Ντροπή είναι να βλέπεις τι ανέβαζες στο facebook λίγα χρόνια πριν

Ξυπνάς το πρωί κι αράζεις χαλαρός μπροστά απ’ το laptop για να μάθεις τα διαδικτυακά νέα των φίλων σου. Ανοίγεις λοιπόν την αρχική σελίδα του facebook το οποίο σε καλωσορίζει πλέον προσωπικά και περιχαρώς. Το facebook όμως νοιάζεται για ‘σένα. Το facebook φροντίζει για ‘σένα και δε θα σε αφήσει ποτέ να λησμονήσεις τις αναμνήσεις ή καλύτερα τις αναρτήσεις σου.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τη δύσκολη τούτη ώρα τα ματάκια σου έρχονται αντιμέτωπα με μια φωτογραφία που κάπου, κάποτε κι υπό ορισμένες συνθήκες αποφασίσατε να αναρτήσετε κι αυτομάτως να ξεχάσετε. Όχι facebook, δε θέλω να κρατήσω όλες τις αναμνήσεις μου κι αν νοιάζεσαι πραγματικά για μένα, στείλε μου καλύτερα κάποιον να μου πλύνει τα πιάτα. Θα το εκτιμήσω περισσότερο.

Δεν είναι πάντα τόσο επώδυνο να χαζεύεις φωτογραφίες απ’ τα παλιά βέβαια. Πόσες φορές μέσα τη βαρεμάρα μας δεν αναπολούμε λίγο το παρελθόν και θέλουμε να το μνημονεύσουμε έτσι όπως είχε αποτυπωθεί μέσα απ’ τα social media; Κάθε φωτογραφία κρύβει μία ιστορία που μόνο εσύ γνωρίζεις τελικά. Κοιτώντας τες λοιπόν μία-μία προσεκτικά συνειδητοποιείς πόσο έχουν εξελιχθεί τα πράγματα γύρω σου, αλλά κι εσύ ο ίδιος. Μεγάλωσες, άλλαξες, άλλαξαν και τα πρόσωπα που σε περιτριγυρίζουν. Συνειδητοποιείς τελικά ότι κάποια απ’ τα άτομα που δεν έλειπαν σε καμία απ’ τις λήψεις τότε, τώρα λείπουν γενικά.

Κάθε φωτογραφία έχει συνήθως μία λεζάντα που περιγράφει και καλά τη διάθεση της στιγμής. Νιώθουμε ευλογημένοι στην τοποθεσία πουθενά με τη Μαρία κι άλλα δεκαπέντε άτομα. Ευλογημένος νιώθεις περισσότερο τώρα που μπορείς και γελάς με τη φάτσα σου γιατί φαινόσουν πολύ cool στα 16 με μια μπίρα στο χέρι σε κάθε φωτογραφία. Τώρα φαίνεσαι αλκοολικός.

Πέρασες και μια περίοδος στη ζωή σου που ανέβαζες συνέχεια τραγούδια γιατί πίστευες ότι όλος ο κόσμος νοιαζόταν για τα ψυχολογικά σου. Κάνοντας λοιπόν τώρα μία σύντομη περιήγηση στα περασμένα μπορείς να θυμηθείς ακριβώς τι είχε συμβεί ανάλογα με το ύφος του τραγουδιού. Έντεχνα για χαλαρές βραδιές, dance κομμάτια μέσα στο καλοκαίρι και καψουροτράγουδα για όμορφες στιγμές παρουσίας και δύσκολες απουσίας.

Ίσως δεν παρέλειπες επίσης να κοινοποιήσεις τη μεγαλύτερη επιτυχία της εποχής, εσύ και το υπόλοιπο 80% των φίλων σου, από φόβο μην έμεινε κανένας ξεχασμένος που δεν την άκουσε. Πάντα φυσικά αναγράφοντας το στίχο που κατά τη γνώμη σας εξέφραζε περισσότερο ή ήταν πιο πιασάρικος.

Για να μη μιλήσουμε για τις αναρτήσεις φιλοσοφικού περιεχομένου με αόριστο νόημα και κουλτουριάρικη διάθεση. Δεν έχετε περάσει από τέτοια φάση; Χάνετε! Λίγες σειρές παρμένες απ’ τη λογοτεχνία ή απ’ τη διάθεση της στιγμής κάποιου ανώνυμου, κοσμούσε το λογαριασμό σας κι έτσι δείχνατε πόσο σκεπτόμενος και καλλιεργημένος ήσασταν ποζάροντας στην παραλία με το μαγιό.

Υπήρχε επίσης μία μεγάλη περίοδος που επικράτησε η τρομοκρατία των greeklish. Οι λέξεις κόβονταν κι έτσι κουτσουρεμένες κι αγγλιστί καλούνταν να μεταφέρουν ένα ολοκληρωμένο νόημα. Έτσι, θα βρεις εκ των υστέρων σχόλια της μορφής «tnx azp, pare til, t les r mlk» και θα καλέσεις ολόκληρη σύνοδο φιλόλογων για αποκρυπτογράφηση.

Πολλές φορές μία αναδρομή στις παλιές διαδικτυακές αναμνήσεις μπορεί να σου ανεβάσει αυτόματα την αυτοπεποίθηση ή να σε κάνει να αισθανθείς μεγάλος. Κι αυτό γιατί δεν έχεις τίποτα να θυμίζεις το παιδάκι που μόλις είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τα social media κι ανεβάζει αβέρτα φωτογραφίες απ’ την πενταήμερη.

Όσο ντροπιαστικές λοιπόν και να είναι οι αναρτήσεις αυτές μετά από χρόνια, το χαμόγελο θα εμφανίζεται στο στόμα κάθε φορά που τις πετυχαίνεις είτε με τη σκέψη «πόσο χαζό ήμουν τότε» είτε με την ελπίδα να μπορούσατε να το ξαναζήσετε!