Για τον ερωτευμένο υπάρχει η ανάγκη ανάπτυξης μιας σπουδαίας ικανότητας, τόσο σπουδαίας που ίσως αύριο μεθαύριο να την στολίσουμε με όμορφα λόγια και να την συμπεριλάβουμε στο βιογραφικό μας -πώς αλλιώς θα προσληφθούμε ως Γ’ σερβιτόροι;-.
Η ικανότητα λοιπόν που αποκτάμε όταν ερωτευόμαστε είναι να κατασκοπεύουμε την καψούρα μας επάξια (αναλόγως λύσσας) του FBI, με αποτέλεσμα να παίρνουμε όσες πληροφορίες χρειαζόμαστε για να κατακτήσουμε το αντικείμενο του πόθου μας μετά.
Ο πρώτος και καλύτερος πληροφοριοδότης μας είναι οι κινήσεις του ίδιου, καθώς άθελά του θ’ ανοίξει σε εμάς και στους καλύτερούς μας φίλους αρκετά δρομάκια προς εξερεύνηση. Stories, check-in, φωτογραφίες, κοινοποιήσεις, σχόλια ―να μη δούμε και τι σόι κύκλο έχει;―, λάικ ατόμων του αντίθετου φύλου, επισκέψεις στα προφίλ των likers του αντίθετου φύλου μέχρι να δούμε τι καπνό φουμάρουν κι έπειτα πίσω στην κατασκοπία.
Μαθαίνεις πότε χώρισε με την προηγούμενη σχέση του και μάλιστα ρίχνεις το φταίξιμο και στον πρώην ξεκάθαρα. Μαθαίνεις πού ήταν εκείνη την ημέρα που δε σου σήκωνε το τηλέφωνο, ενώ απλώς έπινε καφέ στην παραλιακή με τον Μπάμπη τον μπουλντόζα και τη Θεοπούλα.
Επίσης, συνεχίζεις να μαθαίνεις πότε σου στέλνει καληνύχτα και δεν κοιμάται, πότε σου λέει ότι μόλις ξύπνησε, αλλά εσύ τον βλέπεις online εδώ κι ένα δίωρο, απλώς δε στέλνεις μήνυμα προσποιούμενος το δύσκολο. Το καλύτερο όλων; Δε χρειάζεται να κουράσεις τον άνθρωπο με τα «πού είσαι;» και «με ποιον;», μιας και πλέον στα κοινοποιεί ολομόναχος σε insta και fb με αποτέλεσμα να επιλέγεις εσύ πότε θα τον ενοχλήσεις και θα του πεις να πιείτε κάναν καφέ. Να είστε μαζί, να ησυχάσει το κεφάλι σου εσένα.
Πέρα από τα social media, στην πραγματική μας ζωή, εκεί να δεις γλέντια. Ας πούμε ότι το υποψήφιο ταίρι σου δουλεύει ως pr ή αλλιώς υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων σε μαγαζί. Όλη μέρα, κάθε μέρα εκεί. Δέχεται όλως τυχαίως εσένα και την παρέα σου τέσσερις φορές την ημέρα στη δουλειά του. Και αυτός φέρνει κόσμο και δεν ενοχλείται κι εσύ κατασκοπεύεις με την ησυχία σου.
Όλο και κάποια δικαιολογία βρίσκεις για να πεις ότι πετάχτηκες ως το κέντρο για κάποια δουλειά και πέρασες για ένα καφεδάκι από το στέκι του. Άσχετα αν ο καφές είναι χάλια και προσθέτεις για να τον πιεις 2 φλιτζάνια νερό και 34 κουτάλες ζάχαρη. Αν πούμε και για τις τιμές; Οκ, σχετικά χαμηλές με αυτές του Λονδίνου. Βάλε κι ένα δίωρο με το αστικό για να πεταχτείς. Τι θυσίες κάνεις γι’ αυτήν την παρακολούθηση!
Παρ’ όλα αυτά καταφέρνεις να ‘σαι εκεί για να τον απολαύσεις, να σε χαιρετάει κι έπειτα να σε αγνοεί κι εσύ να τον δικαιολογείς, μία κάθεται με την παρέα του και μία έχει πολύ κόσμο. Κι εσύ στο σπιτάκι σου με τ’ αδέλφια σου ήσουν, μα ξεβολεύτηκες για να πας να τσεκάρεις τι παίζει με τους φίλους σου. Και η παρακολούθηση συνεχίζεται σε γυμναστήρια, φροντιστήρια, σχολές και μπαράκια.
Όλοι έχουμε κατασκοπεύσει τον άνθρωπο που ποθούμε, είτε στα σόσιαλ είτε από κοντά με μια τυχαία επίσκεψη. Θέλουμε να γνωρίζουμε τα πάντα, με ποιους είναι, με τι ασχολείται, πού συχνάζει, με ποιους κάνει παρέα. Έχουμε ανάγκη να τον βλέπουμε και να παίρνουμε καθημερινά, έστω και μια μικρή τζούρα απ’ την ιδιωτική του ζωή. Τύφλα να ‘χουν οι πράκτορες του FBI. Μπροστά στον καψούρη δεν πιάνουν μία.
Αλήθεια αν κατασκόπευαν εσένα, θα σου άρεσε ή θα τρόμαζες;
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου