Δύσκολο να μένεις! Θέλουν προσπάθεια οι σχέσεις κι υπομονή. Θέλουν να παλεύεις καθημερινά με τον εαυτό σου, με τα κουσούρια του συντρόφου σου και με μια ενδόμυχη επιθυμία καμιά φορά να τα βροντήξεις όλα στον αέρα και να φύγεις. Γιατί η μόνη εύκολη λύση είναι να φεύγεις. Είναι;
Όταν φεύγεις πληγώνεις και πληγώνεσαι. Πρέπει να σκαρφιστείς μια πειστική δικαιολογία, κινδυνεύοντας να φτάσεις στα όρια του κλισέ και να καταντήσεις γραφικός. Μπορεί να χρειαστεί να πεις ψέματα γιατί πολλές φορές η αλήθεια πονάει και δε βολεύει σε τέτοιες περιστάσεις. Να έχεις έτοιμο τον επίλογο τη στιγμή που ενώ εσύ είσαι αποφασισμένος να ρίξεις την αυλαία, ο άλλος ζητάει με το επίμονο βλέμμα του μια τελευταία πράξη. Θα υποκλιθείς, θα κατεβάσεις το κεφάλι και θα φύγεις. Αυτό πονάει πραγματικά.
Μπορεί κατά καιρούς να λουστείτε διάφορους χαρακτηρισμούς. Ο αχάριστος λιποτάκτης που δεν άντεξε, λάκισε και τα παράτησε όλα. Οι ευθύνες μοιράζονται στα δύο, αλλά συχνά τις χρεώνεται αποκλειστικά αυτός που φεύγει. Γίνεται ο θύτης μιας ιστορίας μόνο και μόνο γιατί βρήκε το κουράγιο να ανακοινώσει το τέλος ακόμα κι εκπρόθεσμα.
Έχετε χρεοκοπήσει κι οι δυο σας το έχετε πάρει χαμπάρι, ζείτε με δανεικά συναισθήματα, αλλά κανείς δεν παίρνει την απόφαση να κηρύξει πτώχευση. Γνωστή είναι επίσης κι η τακτική που ο άλλος σου κάνει τη ζωή δύσκολη για να αναγκαστείς να τον αφήσεις, μόνο και μόνο γιατί δε γνωρίζει κανέναν άλλο ρόλο εκτός απ’ του θύματος.
Δυστυχώς στις σχέσεις δεν υπάρχει ένα κοινό ντεπόζιτο συναισθημάτων. Ο καθένας αισθάνεται μέχρι εκεί που μπορεί. Γι’ αυτό, είναι πολύ πιθανό ο σύντροφός σας να σας εκμυστηρευτεί ότι του τελειώσατε ενώ εσείς δεν έχετε φτάσει ακόμα ούτε στα μισά. Και τότε μπαίνουν στο μυαλό σας διάφορες δικαιολογίες και τύψεις ότι κάνατε κάτι λάθος,
Μπορεί απλά να μην τα κάνατε όλα σωστά. Μπορεί επίσης ο χωρισμός σας να είναι αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής φθοράς. Σαν να λέμε ότι τα συναισθήματα γέρασαν και δε φτάνει πλέον ένα «σηκωματάκι». Σε αυτή τη φάση είναι καλό να τα θάψετε μια και καλή, αντί να ζητάτε μαντζούνια κι αντίδοτα για να τα αναστήσετε.
Πονάει επίσης να μαθαίνεις ότι ο άλλος υποφέρει εξαιτίας σου. Όταν φεύγεις δε σημαίνει ότι έχεις πάψει να αγαπάς. Μπορεί εσύ να νοιάζεσαι περισσότερο, αλλά να είσαι πεπεισμένος ότι δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα παραπάνω. Είναι μαγκιά να σου δίνουν εκατό λόγους για να μείνεις, αλλά εσύ να τους αρνείσαι γιατί πολύ απλά νιώθεις ανεπαρκής να τους επιστρέψεις πίσω.
Κι εδώ θα πεταχτούν πολλοί και θα υποστηρίξουν ότι οι σχέσεις δεν είναι ψυχρές δοσοληψίες. Ναι, αλλά αν στηρίζονται μόνο στο «πάρε» του ενός, καταλήγουν σαν το χαρτζιλίκι του παππού. Έρχεται εκεί που το χρειάζεσαι, σε βολεύει απίστευτα, αλλά δεν έχεις καμία υποχρέωση να το γυρίσεις πίσω.
Κανείς δεν πρέπει να μένει από οίκτο. Αφήστε τις ιστορίες σας να τελειώνουν αξιοπρεπώς. Ακόμη και κείνη τη στιγμή που ο άλλος θα καταρρέει μπροστά στα μάτια σας, μια ακόμη αγκαλιά, δε θα του δώσει κουράγιο να συνεχίσει. Χειρότερα θα τα κάνει τα πράγματα. Πείτε ότι κι εσείς πονάτε. Έχετε κάθε δικαίωμα όσο κι αν δε γίνετε ποτέ πιστευτοί.
Κι αν ακούσετε το κλασικό «Αν πονούσες θα ‘σουν εδώ», αναρωτηθείτε «Αν ήμουν εκεί, μήπως θα πονούσε κάποιος απ’ τους δυο περισσότερο;». Έτσι μόνο θα βρείτε την απάντηση αν αξίζει να γυρίσετε πίσω για να ζητήσετε ακόμη ένα «replay» ή θα τραβήξετε τη δική σας ανεξάρτητη πορεία μακριά από δακρύβρεχτους διαλόγους σαπουνόπερας.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
