Η αναμονή μας σκοτώνει

Όσο κι αν ισχύει ότι η αναμονή αυξάνει την επιθυμία, άλλο τόσο ισχύει και το ότι είναι ένας απ’ τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να εξοργιστεί κανείς. Κάθε συμπέρασμα απ’ τα παραπάνω αντιστοιχεί σε διαφορετικές περιστάσεις, συνεπώς ανάλογα με το τι ή ποιον περιμένεις θα αντιμετωπίσεις και την ανάλογη θετική ή αρνητική αγωνία. Όπως και να ‘χει, κρατάμε το ότι η αναμονή είναι ικανή να μας σκοτώνει, τρυφερά ή βασανιστικά.

Απ’ τη μικρή μας κιόλας ηλικία μάθαμε να περιμένουμε κι αυτή η ατάκα πως η υπομονή είναι αρετή, ανακουφίζει κάπως την ταλαιπωρίας της αναμονής μας. Μάθαμε να περιμένουμε∙ να μεγαλώσουμε, να ταξιδέψουμε, να αποκατασταθούμε επαγγελματικά, να τα καταφέρουμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Συνηθίσαμε να αναμένουμε στιγμές υποθετικές με την ελπίδα να πραγματοποιηθούν. Κι αυτό όσο κι αν μας κούραζε, μας έκανε να στοχεύουμε με μεγαλύτερο πείσμα σ’ αυτές.

Το να βρίσκεσαι στην αναμονή για κάτι ή κάποιον σίγουρα δεν είναι απ’ τα πιο ευχάριστα συναισθήματα. Η αναμονή σε πνίγει όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να τρέξεις τον χρόνο, όταν το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Γίνεται άγχος κι αγωνία κι όσο κι αν δεν παίρνουμε το βλέμμα μας απ’ το ρολόι, εκείνο κάνει βασανιστικά αργά τη δουλειά του.

«Περίμενε» από «περίμενε» διαφέρει, φυσικά. Η γλυκιά προσμονή μιας άφιξης ενός αγαπημένου προσώπου αξίζει κάθε δευτερόλεπτο. Μπορεί να σε κάνει να ασφυκτιάς, να σκας μέσα σου, να νιώθεις ότι ήδη περίμενες αρκετά, αλλά είναι μια δυνατή αναμονή, δεν είναι εύθραυστη, γιατί ξέρεις πως στο τέλος θα σε αποζημιώσει με τον καλύτερο τρόπο. Σε προϊδεάζει για κάτι όμορφο κι αυτό γίνεται κίνητρο για να αντέξεις. Σου μαθαίνει ότι όντως το καλό κάποιες φορές αργεί να έρθει, αλλά θα ‘ρθει, γι’ αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεσαι. Γι’ αυτό εσύ οφείλεις να ‘σαι εδώ και να περιμένεις υπομονετικά. Σε σκοτώνει η αναμονή, ναι, αλλά με τον πιο γλυκό της τρόπο.

Άλλες φορές πάλι η αναμονή παίζει με τα νεύρα μας. Στα αεροδρόμια, στις τράπεζες και τις δημόσιες υπηρεσίες, στη στάση του λεωφορείου, σε ένα ιατρείο ή ένα εστιατόριο μοιάζει ανυπόφορη. Ο εκνευρισμός μας γλυκαίνει κάπως όταν περιμένουμε ένα πρόσωπο, κάποια παραγγελία, ή ακόμα και τον ήχο του κουδουνιού μας και τον ντελιβερά να παρκάρει στην είσοδο το μηχανάκι του.

Κάποιες φορές περιμένεις χωρίς να ξέρεις τι, παραδομένος στη θέληση κάποιου άλλου. Να προετοιμαστείς για το καλύτερο ή το χειρότερο; Μια ιατρική διάγνωση, ένα σενάριο χωρισμού, μια εξομολόγησή σου που έμεινε να εκκρεμεί με τον άλλον να σου ζητά λίγο χρόνο. Κι αυτές οι απογοητεύσεις είναι χειρότερες από ‘κείνες που έρχονται αιφνίδια, γιατί για λίγο ή πολύ σ’ άφησαν να ελπίζεις. Σαν το φαγητό που περίμενες ένα σαραντάλεπτο να ‘ρθει στην πόρτα σου και τελικά σου παρέδωσαν λάθος παραγγελία.

Μήπως η λύση στην ανησυχία της αναμονής είναι ο συμβιβασμός; Χρειάζεται να συμβιβαστούμε, να χωνέψουμε πως δεν είναι στο χέρι μας, πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Όσο κι αν σκαλίζουμε τις καταστάσεις δεν μπορούμε να τις κάνουμε να ‘ρθουν ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Χρειάζεται κάποτε απλά να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας πριν κι ύστερα απλά να περιμένουμε. Ας βρούμε κάτι ν’ απασχολούμε τον νου μας, για να ηρεμήσουμε λιγάκι απ’ τα τόσα σενάρια και τις σκέψεις που μας πνίγουν.

Αν η αναμονή για το οτιδήποτε καταφέρνει να μας οδηγεί στο αβέβαιο, αν η ανυπομονησία μετατρέπεται σε αγγαρεία κι αν δεν μπορείς να δεχτείς ότι κάποιες φορές είναι ανέφικτο να έχεις τον έλεγχο των καταστάσεων, τότε θυμήσου τα λόγια του Λουντέμη: «Γιατί σαν πάψει να περιμένει είναι σαν να παύει να βλέπει, σαν να παύει να κοιτά τον ουρανό, να παύει να ελπίζει. Σαν να παύει να ζει».