Ανάμεικτα τα συναισθήματα όταν μπαίνεις να κάνεις δήλωση μαθημάτων και συνειδητοποιείς ότι θα είναι και η τελευταία. Δε σε πειράζει τόσο πολύ που θα σταματήσεις πια να τρέχεις για να προλάβεις το πρωινό εργαστήριο των οχτώ! Ποιος ξυπνάει τώρα;
Εσύ! Κοιμάσαι πρωτοετής, ξυπνάς τελειόφοιτος. Περάσανε τα χρόνια και εκεί που η μάνα σου καλούσε στο τηλέφωνο φίλους και γνωστούς για να τους ενημερώσει ότι «περάσαμε!» πλέον θα κάνει το ίδιο αλλάζοντας την ατάκα. «Ορκιζόμαστε» θα λέει και θα φουσκώνει σαν παγόνι.
Το τέλος μιας εποχής ή η αρχή μιας νέας; Αλλεργικός στην προσταγή «ήρθε η ώρα να σοβαρευτείς», έφτασε η στιγμή να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να επιστρέψεις στη γενέτειρά σου. Αν πάλι σπουδάζεις στον τόπο καταγωγής σου, μη χαίρεσαι άδικα. Θα δεις έναν-έναν τους φίλους σου να την κοπανάνε.
Και τώρα αρχίζουν τα «δεινά» της επιστροφής στο πατρικό σπίτι. Έτοιμο σπιτικό φαγητό με μεγάλη ποικιλία πέρα από ζυμαρικά, φρεσκοπλυμένα ρούχα που μοσχοβολάν μαλακτικό και διανυκτερεύσεις στο παιδικό δωμάτιο που είναι ακριβώς έτσι όπως το είχες αφήσει.
Τώρα θα πρέπει να ξαναμάθεις να στρώνεις το κρεβάτι σου κάθε πρωί αλλά τουλάχιστον δε θα σε απειλούν στοίβες από άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη. Είναι δύσκολη η συγκατοίκηση ενηλίκων μέσα στο ίδιο σπίτι. Έλεγχος ασκείται ακούσια και ίσως λίγο ύπουλα και πώς να τον ανεχτείς τώρα που ξεσυνήθισες;
Δύσκολο να φεύγεις. Νομίζετε ότι για εμάς που μένουμε πίσω είναι εύκολο; Με την πόλη γεμάτη μα τόσο άδεια, θα ιχνηλατούμε τα πρώτα μας βήματα προς την ουσιαστική ενηλικίωση. Όχι, δε θα περάσουμε και τόσο άσχημα. Απλά θα κάνουμε καιρό να πατήσουμε ξανά σε εκείνο το μαγαζί που στέγαζε συστηματικά τη φοιτητική μας παρέα.
Δανεικοί είμαστε όλοι στον τόπο που σπουδάζουμε. Κανείς δε γνωρίζει σε ποια γωνιά της γης θα μας τραβήξει το αύριο. Τα σπίτια αδειάζουν, οι πόλεις αδειάζουν για να ξαναγεμίσουν με το νέο αίμα.
To πήρες χαμπάρι; Ο Κώστας απόψε δε θα ‘ναι διαθέσιμος για να σε συνοδεύσει τα ξημερώματα επειδή πάντα ξέρει πόσο φοβάσαι τα σκοτεινά στενά γύρω από το σπίτι σου. Η Μαρία έφυγε για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Και όσο για αυτούς που μείνανε; Ο ένας έπιασε δουλειά και η άλλη ερωτεύτηκε παράφορα και πλέον συγκατοικεί και το παίζει χαρωπή νοικοκυρούλα. Πού χρόνος για απρόοπτους καφέδες και ξέγνοιαστες βόλτες;
Η φοιτητική παρέα μοιάζει πλέον σαν ένα παζλ με την πιο όμορφη ομαδική φωτογραφία σας. Σιγά σιγά αποσυντίθεται και τα κομμάτια του είτε τα παρασέρνει η σκούπα της αποφοίτησης στα πιο απίθανα μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού, είτε κρύβονται μέσα στη βαβούρα και τη ρουτίνα της πόλης.
Και οι ορκωμοσίες φούσκες είναι που σκάνε απότομα. Φοράμε τα καλά μας, ραίνουμε τον πτυχιούχο με τριαντάφυλλα και χαρίζουμε τα πιο γοητευτικά χαμόγελά μας στη selfie που θα ανέβει στα social media και προορίζεται να σπάσει τα κοντέρ σε share και like. Μια φορά τους ορκίζουμε!
Αυτά για τα μάτια του κόσμου. Γιατί ο κόσμος δε θα μάθει ποτέ τι θα ειπωθεί μέσα στην παρέα την ώρα που τα φλας των φωτογράφων θα σβήσουν. Κανείς δε θα απαθανατίσει τις αγκαλιές και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα.
Όπως και να γλεντήσετε το πολυπόθητο πτυχίο, το πρωί πρέπει να σας βρει με εκείνους του λίγους που μπαστακώθηκαν ώρες πολλές και απρόσκλητοι στο φοιτητικό σας σπίτι. Καθίστε και θυμηθείτε τις πιο τρελές στιγμές, τις πιο ηρωικές εξόδους, τα πιο βαρετά αμφιθέατρα.
Θα σας κοροϊδεψουν λίγο για την ξεφτίλα από το πρώτο σας μεθύσι στο πρώτο έτος. Θα σας έρθουν στιγμιότυπα από τις άπειρες εξόδους του δεύτερου έτους για ρακόμελα και κρασιά σε στέκια χωμένα στα πιο ξεχασμένα στενά της πόλης. Θα δείτε φωτογραφίες από την εκδρομή στο χιονοδρομικό που είχατε πάει όλοι μαζί στο τρίτο έτος. Θα ανατριχιάσετε με την ταχύτητα που συσπειρώθηκαν όλοι μαζί στην ανακοίνωση ότι χωρίσατε στο τέταρτο έτος.
Το πρωί να σας βρει μαζί! Θα φύγετε από το στέκι σας, τραγουδώντας τον ύμνο της παρέας, ενίοτε λίγο παραπατώντας. Θα φάτε κάτι πρόχειρο από τη φθηνή πιτσαρία γιατί στο σπίτι δεν παίζει να φτιάξετε ούτε μακαρόνια. Κλασικά πράγματα! Σε λίγες ώρες φθάνει η μεταφορική για να σας φορτώσει ενώ εσείς θα μείνετε να χαζεύετε το ραβασάκι που σας έριξαν κρυφά στην τσέπη.
«Η καρέκλα σου στο στέκι μας θα είναι πάντα άδεια και θα σε περιμένει. Μη μας ξεχάσεις. Καλή ζωή!» Εμείς το ζήσαμε λοιπόν! Εσείς;
Επιμέλεια κειμένου Θεοδώρας Μαρίας Βένου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
