«’Έφυγες με τους δικούς σου όρους. Τώρα αν θες να γυρίσεις, θα παίξεις με τους δικούς μου.»
Γινόταν eurogroup τη μέρα που σε χώρισε, πώς θέλει αυτός τα καλοκαίρια να μιλάτε; Ενώ λοιπόν ετοιμαζόσουν να φύγεις μαζί του για χαλαρωτικά μπανάκια, βρέθηκες στην κάψα της πόλης να περιμένεις στην ουρά του ATΜ. Να ένας από τους λόγους που αντί να τον αφήσεις να κολυμπήσει στα ρηχά, θα τον κολλήσεις στον τοίχο σαν Ευρωπαίος αξιωματούχος και δε θα ησυχάσεις αν δε τον υποχρεώσεις να υπογράψει το δικό σου «μνημόνιο».
Μπορεί οι ερωτικές κομεντί να μας έχουν αποβλακώσει και να νομίζουμε ότι όλες οι επανασυνδέσεις γίνονται πάντα στο ίδιο σκηνικό. Οι πρωταγωνιστές τρέχουν ο ένας προς το μέρος του άλλου και ενώ η ένταση της μουσικής κορυφώνεται, η σκηνή τελειώνει με ένα παθιασμένο φιλί κάτω από τη βροχή. Cut! Βλακείες!
Με τη φιλοσοφία του «ό,τι θυμάμαι χαίρομαι», επιστρέφουν για να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις των κολλητών που μας βομβάρδιζαν με το κλισέ πως όλοι κάποτε γυρνάνε. Πάλι βλακείες!
Πρώτον, δε γυρνάνε όλοι! Δεύτερον, και να γυρίσουν, δε σημαίνει ότι θα πέσουν στα πόδια μας και με δάκρυα στα μάτια θα μας παρακαλάνε να τους δεχτούμε πίσω. Τρίτον, δε θέλουμε όλοι να γυρίσουν. Καλά! Κάποιες φορές θέλουμε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα ασχοληθούμε! Καλά! Μπορεί και να ασχοληθούμε!
Υπάρχει λόγος που δεχθήκατε και οι δύο αυτή τη συνάντηση μετά από τόσους μήνες χώρια. Ιδανικά, καταλάβατε ότι δε μπορείτε να ζήσετε ο ένας μακριά από τον άλλον και μπλα μπλα μπλα… Cut και πάλι!
Λίγο η μοναξιά, λίγο που είδε προχθές και το δώρο που του κάνατε στην πρώτη επέτειο, του το παίζει δύσκολη και η γκόμενα που μπάνισε τελευταία… Δε θέλει πολύ ο άνθρωπος για να θυμηθεί και να νοσταλγήσει! Θα σας βρει και εσάς στην ίδια φάση; Ακόμα καλύτερα.
Μαζί «από τύχη» λοιπόν στο ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων. Λίγες γενικολογίες στην αρχή για τα τυπικά. Πρέπει να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλον για το πόσο τέλεια περνάμε χώρια και για τις πολυάσχολες ζωές μας. Του χτυπάς ότι πήγες τελικά και εκείνο το ταξίδι που ονειρευόσασταν. Ίσως μοιραστήκατε την ίδια σκέψη ότι θα ήταν ωραία να το πηγαίνατε ξανά μαζί. Σημασία έχει ότι κανείς δεν την ξεστόμισε.
Σπόντα στη σπόντα με μικρή δόση ειρωνείας, νευρικά χαμόγελα και ματιές που καίνε, το κλίμα μυρίζει μπαρούτι από μακριά. Η συζήτηση προσπερνάει το παρόν και τραμπαλίζεται αδέξια ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Η δύναμη της συνήθειας σε τραβάει πίσω, ο καιρός μπροστά και εσύ καλείσαι να ισορροπήσεις ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες. Απόψε όμως θα σκοντάψεις για να παρασυρθείς από την πιο δυνατή ενώ το υποσυνείδητο σου στέλνει απελπισμένα μηνύματα με λεζάντα «πού πας να μπλέξεις πάλι;».
Θα συμφωνήσετε πιθανότατα ότι γίνανε λάθη κατά καιρούς! Ωραίος πρόλογος. Πάμε παρακάτω! Επιφυλακτικά και οι δύο ξεστομίζετε τις προθέσεις σας και θέτετε τους όρους. Σπάνια συμπίπτουν αλλά καμουφλάρονται σταδιακά για να μοιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Ωραία τα κοινά σημεία αλλά το παιχνίδι συνήθως χάνεται στις διαφορές.
Αυτές οι διαφορές φάνταζαν λεπτομέρειες τότε που το ζητούμενο ήταν η επόμενη μέρα να σας έβρισκε μαζί. Πέρασε όμως ο καιρός και ξεχάσατε πως είναι να συμβιβάζεστε. Όχι άλλα πειράματα, όχι άλλες υποσχέσεις! Κομμένα πια τα δανεικά! Ζητάς διαπιστεύσεις για να λάβεις πίσω τα χρωστούμενα σε πράξεις με υψηλό επιτόκιο συναισθημάτων. Η απάντηση στη δήλωση «φεύγω» δεν είναι πλέον «σ’ αγαπώ, να προσέχεις» αλλά «ώρα καλή στην πρύμνη σου και αέρα στα πανιά σου».
Ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Το βλέμμα καρφωμένο στα χείλη που ακόμα και αυτή την τελευταία στιγμή επιθυμεί όσο ποτέ το «μείνε». Μπορεί να το ψιθύρισε όταν γύρισες την πλάτη αλλά εσύ να είχες απομακρυνθεί πολύ και εκείνος να μην ήταν ακόμα έτοιμος να το βροντοφωνάξει.
Όταν η επανασύνδεση χάνεται στις επαναδιαπραγματεύσεις, μην περιμένεις την σκηνή του παθιασμένου φιλιού. Αν συμβεί, θα διαρκέσει πολύ λίγο. Ίσως και για ένα βράδυ. Το επόμενο πρωί, θα κολλήσετε πάλι στις διαφορές και δε θα έχει δυστυχώς ούτε βροχή, ούτε φεγγάρι για να σας φέρει πάλι κοντά.
Αν απομακρυνθείτε έγκαιρα λοιπόν και δε σας κρατήσει πίσω ένα ξεψυχισμένο «μείνε», θα γλιτώσετε και την πνευμονία και το «μαζί» της μιας βραδιάς. Έτσι και αλλιώς τα μνημόνια δε φέρνουν την ευτυχία.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
