Ό,τι κατακτιέται εύκολα, υποτιμάται ευκολότερα

Φημιζόμαστε γενικά εμείς οι άνθρωποι για το πόσο αχόρταγα όντα μπορούμε να γίνουμε, πόσο μάλλον όταν ψάχνουμε να βρούμε εκεί έξω αυτό το κάτι που θα μας γεμίσει και θα καλύψει κάθε προσωπική μας ανάγκη. Κάποιοι από εμάς προετοιμασμένοι κι άλλοι απροετοίμαστοι, βγαίνουμε σε ένα ατελείωτο κυνήγι θησαυρού επιζητώντας το ικανοποιητικά καλύτερο άλλο μας μισό -ατελείωτο εφόσον μόνος σου επιλέγεις να έχει ποικιλία από τερματικούς σταθμούς.

Όταν ακούγεται η σφυρίχτρα έναρξης αυτού του παιχνιδιού, πολλές φορές παραλείπουμε να υπολογίσουμε ότι κάθε πορεία έχει τις στροφές της, τις ανωμαλίες της και τα σκαμπανεβάσματά της. Αν όντως τα παραλείψεις, πάψε να θεωρείς ότι θα βρεις τα χέρια σου γεμάτα, γιατί πολύ πιθανόν να είναι άδεια. Διανύουμε ένα δρόμο ενθουσιασμένοι και σωματικά διψασμένοι έχοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά τα μάτια μας δεκατέσσερα, ώσπου να πετύχουμε.

Αυτό το παιχνίδι του ψάχνω-βρίσκω κατευθύνει την όλη υπόθεση σε ένα πραγματικό κυνήγι θησαυρού, αφού όταν βρούμε αυτό το πρόσωπο που για τον τρέχοντα χρόνο θα θεωρήσουμε πολύτιμο, θα το αντιμετωπίσουμε αργά ή γρήγορα σαν ένα πραγματικό αντικείμενο.

Μήπως σου θυμίζει κάτι ο παραπάνω πρόλογος; Ξέρεις ότι υπήρξες θύτης σε όλο αυτό ή μάλλον καλύτερα χαμένος, αφού απ’ τη στιγμή και μετά που βρήκες το θησαυρό σου, δεν έκανες τίποτα περισσότερο απ’ το να τον σπαταλήσεις σε φθηνό ενδιαφέρον και πολλά υποσχόμενα λόγια.

Εσύ ήσουν που μόλις κατέκτησες το στόχο σου κατέληξες να τον υποτιμάς. Γιατί αυτό είμαστε. Ένας στόχος. Ένας όμορφος, γοητευτικός κι ελκυστικός στόχος. Τι θα σκεφτείς τώρα; Ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε στόχοι; Το απέδειξες ακράδαντα και στον εαυτό σου και στους γύρω σου. Αλλά ναι, φυσικά! Όταν σε τρώει το σαράκι των τύψεων στροφάρει με άλλους τρόπους το μυαλό σου.

Ό,τι κατακτιέται εύκολα, υποτιμάται ευκολότερα. Αυτή την τακτική επέλεξες να ακολουθήσεις κι εν τέλει δεν κατάλαβες ούτε και κέρδισες τίποτα. Δεν μπήκες διόλου στον κόπο να αναρωτηθείς τι θα προέκυπτε αν είχες πράξει διαφορετικά. Παραδέξου το, δεν εκτίμησες. Απέκτησες αυτό που ήθελες κι ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να σε διακατέχουν συναισθήματα χαράς κι ικανοποίησης, προτίμησες να πάρεις τη γεύση σου και γρήγορα-γρήγορα να στρέψεις τις διαθέσεις σου σε νέες περιπέτειες.

Και να που τώρα στέκεσαι κι αναπολείς. Ως γνωστόν όταν έχουμε μπροστά μας έτοιμο αυτό που μας αρέσει κάνουμε οτιδήποτε περνάει απ’ τα χέρια μας για να μη μας προσπεράσει, να μη μας ξεφύγει, πράγμα το οποίο εσύ δεν έκανες. Οπότε τώρα που σιγά-σιγά συνειδητοποιείς την αξία αυτού του προσώπου και προφανώς την απουσία του, μην μπεις στον κόπο να ζητήσεις τα ρέστα. Έπαιξες κι έχασες. Κανείς δε σου λέει ότι δεν έχεις τις πιθανότητες να το προσελκύσεις ξανά, αλλά κα κανείς δε στο εγγυάται.

Βλέπεις, αυτά είναι τα σκαμπανεβάσματα κι οι ανωμαλίες του κυνηγιού που λέγαμε. Κι εσύ, αν θυμάσαι, ήσουν από αυτούς που τα παρέλειψαν, οπότε κι έμεινες με τα χέρια σου άδεια. Τι περίμενες; Τότε που ήταν γεμάτα, εσύ έβλεπες μια χούφτα κενή. Δεν ήταν μονάχα οι παλάμες σου γεμάτες αλλά κι ολόκληρη η αγκαλιά σου. Παρ’ όλα αυτά εσύ ζητούσες περισσότερα σαν αγύριστο κεφάλι που είσαι.

Κι όταν το μυαλό σου πήρε τις κατάλληλες στροφές και κατέληξες να αντιλαμβάνεσαι στο περίπου τι είχες και τι έχασες, δεν υπήρχε τίποτα πιο δίκαιο για εσένα απ’ το να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, μήπως κι έμπαιναν οι σκέψεις σου σε τάξη. Είχες τουλάχιστον τα κότσια σε αυτόν τον γύρο να παραδεχτείς τις λάθος επιλογές σου κι αυτή τη μία κουταλιά του γλυκού αχαριστίας σου.

Το ότι κάποιος έρχεται και σε βρίσκει χωρίς να τον έχεις βοηθήσει αρκετά σε αυτό, δεν του μειώνει την αξία και τη γοητεία του. Το εύκολο ή έτοιμο δεν είναι ούτε βαρετό ούτε κάτι που πρέπει να υποτιμήσεις, επειδή δεν περάσατε από καταιγίδες για να βρεθείτε πλάι-πλάι. Δεν αρκείσαι στο ότι έρχεται κι αυτό να σε βρει χωρίς να σε αφήνει να κοπιάζεις στην προσπάθειά σου να βρεθείτε κάπου στα μισά, καταλήγεις να το αγνοείς κιόλας.

Ακόμα κι όταν έφταναν εκείνες οι άδοξες ώρες που προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν ήταν δική σου η ευθύνη για ετούτη την κατάληξη, άφηνες τον άνθρωπό σου σε μεγαλύτερα περιθώρια από εκείνα που τον είχες τότε στη ζωή σου. Μόνος του πάλευε κι εσύ είχες χάσει κάθε ιδέα λάμψης στο πρόσωπό του.

Κατέληξες να γίνεις κριτής του εαυτού σου κι αυτό ίσως είναι το μόνο καλό που προέκυψε μέσα στις απανωτές απερισκεψίες σου.  Κι αν έχασες, φρόντισε στον επόμενο γύρο να έχεις στα ύψη τη δοτικότητά σου και να θυμάσαι ότι οι ευκαιρίες στα παιχνίδια της ζωής, σε αντίθεση με αυτά της ψυχαγωγίας, είναι αρκετά πιο περιοριστικές και περιορισμένες.