Κι όλα αυτά, γιατί πρόκειται για μία γενιά που σε μεγάλο ποσοστό μεγάλωσε στα πούπουλα από μία προηγούμενη, η οποία φοβήθηκε μήπως τα παιδιά της μεγαλώσουν στη στέρηση, όπως κι οι ίδιοι. Περπατώντας στα πούπουλα ανυποψίαστοι όμως, βρέθηκαν αγκάθια κι οι τρυφερές πατουσίτσες μας, τις οποίες έκανε μασάζ η μαμά κάθε βράδυ μέχρι τώρα για να κοιμηθούμε, γέμισαν πληγές.
Μ’ αυτές τις πληγές τώρα καλούμαστε να προχωρήσουμε και να κερδίσουμε σ’ ένα μήνα την υπευθυνότητα και την ωριμότητα που δεν καταφέραμε ν’ αποκτήσουμε όσα χρόνια μετράει η ζωή μας. Μ’ αυτές τις πατούσες θα ανεχτούμε την ορθοστασία, που ο εργοδότης μας μίσθωσε με τον βασικό κι αν, γιατί ο πελάτης πληρώνει, άρα έχει πάντα δίκιο.
Δε θέλουμε κάποιον να μας βάλει με τη βία στο σωστό το δρόμο με αυταρχικές υποδείξεις και την αλαζονεία του εμπειρότερου, άρα σωστότερου. Να μας ακούτε θέλουμε, κι ας μην καταφέρουμε ποτέ να επικοινωνήσουμε ειλικρινά για να σας πείσουμε ότι έχουμε κι εμείς το δίκιο μας και τις δικές μας τακτικές για ν’ αφήσουμε το στίγμα μας κάπου στην ιστορία, κι ας είναι και ψηφιακό.
Επιμέλεια κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
