Πυθία, μπουκάλα, αναπτήρας∙ όλη μας η εφηβεία

Οι παιδικές κι εφηβικές μας αναμνήσεις έχουν βρει το καταφύγιό τους στην πιο σίγουρη γωνιά του μυαλού μας. Εκεί έχουν τρυπώσει κι οι αγαπημένες μας συνήθειες απ’ όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Γυρνώντας ταλαιπωρημένοι απ’ το σχολείο, τις ελεύθερές μας ώρες συνηθίζαμε δικαίως να τις ξοδεύουμε μονάχα στο παιχνίδι. Πάνε χρόνια που με την παρέα μας παίζαμε σε αλάνες, πάρκα και δρόμους. Που βάζαμε τα αθλητικά μας παπούτσια, τις φόρμες μας και με υπερβολικές δόσεις ενέργειας δίναμε ώρα συνάντησης στην αγαπημένη μας γειτονιά.

Επιλέγαμε να παίζουμε παιχνίδια που μας έκαναν να ιδρώνουμε, να τρέχουμε, να χτυπάμε και να γυρνάμε σπίτι με κλάματα ή με την ανυπομονησία να ‘ρθει η αυριανή μέρα που θα βρισκόμασταν πάλι με τα φιλαράκια μας. Όσο περνούσε ο καιρός κι όσο εμείς μεγαλώναμε, όλα κατευθύνονταν σε αντίθετες διαδρομές. Πλέον ιδρώνουμε στο γυμναστήριο, τρέχουμε για λογαριασμούς κι υποχρεώσεις, ενώ η ανυπομονησία μας για το αύριο έχει χάσει την αίγλη της κι έχει δώσει τη θέση της στο άγχος και την ανησυχία.

Παρ’ όλα αυτά για το ανθρώπινο είδος η ψυχαγωγία είναι ανάγκη αναλλοίωτη. Μπορεί απ’ την εφηβεία μας και μετά να μην παίξαμε ξανά κρυφτό, κυνηγητό, μήλα ή τυφλόμυγα, αλλά σίγουρα δεν παραλείψαμε να βρούμε νέα παιχνίδια, φτιαγμένα στα μέτρα μας. Η γειτονιά αντικαταστάθηκε από ένα σπίτι ή ένα στέκι, από ένα χώρο που εμείς κι η παρέα μας είχαμε πλέον καθιερωμένες συναντήσεις για πάρτι, για στιγμές ελευθερίας, τρέλας και ξεφαντώματος, με άλλη πλέον διάθεση, σίγουρα πιο πονηρή.

Το must την περίοδο εκείνη που ανακαλύπταμε τον εαυτό μας ήταν το «θάρρος ή αλήθεια;». Έπειτα, ήρθε κι η κυρία «Πυθία» στην επιφάνεια παρέα με την «μπουκάλα» και το «Παλέρμο». Συνεχίσαμε δυναμικά με τον «αναπτήρα» και με το “never have I ever”. Εφόσον βρισκόμασταν σε ηλικία που αντί για κακάο ο οργανισμός μας πλέον ζητούσε αλκοόλ, βάλαμε στη λίστα μας τα «παλαμάκια» και το “beer-pong”. Μεγαλώνοντας κάποιοι από εμάς θεώρησαν αμαρτία να παραλείψουν να δοκιμάσουν λίγο κι απ’ το “strip poker”.  Και κάπως έτσι, βρίσκαμε πάντα κάτι ενδιαφέρον για όλες τις κενές μας ώρες.

Οι διαφορές ανάμεσα στα παιχνίδια που παίζαμε μικροί κι αυτά που λατρέψαμε στην εφηβεία μας και τα φοιτητικά μας χρόνια είναι πολλές κι οι συνέπειές τους, αν και το ίδιο υποφερτές, σίγουρα πολύ διαφορετικές. Παίζοντας κάποτε κυνηγητό ή τυφλόμυγα τρέχαμε να ανακαλύψουμε πού κρύβονται οι φίλοι μας. Απ’ την άλλη, παίζοντας τα παιχνίδια της νέας μας λίστας, τρέχαμε να βρούμε μια γωνιά για να πλησιάσουμε αυτόν που γουστάρουμε και το σκοτεινό δωμάτιο, αναμφισβήτητα, παρέμεινε απ’ το αγαπημένα μας παιχνίδια. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι παίζεται πια με άλλο τρόπο και με άλλους κανόνες.

Γενικότερα, το πού θα κατέληγαν αυτά τα παιχνίδια κανείς μας δεν το ήξερε όταν τα πρότεινε. Για πολλούς είχε γίνει εφιάλτης ο αναπτήρας, καθώς ξέρει πολύ καλά να βάζει τις φιτιλιές του. Εγγυημένα, αν όχι όλες, τις περισσότερες φορές καταλήγαμε να τσακωνόμαστε, να αμφισβητούμε τις φιλίες μας και να κρατάμε μούτρα. Κάποιες φορές πάλι κατάφερνε και τίποτα καλό, αφήνοντας πολλά υπονοούμενα στην ατμόσφαιρα, που άνοιγαν το δρόμο για ειλικρινείς κουβέντες. Υπό άλλες συνθήκες θα το ονομάζαμε «εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε».

Τα «παλαμάκια» είναι για τα γερά ποτήρια. Απαιτούν εξασκημένο στομάχι σε υπερβολική κατάποση αλκοόλ, γιατί όσο γυρνάει ο κύκλος το ένα σφηνάκι φέρνει το άλλο και δε συμμαζεύεται. Αν δεν είσαι συγκεντρωμένος στους γύρους αυτού του παιχνιδιού, τότε συγγνώμη αλλά ατύχησες. Ειδικά αν στην παρέα σου τυχαίνει να βρίσκεται το απωθημένο σου ή το πρόσωπο που θες. Κι εδώ παίζεται η ψυχολογία σου απ’ τη στιγμή που κινδυνεύεις να πέσεις κυριολεκτικά στα πατώματα ή να κάνεις ερωτική εξομολόγηση χωρίς απαραίτητα να περιμένεις ανταπόκριση.

Αν είστε τύποι εσωστρεφείς κι εύθικτοι, πολλά παιχνίδια απ’ τα παραπάνω δε θα σας ενθουσιάσουν, ούτε και θα σας προσελκύσουν να τα δοκιμάσετε ξανά. Είτε που θα τα λατρέψετε είτε που θα βγείτε έξω απ’ τα ρούχα σας (ίσως και κυριολεκτικά), κι αυτό όσο ωραίο κι αν φαντάζει μπορεί και να μην είναι.

Τα περισσότερα από αυτά στόχευαν στο να μας φέρουν πιο κοντά στο αντικείμενο του πόθου μας, τότε που ακόμα χρειαζόμασταν μια πρόκληση και μια ώθηση για να δώσουμε ένα από τα πρώτα μας φιλιά. Ίσως γι’ αυτό να παραμένουν ακόμα στις τοπ επιλογές κάθε πάρτι, κι ας μην είμαστε πια έφηβοι, αφού ακόμα είμαστε δειλοί.

Λοιπόν, εσείς τι διαλέγετε: Θάρρος ή αλήθεια;