Αν μέναμε στην πρώτη εντύπωση δε θα ‘χαμε κολλητούς

Κανείς μας δε θα ήθελε να φανταστεί ένα σήμερα κι ένα αύριο χωρίς εκείνα τα παράξενα άτομα που έχουμε επιλέξει να αποκαλούμε «κολλητούς». Η φιλία είναι ένα πραγματικό θείο δώρο, τόσο εύθραυστο όσο και μια ερωτική σχέση αλλά σίγουρα πιο ουσιαστικό. Πολλές φορές, όμως, αυτός ο δεσμός ξεκίνησε πιο παρεξηγημένος από κάθε άλλον. Όσο βρισκόμαστε ακόμα στον πρόλογο αυτού του άρθρου, θα προτείναμε να πάρετε αγκαζέ το δικό σας καρντάσι και να διαβάσετε το παρακάτω περιεχόμενο παρέα. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να ταυτιστείτε!

Προφανώς για να φτάσουμε στο σημείο να αυτοαποκαλούμαστε κολλητοί με έναν άνθρωπο, σημαίνει πως έχουμε περάσει τα πάνω-κάτω και τα κάτω-πάνω, με ό,τι αυτό προϋποθέτει. Αξίζει επομένως να σκεφτούμε το μοναδικό εκείνο λεπτό που ξεκίνησε αυτή η αξιολάτρευτη και συνάμα φρικτή κολλητή παρέα και να κρατήσουμε κι ενός λεπτού σιγή για τα άτομα εκείνα που κατέληξαν κώλος και βρακί μετά από φάσεις ακραίας κι αμοιβαίας αντιπάθειας μεταξύ τους.

Άλλο κι αυτό. Λένε πως αν συμπαθείς τους πάντες γύρω σου, μάλλον έχεις κάποιο προβληματάκι -κυρίως με σένα, γι’ αυτό δεν απορρίπτεις κανέναν αναζητώντας παντού την αποδοχή. Αν, όμως, αντιπαθείς ένα άτομο κι αυτό εσένα, αλλά εν τέλει καταλήγετε να είστε κολλητοί φίλοι, αυτό δεν είναι πρόβλημα; Εννοείται πως όλοι έχουμε τα ψυχολογικά μας, αλλά αυτό παραπάει, ειδικά όταν δύο τέτοια άτομα ενώσουν τις δυνάμεις τους και γίνουν δυάδα φωτιά.

Κι όμως, όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε πολλούς, η αντιπάθεια δεν κωλύεται στο να γίνει συμπάθεια και μάλιστα λατρεία. Δεν είναι λίγοι εκεί έξω εκείνοι που απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ είχαν κάνει αγαπημένη τους συνήθεια να στολίζουν με όχι ιδιαίτερα κόσμια ουσιαστικά κι επίθετα έναν άνθρωπο και σε τελική φάση έγιναν κολλητουμπινάκια μαζί του. Άλλα λόγια ν‘ αγαπιόμαστε!

Για πολλούς και διάφορους λόγους μπορεί να μη συμπαθήσαμε κάποτε τον νυν κολλητό μας. Ίσως την έπεφτε σε ένα απ’ τα αδέρφια μας, είχε προηγούμενα με το απωθημένο μας, ήταν πολύ ισχυρογνώμων για τα δεδομένα μας ή πολύ απλά μπορεί να μη μας καθόταν καλά στο μάτι ο άνθρωπος. Την έχουμε αυτή την τάση να βγάζουμε συμπεράσματα και να κρίνουμε βασισμένοι στην επιφάνεια ή απλώς στο ένστικτό μας. Ο καθένας έχει τη δικαιολογία του. Εκεί που απολαμβάναμε το καφεδάκι μας, δηλαδή, μπορεί να περνούσε τυχαία από μπροστά μας κι εμείς να ευχόμασταν να είχαμε στα χέρια μας μια κούκλα βουντού για να του κάναμε τα χειρότερα. Έτσι απλά, ανθρώπινα, λογικά και δημοκρατικά.

Κάπως έτσι, ίσως και χειρότερα, αν μέναμε στην πρώτη εντύπωση, τώρα παίζει να μη μιλιόμασταν με άνθρωπο, ειδικά εμείς οι κάπως πιο καχύποπτοι. Αν δε δίναμε χρόνο σ’ αυτή την αρχική κι αυθαίρετη αντιπάθεια, δε θα είχαμε δίπλα μας αυτό το πλάσμα, που όχι απλά ταιριάξαμε ως φίλοι μαζί του, αλλά καταλήξαμε να κοιμόμαστε μαζί, να βγάζουμε τα εσώψυχά μας, να φερόμαστε άνετα μπροστά του σε σημείο αηδίας, αλλά και να το θεωρούμε οικογένεια. Τα συναισθήματα είναι αμοιβαία, για να μην παρεξηγούμαστε.

Ας μην παίρνουμε όμως πολύ αέρα, αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να μπλέξει με τον αδερφό μας ή την αδερφή μας, ούτε ότι μπορεί να μοιράζει γοητευτικά και κοφτά χαμογελάκια στο απωθημένο μας –κι ας μην υπάρχει για εμάς ούτε μισή ελπίδα–, γιατί διαφορετικά θα θυμηθούμε όλα εκείνα τα γλυκόλογα της αρχής. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μια ωραιότατη σπόντα για μια πολύ αγαπημένη και μοναδική μου φίλη. Μη γελάς, σε βλέπω!

Τους κολλητούς μας τους επιλέξαμε σαν να διαλέξαμε από έναν όμορφο κήπο τα πιο σπάνια στα μάτια μας λουλούδια. Θεέ μου, πόσο ρομαντικοί μπορούμε να γίνουμε γι’ αυτούς; Είστε ελεύθεροι να κάνετε ένα διάλειμμα απ’ την ανάγνωση και να ξεράσετε μαζί μου. Επιστρέψατε; Ελπίζω να μην ήταν οδυνηρό, συνεχίζουμε! Γυρνάμε γη κι ουρανό για να μη μας τους πειράξουν, ενώ κάποτε τους πειράζαμε εμείς, θεωρώντας τους μάλιστα κινούμενα προβλήματα -καλά, ακόμα παραμένουν. Διχασμένες προσωπικότητες, τι να πεις;

Γινόμαστε εκδηλωτικοί απέναντί τους, τους στολίζουμε με τα πιο υπέροχα επίθετα, φυσικά όταν δεν είναι εκεί, γιατί μπροστά τους ακόμα τους βρίζουμε. Κι από εκεί που κράζαμε ο ένας τον άλλον, τώρα κάνουμε επικά gossips παρέα θάβοντας ανυποψίαστους άλλους -κρατώντας, βέβαια, και μία πισινή γιατί είδαμε και μ’ αυτούς τι πάθαμε!