Αν δεν ανατριχιάζεις πριν καν σ’ αγγίξει, ποιο το νόημα;

Πόσο καυλωτικό να σε αγγίζει κάποιος έντονα χωρίς να σε ακουμπάει καν κυριολεκτικά; Χωρίς δηλαδή να συναντά το δέρμα σου, να σε χαϊδεύει ή να απλώνει τα χέρια του επάνω στο κορμί σου. Να αισθάνεσαι, όμως, παρ’ όλα αυτά εκείνη την ξεχωριστή αίσθηση ρίγους, εκείνη την ανατριχίλα που δε χρειάζεται να αγγίξει τη σάρκα για να ερεθίσει το μυαλό.

Σχεδόν το αποκλείουμε να μας συμβεί, θαρρείς κι είναι κάποιο εξωπραγματικό επίτευγμα, ενώ για δύο ερωτευμένους είναι απλώς η πιο φυσιολογική αντίδραση κάθε συνάντησής τους, ακόμα κι αν αυτή είναι μόνο στις σκέψεις. Κι όταν σου συμβεί, όταν κάνει είσοδο στη ζωή του εκείνο το άτομο που θα φέρει αβίαστα μαζί του κι αυτό το τρέμουλο, που δεν μπορείς να ελέγξεις, τι θα κάνεις; Καμία εντολή σου δεν μπορεί να το σταματήσει. Ό,τι κι αν κάνεις για να το κοντρολάρεις, αυτό θα παρανομήσει, θα προσπεράσει τις ανασφάλειές σου, θα πατήσει πάνω στις αδυναμίες σου και θα σου συστηθεί αποφασιστικά.

Κι εσύ πώς να αντισταθείς; Δεν μπορείς! Μα αν είναι έτσι τα θύματα, θα τον προβάρεις με ενθουσιασμό αυτόν το ρόλο. Αναλωνόμαστε σε επιφανειακές σχέσεις και βρίσκουμε προσωρινά καταφύγια σε διαφορετικά κορμιά. Πόσα από αυτά μας αγγίζουν ανέπαφα; Κι αφού –σχεδόν– κανένα δεν τα καταφέρνει, συνεχίζουμε την αναζήτηση, ψάχνοντας το απόλυτο, το τρέμουλο, τον έρωτα.

Έρωτας. Ένας όρος που μόνο τα λεξικά θα μπορούσαν να τον καταγράψουν τόσο σύντομα. Η ηδονή του όμως δε βρίσκεται μόνο στο κρεβάτι, ξέρει πώς να σε ανατριχιάσει χωρίς καν να χρησιμοποιήσει την αφή.

Αν βρεις τον άνθρωπο που σε έκανε να καταλάβεις πως κάποιοι μπορούν να μας αγγίξουν βαθιά χωρίς καν να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο με μας, μην τον αφήσεις. Επίτρεψέ του να ξημεροβραδιάζεται στα σοκάκια της ζωής σου, να τη βάφει κόκκινη, να τη μεθάει, να της δίνει γεύση κι ήχο.

Όταν κάνουμε λόγο για μια ερωτική ανατριχίλα θα σκεφτούμε εύκολα ένα φιλί στο λαιμό ή ένα απαλό δάγκωμα στο αφτί, θα πάει ο νους μας στη στιγμή της κορύφωσης, δύσκολα όμως θα σκεφτούμε πως κάποιος μπορεί να μας κάνει να ανατριχιάσουμε μόνο με ένα βλέμμα. Κι αυτό το δύσκολο και σπάνιο είναι που αναζητάμε σ’ έναν κόσμο που επιλέγει τα εύκολα και τα συνηθισμένα.

Όλα τα άλλα είναι σχεδόν αυτονόητα, τα σώματα εύκολα δένονται και μπορούν πράγματι να περνούν καλά, να απολαμβάνουν στιγμές ηδονής κι ανακουφιστικές ανάσες εκτόνωσης, όμως τα μυαλά πόσο συχνά συνδέονται; Εκείνη η εγκεφαλική ταύτιση, η αναστάτωση μόνο με ένα κοίταγμα, μια λέξη, το άκουσμα μιας χροιάς∙ αν δεν τα βρεις αυτά, ποιο το νόημα;

Όχι, ούτε να τα ψάξεις χρειάζεται. Ένα τέτοιο αίσθημα ακολουθεί διαφορετική πορεία σε κοινό μονοπάτι και σμίγει κάπου στα μισά. Μην αναρωτηθείς πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Σκέψου απλά πως κάποιες φορές αρκεί μονάχα μια βαθιά συζήτηση, ένα μοίρασμα φόβων, επιθυμιών κι ανασφαλειών. Κάπως έτσι γίνεται το πρώτο βήμα, κάπως έτσι αγγίζεις κάποιον χωρίς να τον ακουμπήσεις και το καλύτερο; Είναι πάντα αμοιβαίο.