Ο χειρότερος εχθρός σου, ο εαυτός σου

Μιλάμε για τις ατέλειωτες ώρες που χάνεσαι σε ένα μακρινό κόσμο, ενώ αναλύεις κι υπεραναλύεις όλα τα στιγμιότυπα που στραβοκατάπιες οικειοθελώς νωρίτερα. Πλημμυρίζεσαι από ερωτήματα –πώς, γιατί και ποιος– και προσπαθείς να βγάλεις μια άκρη σχετικά με τις αντιδράσεις κάποιου προσώπου. Αν έχεις την τύχη –ή κι ατυχία– το πρόσωπο αυτό να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, τότε σίγουρα θα έχεις δύσκολα ξεμπερδέματα.

Στην περίπτωση αυτή; Πιάνεις πάλι τον εαυτό σου να νιώθει πως πετάει σε άλλους ουρανούς και σύννεφα. Μένεις σε ένα σημείο κοιτώντας στυλωμένα έναν τοίχο και περνούν από μπροστά σου άπειρες εικόνες, χορεύοντας σε μελαγχολικούς πάντα ρυθμούς. Η ώρα περνάει νερό κι εσύ κολλημένος στις σκέψεις σου δεν παρατηρείς καν το τοπίο στο οποίο έχουν κολλήσει τα μάτια σου. Μόνο το τοπίο στο οποίο στράφηκε ο εγκέφαλός σου για ακόμη μια φορά και –σιγουράκι– δεν είναι καθόλου όμορφο.

Ακόμη κι όταν βρίσκεσαι σε παρέα, οι σκέψεις τρέχουν κι εσύ δεν μπορείς ούτε να τις παρακολουθήσεις μήτε να τις θυμηθείς αργότερα. Σκηνές, φωνές, εικόνες απ’ το παρελθόν παρελαύνουν μπροστά σου τόσο ζωντανά σαν να τα ζεις ξανά τώρα, η μια σε πληγώνει πίσω απ’ την άλλη.

Δε βαριέσαι ποτέ να υπεραναλύεις. Μάλιστα σταδιακά ξεκινάς να αποφεύγεις τον κόσμο. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τη συζήτηση της παρέας. Σε φωνάζουν με το όνομά σου κι ίσως, συχνά, να μην ακούς. Όχι επειδή κουφάθηκες, μα επειδή ακούς μόνο τις φωνές μες στο μυαλό σου. Μένεις κολλημένος να παρακολουθείς την αναπαράσταση όλων των δυσάρεστων αναμνήσεών σου, των τιμωρών σου.

Πολλές φόρες είναι κάτι τόσο ασυνείδητο, που αδυνατείς να το διανοηθείς ότι σου συμβαίνει. Το μόνο που καταλαβαίνεις είναι πως δεν είσαι καλά, πως δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα. Θέλεις απλά να φύγεις το γρηγορότερο δυνατό απ’ το σημείο που είσαι, έχεις την ανάγκη να πας στο σπίτι σου, να ηρεμήσεις. Σπάνια συμβαίνει αυτό, όμως, με τις ίδιες σου τις σκέψεις να σε τιμωρούν και να σου δημιουργούν ενοχές χειρότερα από κάθε εχθρό.

Τύψεις που σαμπόταρες τον ίδιο σου τον εαυτό. Εκείνος, σαν τον χειρότερο κριτή, μπορεί και σε λυγίζει κάθε ώρα και στιγμή, ξανά και ξανά, θυμίζοντάς σου τις αδύναμες στιγμές σου. Τις ήττες σου, τα λάθη σου και τις φορές που εθελοτυφλούσες -κάνοντας κακό κυρίως σε σένα. Σου ρίχνει ευθύνες και σε ποδοπατεί είτε τον πλήγωσες επίτηδες είτε άθελά σου. Σε σκίζει στα δύο, ακόμα κι αν το πταίσμα σου είναι μικρό. Σε κολλάει στον τοίχο και σε τσακίζει. Και πάλι απ’ την αρχή.

Είναι αυτός που σου ρίχνει το φταίξιμο για όλα, είναι αυτή η πλευρά του θύματος που υπάρχει μέσα σου κι όταν μένετε οι δυο σας μεταλλάσσεται σε θύτη. Γίνεται δικαστής και σε κατηγορεί για όλα, εκείνα που σε κανέναν άλλο δεν επέτρεψες να ξέρει. Ενίοτε, γίνεται ακόμη πιο αυστηρός, δεν αναγνωρίζει ούτε πρότερο έντιμο βίο, ούτε βελτιώσεις, ούτε θετικά στοιχεία. Φροντίζει πάντα να σου αναλογίσει το μεγαλύτερο μερίδιο στις λάθος πράξεις σου και τα άστοχα βήματά σου. Τα θετικά δεν υπάρχουν, ίσως κάποιες μετριότητες -που, σιγά τις μετριότητες, αναφέρει.

Ο χειρότερος εχθρός σου, ο εαυτός σου. Να τον προσέχεις!