130 χρόνια Vogue σημαίνει 130 χρόνια πάντρεμα της ποπ κουλτούρας, της σύγχρονης μόδας και της Art Deco. Σημαίνει γιορτή της γυναικείας επιχειρηματικότητας και της διαφορετικότητας. Κι ακόμα κι αν τα εξώφυλλα και τα περιεχόμενα του περιοδικού δε θύμιζαν και δεν επευφημούσαν πάντα όλα όσα προαναφέρθηκαν, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για χιλιάδες καλλιτέχνες, καθημερινούς ανθρώπους κι επιστήμονες -τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.
Στις 17 Δεκεμβρίου 1892, εκδίδεται στην Αμερική το πρώτο περιοδικό της Vogue από τον ιδρυτή της, Arthur Baldwin Turnure, το οποίο αφιερώνει στην επίσημη πλευρά της ζωής. Ο Turnure βλέποντας τότε δύο από τις πιο εύπορες και γνωστές οικογένειες της Αμερικής -Vanderbilts και Astor-, να διοργανώνουν κοσμικά πάρτι, να ασχολούνται ιδιαίτερα με την εμφάνιση και να εκτιμούν τα οφέλη της βιομηχανικής επανάστασης, αντιλαμβάνεται το πλεονέκτημα που μπορεί να κερδίσει. Παρακολουθώντας μάλιστα σιγά-σιγά, τη λιγότερο εύπορη αλλά εξίσου φιλόδοξη μεσαία τάξη, να προσπαθεί να ακολουθήσει τον τρόπο ζωής των πλουσίων, σιγουρεύεται πως «υπάρχουν ατελείωτες ευκαιρίες για σχόλια αλλά και κριτική». Ονομάζει λοιπόν αυτόν τον τρόπο ζωής «μαγνητική δύναμη» και δίνει ζωή στη Vogue μέσα από αυτόν.
Από τότε, το μελιστάλαχτο αυτό πάντρεμα που αναφέραμε πριν, δεν έπαψε ποτέ να μας εκπλήσσει. Από το πρωτοσέλιδο της Jean Patchett , που δημιούργησε ο φωτογράφος και καλλιτέχνης Erwin Blumenfeld εμπνευσμένος από το κίνημα του Ντανταϊσμού -ένα εξώφυλλο που άφησε εποχή και συζητιέται ακόμη και σήμερα- μέχρι το πρωτοσέλιδο της Μαλάλα Γιουσαφζάι, της νεότερης νικήτριας του βραβείου Νόμπελ ειρήνης, η Vogue έχει αποδείξει πως προσαρμόζεται στις ανάγκες του κοινού της. Εν μέσω πανδημίας, φιλοξένησε σε 3 πρωτοσέλιδά της, 3 ανθρώπους, σαν εσένα και μένα, που κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, συνέβαλαν με το δικό τους ηρωικό τρόπο στην καταπολέμηση του ιού. Ο λόγος για μια μαία, έναν οδηγό τρένων και μια υπάλληλο supermarket.
Πώς όμως ξεκίνησαν τα εξώφυλλα της Vogue και πώς έφτασαν εδώ; Το πρώτο εξώφυλλο της Vogue, αυτό του 1892, ήταν η ασπρόμαυρη ζωγραφιά μιας ντεμπιτάντ, ενώ στη συνέχεια προχώρησε στην απεικόνιση των λεγόμενων “Gibson girls”. Τα κορίτσια του καλλιτέχνη Charles Dana Gibson, απεικόνιζαν «την ιδανική γυναίκα» της εποχής, με τις τέλειες διαστάσεις και τα ασύγκριτα χαρακτηριστικά. Το 1905 ο Conde Nast αγοράζει το περιοδικό και το στρέφει σχεδόν αποκλειστικά στις γυναίκες μετά από έναν πειραματισμό να το κρατήσει unisex. Tη δεκαετία του 20 προχωράει στη δημιουργία της γαλλικής και του βρετανικής Vogue ενώ στη δεκαετία του 30 η επιρροή που έχει δεχθεί το περιοδικό από την Art Deco είναι ξεκάθαρη.
