Δε σας εκνευρίζουν κι εσάς τα κλισέ; Κρύβουν μια υποκρισία, μια ανευθυνότητα Όπως ο σκύλος μας έτρωγε τις εργασίες στο σχολείο, όπως η κίνηση ευθύνεται για κάθε μας αργοπορία, έτσι επιλέγουμε να αδειάζουμε ανθρώπους με την πρόφαση της προσωπικής ανεπάρκειας. Ακόμη χειρότερα, επιλέγουμε να φορτώσουμε στην άλλη πλευρά την ευθύνη της ξαφνικής μας αποχώρησης γιατί έτσι νομίζουμε ότι θα απαλλαχτούμε πιο εύκολα από τις τύψεις. Υπάρχουν τόσες εκφράσεις για το ίδιο νόημα που θα σε βοηθήσουν να φερθείς ειλικρινά. Αλλά όχι! Επωμίζεσαι την ευθύνη ενός αποχωρισμού με τη φήμη του λιποτάκτη, αντί να προτιμήσεις ένα απλό «μου τελείωσες». Δε σε γουστάρω! Θέλω να μείνω ελεύθερος!
Και αν ο άλλος θυμώσει; Θα θυμώσει πολύ περισσότερο αν δε λάβει μια πειστική δικαιολογία. Όταν φέρεις τον άλλο ανυποψίαστο στην άκρη ενός γκρεμού ενώ του είχες υποσχεθεί ότι θα ταξιδέψετε μαζί στα πιο όμορφα μέρη, δε θα πηδήξει μόνο και μόνο γιατί αυτό σε βολεύει. Θα κάτσει να διαπραγματευτεί ποιες είναι οι εναλλακτικές. Μόλις καταλάβει όμως ότι οι επιλογές του έχουν στερέψει, θα μετατρέψει την αξιοπρέπειά του σε γέφυρα και θα περάσει στην απέναντι όχθη. Μόνος.
Και αν ο άλλος νιώσει ανεπαρκής; Θυμίστε του πόσο επαρκής υπήρξε κάποτε για εσάς. Εξηγήστε του ότι όλα τα πράγματα, όσο πολύτιμα κι αν είναι στην αρχή, χάνουν την ένταση και την αίγλη τους στη διάρκεια του χρόνου. Όπως όταν σκίζεται ένα ρούχο, μπορείς να το μπαλώσεις με τα πιο ευτελή υλικά αλλά ποτέ δε θα είναι ξανά το ίδιο. Στα πόσα μπαλώματα πρέπει να σταματήσεις όμως; Αυτό εξαρτάται από το φιλότιμο του καθενός. Κάποιοι θα το πετούσαν στο πρώτο ενώ άλλοι δε θα το αποχωρίζονταν μέχρι να το δουν λιωμένο χωρίς να είναι ικανό να καλύψει τη γύμνια τους.
Αντίστοιχα, υπάρχουν περιπτώσεις που η καρδιά χρειάζεται μπαλώματα για να μην εξαντληθεί η αγάπη. Όλο επιμένουμε να κλείνουμε κενά με ευτελείς δικαιολογίες! Είναι όμως κρίμα να κρατάμε ανθρώπους δίπλα μας μόνο και μόνο για να καλύπτουν τη συναισθηματική μας γύμνια. Γι’ αυτό, οι μόνοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Από την άλλη, οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους δεν πρέπει απλά να μας ντύνουν αλλά να μας στολίζουν. Για αυτόν το σκοπό δε χρειαζόμαστε καμιά ευτελή δικαιολογία. Ό,τι είναι απαραίτητο, θα το βρούμε στην ειλικρίνεια παρ’ ότι ο εγωισμός παραμονεύει διαρκώς την αντοχή των συναισθημάτων.
Και αν σας ρωτήσει για την αγάπη; Τότε, χαμηλώστε τα μάτια και παραδεχτείτε ότι η αιωνιότητα που τάξατε ενώ ήσασταν ερωτευμένοι δεν υπάρχει πια. Όλοι πονάμε όταν φωτίζεται η διαπίστωση ότι τα «ποτέ» και τα «πάντα» των ερωτευμένων δεν είναι τίποτα παραπάνω από αναθεματισμένα κλισέ. Ωστόσο, πονάμε ακόμη περισσότερο όταν υποψιαστούμε ότι η άλλη πλευρά το γνώριζε πολύ πριν από εμάς και απλά εξακολουθούσε να υποκρίνεται. Καλά παρατημένοι, αλλά όχι και εξαπατημένοι.
Οι άνθρωποι που δικαιολογούν τον εαυτό τους και τις πράξεις τους με στερεότυπες εκφράσεις, δε θα μπορέσουν ποτέ να ξεστομίσουν ξεκάθαρα αυτό που περιμένουμε να ακούσουμε. Πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι ανίκανοι να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας και επαναπαύονται πάντα σε κάτι λιγότερο. Μην έχετε λοιπόν την απαίτηση να σας διεκδικήσουν με πάθος γιατί κατά πάσα πιθανότητα δεν το έχουν νιώσει ποτέ. Δεν είμαστε γεννημένοι όλοι για τα δυνατά συναισθήματα. Κάποιοι μόλις τα μυρίζονται, πανικοβάλλονται και τρέχουν μακριά.
Φταίει ίσως η τύχη που προέβλεψε να ζήσετε μαζί ένα παραμύθι που τελείωσε με το κλισέ «και περάσανε αυτοί καλά και ‘μεις καλύτερα».
Επιμέλεια Κεμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