Τη δεκαετία του 40 στρέφεται στα μοντέλα της εποχής κι αυτή του 50 αρχίζει να χρησιμοποιεί τη γραμματοσειρά για την οποία είναι γνωστό μέχρι σήμερα, ενώ ταυτόχρονα, αποφασίζεται η σταθερή αποτύπωση του ονόματος του περιοδικού σε κάθε πρωτοσέλιδο. Τη δεκαετία του 60 τα εξώφυλλα αρχίζουν να θυμίζουν τα σημερινά, διασημότητες πρωταγωνιστούν σ’ αυτά και το στιλ του περιοδικού έχει πλέον μια σταθερή και αιχμηρή ταυτότητα. Το 1988 αρχισυντάκτρια γίνεται η Anna Wintour και μετά από δύο χρόνια συνεχόμενης μείωσης των πωλήσεων, αποφασίζει να κάνει το περιοδικό περισσότερο νεανικό και να προσδώσει μια φρεσκάδα σ’ αυτό.
Έτσι φτάνουμε στη Vogue σήμερα. Αυτή που δε φιλοξενεί μόνο μοντέλα, αλλά κυρίως ανθρώπους της τέχνης και του θεάματος, αυτή που μερικές φορές έχει αποτύχει οικτρά -και για αυτό την αγαπάμε-, αυτή που όμως φιλοξενεί πρωτίστως προσωπικότητες. Που αναδεικνύει τη γυναικεία επιχειρηματικότητα, τη βιώσιμη μόδα, τα πραγματικά κι όχι τέλεια σώματα, την εκπαίδευση, την παιδεία. Φτάνουμε στα 130 χρόνια ενός περιοδικού με προσωπικότητα. Μιας προσωπικότητας που δεν κοιτάει χρώματα, φυλές, προσανατολισμούς, που πολλαπλές φορές έδωσε βήμα, που πέρασε το μήνυμα “my body, my choice”, πριν πολλοί από εμάς το ονειρευτούμε.
Από ένα περιοδικό με ιστορία 130 χρόνων εμπνεύστηκε το “The devil wears Prada” και το τραγούδι με τίτλο “Vogue”, το ίδιο περιοδικό που μίλησε για υγεία, μόδα, τέχνη, ομορφιά, αθλητισμό, διακόσμηση και επιστήμη. Σήμερα το περιοδικό αυτό εκδίδεται σε 23 χώρες του κόσμου. Η μόδα είναι έκφραση, άνω τελεία· η έκφραση είναι τέχνη, τελεία. Η μόδα είναι τέχνη, απλό συμπέρασμα. Για κάποιους είναι πολυτέλεια, ακριβώς όπως η τέχνη, το θέμα είναι αν εν έτει 2022, αυτή η άποψη έχει βάση.
Γιατί εγώ πιστεύω πως τα χρώματα, το στιλ κι η άποψη είναι προνόμιο όλων μας -τουλάχιστον όλων όσων έχουμε την πολυτέλεια να διαβάζουμε αυτό το άρθρο. Δεν είναι ανάγκη φυσικά να αρέσει η μόδα σ’ όλους μας, αλλά είναι καλό να αναγνωρίζουμε τη σημαντικότητά της, τα θετικά και τα αρνητικά της. Είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ σήμερα να στηρίξουμε τα μέσα που δίνουν φωνή στις γυναίκες, που τις στηρίζουν αδιάκοπα, σχεδόν τρυφερά.
Η Vogue από την Coco Chanel μέχρι τη Simone Biles, αγάπησε όχι μόνο τη γυναικεία φιγούρα αλλά και το γυναικείο μυαλό και έδωσε διαχρονικά, άπειρες θέσεις παγκοσμίως σε αυτό. Τόνισε τη γυναικεία αυτοπεποίθηση, μίλησε για θέματα φωτιά, αντιμετώπισε πολλές φορές την κριτική του κοινού, υπέπεσε σε λάθη, ανέβασε και κατέβασε τον πήχη αλλά πάντα έμενε ψηλά. Φέτος γιόρτασε λοιπόν 130 χρόνια, επιτυχίας, διαφορετικότητας, τέχνης, σφαλμάτων και ανθρωπιάς. 130 χρόνια φεμινισμού -στα κάτω του τότε, στα πάνω του τώρα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
